Ξαναθυμόμαστε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του θρυλικού σκηνοθέτη, στα οποία αναμειγνύει την πραγματικότητα με τη μυθοπλασία, το συνειδητό με το υποσυνείδητο, και εμβαθύνει στις διεφθαρμένες ρίζες του χειρότερου αμερικανικού ονείρου.
Eraserhead (1977)
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Λιντς, το “Eraserhead” προσφέρει μια ονειρική και ενοχλητική εμπειρία που συνδυάζει τον σουρεαλισμό με την υπαρξιακή αγωνία: δύο συστατικά που ο σκηνοθέτης θα χρησιμοποιούσε σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Η ιστορία διαδραματίζεται σε έναν σκοτεινό, βιομηχανικό κόσμο και ακολουθεί τον Χένρι Σπένσερ, έναν νεαρό άνδρα που κατακλύζεται από ένα καταπιεστικό περιβάλλον και στον οποίο ανατίθεται ξαφνικά η ευθύνη της φροντίδας ενός μυστηριώδους μεταλλαγμένου μωρού. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία και τα ηχητικά εφέ έκαναν την ταινία μια πολύ διεστραμμένη κλειστοφοβική εμπειρία. Η ταινία, η οποία έγινε καλτ, σηματοδότησε μερικά από τα μελλοντικά επαναλαμβανόμενα θέματα του Λιντς, όπως η πατρότητα, η αποξένωση και ο φόβος του αγνώστου.
The Elephant Man (1980)
“Ο Άνθρωπος Ελέφαντας”, ανακάλυψε την πιο ευαίσθητη και ανθρώπινη πλευρά του Λιντς. Βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Τζόζεφ Μέρικ, η ταινία αφηγείται τη ζωή και τον αγώνα για αξιοπρέπεια, ενός ανθρώπου με σοβαρές παραμορφώσεις κατά τη διάρκεια της βικτοριανής Αγγλίας. Ο τόνος του Λιντς ήταν πιο οδυνηρός σε αυτή την ταινία, με ένα εξαιρετικό καστ με επικεφαλής τους Τζον Χαρτ καιΆντονι Χόπκινς. Για άλλη μια φορά, κατέφυγε στην ασπρόμαυρη φωτογραφία σε αυτή την κινηματογραφική διαδρομή προς τη βαθύτερη ανθρωπιά.
Blue Velvet (1986)
Η ιστορία ξεκινά με την ανακάλυψη ενός ανθρώπινου αυτιού σε ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα πλάνα της ιστορίας. Ένα πλάνο που ξεκινάει το ταξίδι προς το τέλος της νύχτας ενός αφελούς νεαρού άνδρα που βυθίζεται σε μια πλοκή γεμάτη μυστήριο και διαστροφή. Με μια άψογη χρήση κορεσμένων χρωμάτων και ένα επαναστατικό soundtrack, η ταινία καταφέρνει να προκαλέσει το ονειρικό και το δυσοίωνο. Η Ιζαμπέλα Ροσελίνι και ο Ντένις Χόπερ ξεχωρίζουν σε δύο από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας τους, καθώς και οι αγαπημένοι ηθοποιοί του σκηνοθέτη, Λόρα Ντερν και Κάιλ ΜακΛάχλαν. Είναι ίσως η ταινία όπου ξεκινάει μια άλλη εμμονή του δημιουργού, η επισήμανση των αντιφάσεων και της υποκρισίας του αμερικανικού ονείρου.
Lost Highway ( 1997)
Άλλη μια εξερεύνηση στα βάθη του ονειρικού και διεστραμμένου σύμπαντος του Λιντς, το “Lost Highway” επικεντρώνεται σε έναν μουσικό που κατηγορείται για τη δολοφονία της γυναίκας του, ο οποίος υφίσταται μια μεταμόρφωση ενώ εκτίει την ποινή του στη φυλακή. Η ταινία παίζει με την ταυτότητα και τη μνήμη και εμβαθύνει στην έννοια της διάλυσης της πραγματικότητας. Η μουσική του Angelo Badalamenti μαζί με τον Trent Reznor ξεχωρίζει όταν πρόκειται να επενδύσει μουσικά μια δαιδαλώδη ταινία που προσκαλεί σε πολλαπλές ερμηνείες και καταγράφει μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες σκηνές της φιλμογραφίας του.
Mulholland Drive (2001)
Θεωρείται το σπουδαιότερο έργο του Ντέϊβιντ Λιντς. Αυτή η ταινία που βρίσκεται στην κορυφή ορισμένων από τις λίστες με τις καλύτερες ταινίες στην ιστορία συνδυάζει το μυστήριο και τον σουρεαλισμό σε μια μαύρη ιστορία που διαδραματίζεται στο Χόλιγουντ και παρακολουθεί τις ζωές δύο γυναικών, τις οποίες υποδύονται η Ναόμι Γουότς και η Λάουρα Χάρινγκ, των οποίων οι ταυτότητες μπερδεύονται, όπως η πραγματικότητα και η φαντασία. Είναι ίσως το έργο που δείχνει καλύτερα την εμμονή του Λιντς με το υποσυνείδητο και στο οποίο ο σκηνοθέτης δίνει μεγαλύτερη προσοχή στηνδομή, καλώντας τον θεατή να συνθέσει το παζλ στο δικό του κεφάλι.
Twin Peaks (1990-2017)
Κανείς δεν έχει καταφέρει να συλλάβει την παραδοξότητα και το συναίσθημα των ονείρων όπως ο Ντέϊβιντ Λιντς. Ένας άλλος Ντέιβιντ (Τσέις) το ήξερε και το χρησιμοποίησε για να συνεχίσει στο “The Sopranos” την τηλεοπτική επανάσταση που ξεκίνησε. Αυτή η μικρή πόλη με την αίσθηση της δεκαετίας του ’50 απέδειξε ότι οι σειρές είναι γόνιμο έδαφος και, απροσδόκητα, η πιο παράξενη αφήγηση στον κόσμο έγινε παγκόσμιο φαινόμενο. Και έφερε επανάσταση στα πάντα δύο φορές. Η δεύτερη ήταν το 2017, και δεν πήρε τον εύκολο δρόμο. Γιατί πίσω από αυτή την κόκκινη κουρτίνα υπήρχαν όλες οι ανθρώπινες απαντήσεις. Στην πραγματικότητα, όλες εκτός από την λιγότερο σημαντική: Ποιος σκότωσε τη Λόρα Πάλμερ;
