Δήμητρα Κολλά: Τα κορίτσια σαν εμένα δεν δικαιούνται να ονειρεύονται Ιουλιέτες

Η Δήμητρα Κολλά είναι μια ηθοποιός που μία φορά να μιλήσεις μαζί της αρκεί για να καταλάβεις πως απέναντί σου έχεις μια δυνατή γυναίκα που η ζωή όσο γενναιόδωρη στάθηκε μαζί της τόσο άλλο την παίδεψε. Το κορίτσι με τα ginger μαλλιά που ήθελε να γίνει μπαλαρίνα μεγάλωσε και εκτός από τα κινητά που χτυπούν κατά τη διάρκεια μιας παράστασης την ενοχλεί και η αγένεια. Η ίδια έχει επιλέξει να βρίσκεται στο φως ακόμα κι αν οι εποχές που ζούμε μόνο λαμπερές δεν είναι. Με αφορμή τον μονόλογο «Μπουμπού» σε κείμενο του Δημήτρη Μητσοτάκη και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Πασσά, που παίζεται στο Θέατρο Εν Αθήναις- η ηθοποιός μας μίλησε για το body shaming που έχει βιώσει, τις χαμένες Ιουλιέτες και την αγάπη που ό,τι και να συμβαίνει είναι το καταφύγιό της.

– Πως μπήκε η ιστορία της «Μπουμπούς» στη ζωή σου;

Αναπάντεχα, όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα στη ζωή. Μόνο που εδώ νιώθω στα αλήθεια ευλογημένη γιατί πρόκειται για μια ιστορία που από την πρώτη στιγμή που την κράτησα στα χέρια μου ένιωσα να συνδέομαι μαζί της. Ο Δημήτρης Μητσοτάκης έγραψε μια νουβέλα για τη βία και τη δύναμη της αγάπης. Για το πώς οι άνθρωποι νικούν τα σκοτάδια πιστεύοντας σε έναν κόσμο γεμάτο καλοσύνη, που ακόμα κι αν δεν υπάρχει εκείνοι επιμένουν σε αυτόν.

– Πως ήταν η συνεργασία σου με τον συγγραφέα;

Ο Δημήτρης είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, πολύ γλυκός. Δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ από κοντά και για να είμαι ειλικρινής είχα αγωνία στην αρχή. Τον ήξερα βέβαια ως μουσικό και από τους «Ενδελέχεια» αλλά δεν είχε τύχει να συναντηθούν οι δρόμοι μας. Φρόντισε για αυτό ο Κωνσταντίνος Πασσάς που με εμπιστεύτηκε σε αυτό τον μονόλογο. Άλλος υπέροχος συνεργάτης ο Κωνσταντίνος, δοτικός και επειδή είναι και ο ίδιος ηθοποιός ξέρει πώς να καθοδηγήσει σκηνοθετικά την ομάδα του. Το αστείο είναι πως μόλις συνάντησα τον Δημήτρη μου φάνηκε λίγο αυστηρός. Ίσως να έπαιξε ρόλο η φωνή του, στα αλήθεια δεν ξέρω. Χρειάστηκαν μόλις λίγα λεπτά για να καταλάβω πως ο άνθρωπος είναι περιβόλι.

– Τον φοβήθηκες τον μονόλογο;

Αν τον φοβήθηκα λέει… Να σου πω μόνο πως στην αρχή έτρεμα και δεν υπερβάλλω σε αυτό. Δεν είναι εύκολο να είσαι μόνος σου πάνω στη σκηνή και να αναμετριέσαι με το «θηρίο». Για εμένα ο μονόλογος είναι ένα θηρίο που πρέπει να τον καταλάβεις, να τον δαμάσεις και να τον κάνεις δικό σου. Σε ξεγυμνώνει και αλίμονο στον ηθοποιό και τον σκηνοθέτη που δεν τον σεβαστεί. Αν δεν ήταν ο Κωνσταντίνους να πιστεύει σε εμένα δεν ξέρω αν θα έβρισκα τη δύναμη. Μετά έπαιξε ρόλο πως πρόκειται για αληθινή ιστορία. Η «Μπουμπού», η κυρία Ιωάννα είναι πραγματικό πρόσωπο. Ήρθε και είδε την παράσταση και μας αγκάλιασε όλους. Ε, τότε ήταν που πήρα μεγαλύτερη δύναμη.

– Πες μου κάτι που μοιράστηκε μαζί σου η κυρία Ιωάννα και στάθηκες σε αυτό;

Όταν γεννήθηκε ήταν πάνω από εφτά κιλά. Τότε, πήραν ένα εργαλείο και προσπάθησαν να της αφαιρέσουν το λίπος. Συνειδητοποιείς πως πονούσε αυτό το παιδί; Σκέψου όλη σου τη ζωή να μην είσαι ούτε κοριτσάκι, ούτε άνθρωπος. Να είσαι μόνο η «χοντρή». Να βλέπουν σε εσένα μόνο τα κιλά σου. Να μην σου δίνουν καμία ευκαιρία γιατί είσαι υπέρβαρη. Κι όμως αυτή η γυναίκα κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να γίνει ευτυχισμένη. Αγάπησε και αγαπήθηκε πολύ. Μέσα στην απόλυτη απόρριψη που βίωσε, από μωρό ακόμα στο μαιευτήριο που την κοιτούσαν σαν να ήταν τέρας, εκείνη διάλεξε την καλοσύνη. Διάλεξε την αγάπη. Η «Μπουμπού» μου τους συγχώρεσε όλους και νίκησε.

– Νιώθω πως αυτός ο ρόλος σε έχει επηρεάσει και για προσωπικούς λόγους

Ξέρω πως είναι να μην είσαι η Δήμητρα αλλά ένα μέγεθος πάνω σε ρούχα. Ξέρω πως είναι να προσπαθείς στη δουλειά σου και να κλείνουν πόρτες γιατί έχεις παραπάνω κιλά. Ξέρω – από τη δραματική σχολή ακόμα- πως είναι να θες να δοκιμαστείς σε νεαρότερους ρόλους και να σου δίνουν τις ηλικιωμένες. Στον κόσμο μας τα κορίτσια σαν και εμένα δεν δικαιούνται ούτε καν να ονειρεύονται Ιουλιέτες. Για εμάς είναι μόνο οι παραμάνες και αυτό αν είμαστε τυχερές.

 – Έχει βιώσει ακραία μορφή body shaming;

Τις προάλλες όπως οδηγούσα και ήμουν στο αυτοκίνητο με μια φίλη από την εποχή που έκανα μπαλέτο –γιατί, ναι, και οι «χοντρές» κάνουμε μπαλέτο»- σταματάει στο φανάρι ένα μηχανάκι. Γυρίζει ο πίσω αναβάτης, με κοιτάζει και κάτι μουρμούριζει. Το κατάλαβα, λέω «Δήμητρα» σου έρχεται κορίτσι μου. Δεν πρόλαβε να ανάψει το φανάρι και γυρίζει με κοιτάζει και μου λέει «που πας μωρή φάλαινα». Δεν ήταν η φράση, ήταν το βλέμμα του που με πλήγωσε. Το μίσος του. Δεν τον γνώριζα, δεν του είχα κάνει τίποτα που να δικαιολογεί την οργή του. Αυτός ο άγνωστος άντρας ένιωσε την ανάγκη να βγάλει το μίσος του πάνω του. Αν μπορούσε να με εξαφανίσει θα το έκανε.

– Τι σκέφτηκες εκείνη τη στιγμή;

Σκέφτηκα πόσο πληγωμένος μπορεί να είναι. Στο πρόσωπό μου εκείνη τη στιγμή έβλεπε τη μάνα του, την κοπέλα του μπορεί και το αφεντικό του. Εμένα πάντως δεν με έβλεπε γιατί αν το έκανε θα καταλάβαινε πως δεν έχει τίποτα να χωρίσει μαζί μου. Ούτε το φαγητό του τρώω ούτε ευθύνομαι που η ζωή μας είναι τόσο σκληρή. Κι εγώ ένας άνθρωπος μόνος μου είμαι που παλεύω. Υπέρβαρος άνθρωπος, αλλά άνθρωπος κι αν κάτι που μου δίδαξε η «Μπουμπού» είναι πως ο καθένας μας επιλέγει πώς να ζήσει. Τι να αφήσει πίσω του και τι να κρατήσει και εγώ διαλέγω την άνευ όρων αγάπη.