Είναι από εκείνες τις συναντήσεις που φαίνεται σχεδόν παράλογες για να είναι αληθινές. Αλλά με κάποιο τρόπο, όταν βάζεις τον Νταλί και τον Κούπερ στο ίδιο δωμάτιο, μοιάζει σαν να ευθυγραμμίζεται το σύμπαν σε όλη του την παράξενη, υπέροχη δόξα. Ο Άλις Κούπερ, ο νονός του shock rock, πάντα αντλούσε έμπνευση από την αβάν-γκαρντ. Αυτός και η παρέα του, φοιτητές της σχολής Καλών Τεχνών, έβλεπαν τα υπερβολικά σκηνικά τους, με γκιλοτίνες και φίδια, ως ζωντανές, σουρεαλιστικές παραστάσεις. «Λατρεύαμε τον Νταλί», είπε αργότερα ο Κούπερ. «Θεωρούσαμε τους εαυτούς μας σουρεαλιστές». Έτσι, όταν ο Ισπανός μαέστρος της εκκεντρικότητας εκδήλωσε ενδιαφέρον για τη δημιουργία ενός ολογράμματος του εγκεφάλου του Κούπερ δεν ήταν απλώς ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Ήταν μια συνεργασία μεταξύ δύο μυαλών φτιαγμένων από το ίδιο απολαυστικά διεστραμμένο υλικό.
Η συνάντηση το Νταλί με τον Άλις Κούπερ
Η ίδια η συνάντηση ήταν ένα θεαματικό installation art. Ο Νταλί, πάντα σόουμαν, μπήκε στο δωμάτιο πλαισιωμένος από μια ομάδα εκκεντρικών θαυμαστών και φίλων του. Η σύζυγός του, Gala, ήταν ντυμένη με ανδρικό σμόκιν. Και ο ίδιος ο Νταλί; Φορούσε γιλέκο από δέρμα καμηλοπάρδαλης, χρυσά παπούτσια στιλ Αλαντίν και μωβ κάλτσες που του χάρισε ο Έλβις Πρίσλεϊ. «Ο Νταλί είναι εδώ!» φώναξε κατά την άφιξή του. Έκανε αμέσως σαφές ότι ακόμη και ένας ροκ σταρ σαν τον Κούπερ, θα έπρεπε να προσπαθήσει για να συμβαδίσει με αυτό το επίπεδο φαντασμαγορίας.
Το πρώτο ολόγραμμα που ενώνει την τέχνη με την τεχνολογία
Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα καλλιτεχνικό πείραμα τόσο παράξενο όσο και η συνάντησή τους. Ο Νταλί οραματίστηκε ένα «κυλινδρικό χρωμο-ολόγραμμα» του Άλις Κούπερ. Το πρώτο στο είδος του έργο τέχνης, που θα συνδύαζε τη θεατρικότητα ενός ροκά με τη σουρεαλιστική ιδιοφυΐα του Νταλί. Για το έργο, ο Κούπερ φορούσε διαμάντια Harry Winston αξίας ενός εκατομμυρίου δολαρίων. Πόζαρε σε ένα περιστρεφόμενο βάθρο σταυροπόδι, ενώ κρατούσε ένα άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου. Πίσω του ξεπρόβαλλε ένας γύψινος εγκέφαλος που ήταν καλυμμένος με ένα εκλέρ σοκολάτας και γεμάτος ζωντανά μυρμήγκια, μια κυριολεκτική αναπαράσταση του εγκεφάλου του Κούπερ όπως τον έβλεπε ο Νταλί.
«Ο Νταλί δεν μπορούσε να πιστέψει ότι δεν ήμουν συνέχεια ο χαρακτήρας του Άλις», είπε αργότερα ο Κούπερ. Πράγματι, ο Νταλί φαινόταν πραγματικά γοητευμένος από τη θολή γραμμή μεταξύ του Vincent Furnier, (το πραγματικό όνομα του Κούπερ) του ανθρώπου, και του Άλις Κούπερ της περσόνας. Αλλά αν κάποιος καταλάβαινε την τέχνη του να ζεις ως ένας χαρακτήρας που ξεπερνά τη ζωή, αυτός ήταν ο Σαλβαδόρ Νταλί. Όταν το ολόγραμμα τελικά ολοκληρώθηκε, ήταν ένας θρίαμβος του οράματος του Dalí και της προθυμίας του Cooper να βουτήξει με το κεφάλι στο σουρεαλιστικό. Για να σφραγίσουν τη συνεργασία, ο Νταλί χάρισε στον Κούπερ ένα ξεχωριστό δώρο. Ένα γύψινο εκμαγείο του εγκεφάλου του, με ένα πραγματικό εκλέρ σοκολάτας στην κορυφή του και μυρμήγκια να τρέχουν επάνω του. Η αντίδραση του Κούπερ ήταν, όπως αρμόζει. Ένας συνδυασμός σεβασμού και πλάκας: «Ουάου, ποτέ δεν πίστευα ότι θα το έπαιρνα αυτό».
Το ολόγραμμα παραμένει ένα από τα πρώτα δείγματα συνδυασμού τέχνης και τεχνολογίας με τρόπο που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του. Σήμερα, εκτίθεται στο Θέατρο-Μουσείο Νταλί στη Φιγκέρες της Ισπανίας, ενώ ένα αντίγραφο φιλοξενείται στο Μουσείο Σαλβαδόρ Νταλί στη Φλόριντα. Πέρα όμως από το τεχνικό επίτευγμα, η συνάντηση του Νταλί και του Κούπερ ήταν κάτι ακόμη σπουδαιότερο: μια ένωση δύο δημιουργικών δυνάμεων που που απολάμβαναν να ξεπερνούν τα όρια και να αψηφούν τις προσδοκίες. Ήταν η συνάντηση του ροκ εν ρολ με τον σουρεαλισμό, του θεάτρου με την υψηλή τέχνη. Ένας όμορφος, χαοτικός χορός που μπορούσε να συμβεί μόνο στην αστραφτερή τρέλα της δεκαετίας του 1970.
