Το θρυλικό βρετανικό συγκρότημα του Jason Pierce θα ανέβει στη σκηνή του εμβληματικού Θεάτρου Λυκαβηττού την Πέμπτη 29 Μαΐου, προσφέροντας στο αθηναϊκό κοινό μια βραδιά γεμάτη διαστημικές μελωδίες και εκρηκτική ένταση δημιουργώντας μια ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα. Οι Spiritualized, πέρα από την εξαιρετική τους δισκογραφία, έχουν καθιερωθεί για τις συναρπαστικές ζωντανές εμφανίσεις τους. Οι συναυλίες τους είναι γνωστές για την ατμοσφαιρική ένταση και το βαθύ συναισθηματικό τους φορτίο, προσφέροντας στο κοινό μια μοναδική, σχεδόν υπερβατική εμπειρία. Την 29η Μαΐου έρχονται στον λόφο του Λυκαβηττού για να μας παρουσιάσουν τη φασματική μουσική τους κάτω από τα βράχια του λατρεμένου θεάτρου, μετατρέποντάς το για μία νύχτα σ’ ένα θεραπευτήριο ψυχών μέσα από μια πρωτοφανή Λειτουργία του Ήχου.
Ο Jason Pierce, ηγέτης των Spiritualized, είναι ένας ευαίσθητος άνθρωπος που αναζητά κάτι σταθερό. Για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του, έπαιζε κιθάρα καθισμένος, σαν να του ήταν πολύ κουραστικό να στέκεται όρθιος. Το 1982, όταν ήταν δεκαεπτά ετών, άρχισε να παίζει μουσική με τον Pete Kember και η μπάντα που δημιούργησαν ονομάστηκε Spacemen 3. Το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Pierce είναι J. Spaceman και του Kember είναι Sonic Boom. Οι δύο βρήκαν έμπνευση στο μονότονο ήχο των Velvet Underground (για παράδειγμα στο «Sister Ray») και σε διάφορα ψυχεδελικά ροκ κομμάτια της δεκαετίας του ’60. Αν η μουσική τους βασιζόταν σε κάποιο είδος κίνησης, αυτή δεν ήταν άλλη από το να αιωρείται: ο χρόνος και η μέτρησή του είναι ο εχθρός τους. Είτε έπαιζαν κιθάρες είτε πλήκτρα, οι Spacemen 3 αναζητούσαν κάτι πιο κοντά στον τέλειο βόμβο παρά στο τέλειο τραγούδι. Όταν η μπάντα διαλύθηκε, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ο Pierce σχημάτισε τους Spiritualized. Το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας, το έβδομο, «Sweet Heart Sweet Light», είναι αξιοσημείωτο για το ότι είναι ένα από τα καλύτερά της, αλλά και για το ότι υπάρχει.
Η αδυναμία του Pierce είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη χρήση ναρκωτικών, η οποία δεν είναι απλώς μέρος της βιογραφίας του, αλλά και ένα σημαντικό θέμα των τραγουδιών του. Τα «The Perfect Prescription» και «Taking Drugs to Make Music to Take Drugs To» είναι άλμπουμ των Spacemen 3, ενώ το άλμπουμ των Spiritualized που κυκλοφόρησε το 1997, «Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space», σχεδιάστηκε για να μοιάζει με συσκευασία φαρμάκου. Ο Pierce δεν θεωρεί τίποτα δεδομένο. Το 2005 υπέστη διπλή πνευμονία. Και οι δύο πνεύμονές του γέμισαν, το βάρος του έπεσε στα 45 κιλά και τεχνικά κηρύχθηκε νεκρός δύο φορές. «Αν δεν είχα επιβιώσει, δεν θα είχα κάνει όλα τα άλμπουμ μετά το Songs in A&E [2008], οπότε έχω πολλά να είμαι ευγνώμων», λέει.
Πριν από τριάντα τρία χρόνια, οι Spiritualized κυκλοφόρησαν το «Laser Guided Melodies», ένα ενθουσιώδες ντεμπούτο άλμπουμ που, σύμφωνα με πληροφορίες, ηχογραφήθηκε με 3.800 λίρες. «Όταν επανεκδώσαμε τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ, σκέφτηκα ότι η μουσική ακουγόταν σαν να είχε μόλις ηχογραφηθεί. Η μουσική συχνά ακολουθεί την τελευταία τάση και ακούγεται όπως ό,τι είναι δημοφιλές εκείνη τη στιγμή, για να πουλήσει λίγο περισσότερο. Πάντα μας φρίκαρε η ιδέα να κάνουμε κάτι τέτοιο, να βάλουμε δηλαδή με το ζόρι μια ιδέα που δεν ταιριάζει σε ένα κουτί που είναι της μόδας. Είναι ωραίο να τα ξανακούς και να ακούγονται σαν να μην ανήκουν σε καμία συγκεκριμένη εποχή, είτε είναι 30, 20 ή 10 χρόνια πριν», λέει ο Pierce
Σκοπεύει να συνεχίσει να δουλεύει σκληρά, ανεξάρτητα από τις ιδιοτροπίες της μουσικής βιομηχανίας. «Είναι ένα παιδικό όνειρο να συνεχίσω να κάνω μουσική», εξομολογείται σε μια συνέντευξη του στο Rolling Stone. «Είναι αόριστο και παράξενο και πάντα συναρπαστικό. Το να κάνω θόρυβο με αυτό το συγκρότημα που ονομάζεται Spiritualized με κάνει να δακρύζω». O Pierce εξακολουθεί να εμπνέεται από τη μουσική που αγαπούσε όταν ήταν νεότερος. «Πρόσφατα άκουγα τους The Seeds», λέει. «Ακόμα με κάνουν να νιώθω όπως όταν ήμουν 18. Ακόμα αναρωτιέμαι πώς στο διάολο το έκαναν, γιατί ακούγονται σαν να έπεσαν από τον ουρανό. Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα με τα δικά μου λεφτά ήταν το «Raw Power» των Iggy & The Stooges. Δεν ήξερα τίποτα για το περιεχόμενό του. Απλά είδα αυτόν τον όμορφο άντρα με τα ασημένια παντελόνια στο εξώφυλλο και ήθελα να μάθω περισσότερα. Έτσι ξεκίνησαν όλα και η αγάπη μου για το ροκ εν ρολ. Είμαι απίστευτα τυχερός. Είναι μια τόσο απλή μορφή τέχνης, αλλά και η πιο συναρπαστική και έντονη. Όταν η μουσική σε χτυπά, νιώθεις σαν να είσαι μέσα της. Δεν το καταλαβαίνω. Αλλά δεν θέλω να το καταλάβω. Θέλω να το νιώθω».
