Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Philip Seymour Hoffman πρόσφερε ένα απίστευτο εύρος ερμηνειών, υποδυόμενος ήρωες, κακοποιούς, τραγικές φιγούρες, σοφούς μέντορες, διασημότητες και το έκανε σε ένα μεγάλο φάσμα κινηματογραφικών ταινιών, από τα μεγαλύτερα blockbusters της εποχής μέχρι ανεξάρτητες ταινίες που έτυχαν μεγαλύτερης αποδοχής από το κοινό χάρη στην παρουσία του. Έχουν περάσει έντεκα χρόνια από τον θάνατο του Hoffman στις 2 Φεβρουαρίου 2014, αλλά η κληρονομιά του παραμένει ισχυρή. Για να αποτίσουμε φόρο τιμής, ας θυμηθούμε μόνο 11 από τους απίστευτους ρόλους του. Πολλοί από αυτούς δεν είναι πρωταγωνιστικοί, οι τρεις από τις τέσσερις υποψηφιότητές του για Όσκαρ ήταν για τον Β’ Ανδρικό ρόλο, αλλά είναι αναμφισβήτητο ότι η παρουσία του σε αυτές τις ταινίες ήταν απαραίτητη.
Brandt, The Big Lebowski (1998)
Ο ρόλος του Hoffman ως Brandt στο The Big Lebowski είναι μικρός, ένας από τους μικρότερους του ηθοποιού στην καριέρα του με μόλις πέντε λεπτά χρόνου στην οθόνη, αλλά όπως και σε όλα όσα έκανε, η ερμηνεία του ήταν υπερμεγέθης. Ως ο γλοιώδης, υπάκουος βοηθός του ίδιου του Big Lebowski, ο Hoffman μετατρέπει κάτι που θα μπορούσε να είναι ενοχλητικό σε κάτι ιδιαίτερα ξεκαρδιστικό. Ο τρόπος με τον οποίο καθοδηγεί τον Dude στα βραβεία του Λεμπόφσκι, ή τον οδηγεί με λύπη στη δυτική πτέρυγα, ή απλά ο ευθύς τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί το προσωνύμιο του Dude, είναι όλα απλά απολαυστικά. Οι μικρές επιλογές σε μικρούς ρόλους συχνά αποκαλύπτουν πραγματικό ταλέντο, και εδώ είναι η απόδειξη.
Freddie Miles, The Talented Mr. Ripley (1999)
Ο Philip Seymour Hoffman γενικά απογείωνε κάθε έργο που έπαιζε. Η ικανότητά του να επικοινωνεί εύκολα τις ιδιαιτερότητες και τις ιδιορρυθμίες ενός χαρακτήρα φαίνονται στο The Talented Mr. Ripley, όπου ο Hoffman ερμηνεύει το ρόλο ενός προνομιούχου Αμερικανού που απολαμβάνει τον ήλιο στο εξωτερικό. Ο Freddie Miles είναι αρκετά αντιπαθητικός, αλλά είναι πολύ διασκεδαστικό να βλέπεις τον Hoffman σε αυτόν τον χώρο, ειδικά όταν περιβάλλεται από άλλους καλούς ηθοποιούς και βυθίζεται στο σενάριο. Από τη στιγμή που το κατακόκκινο σπορ αυτοκίνητο του Freddie μπαίνει δραματικά στο κάδρο, ξέρουμε ότι τα πράγματα πρόκειται να γίνουν εξαιρετικά ενδιαφέροντα, και σε μια αξιομνημόνευτη ταινία γεμάτη με δυνατές ερμηνείες, ο Χόφμαν αφήνει το στίγμα του.
Lester Bangs, Almost Famous (2000)
Ο Hoffman δεν ήταν ασυνήθιστος στις μεταμορφώσεις, αλλά στο Almost Famous, ερμήνευσε τον βαριεστημένο χαρακτήρα του μουσικοκριτικού τόσο φυσικά, που μοιάζει σαν να έπαιζε τον εαυτό του. Η ερμηνεία του ρόλου του πραγματικού ροκ κριτικού Lester Bangs δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ο παθιασμένος διάλογος και η στάση του Cameron Crowe έκαναν τον ρόλο να του ταιριάζει απόλυτα. Ο Lester βρίσκεται ανάμεσα στο να φοβάται το μέλλον και στο να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο. Βλέπει τον εαυτό του στον νεαρό William (Patrick Fugit), που δεν τον αγγίζει η επιτηδευμένη ψυχαγωγία και νοιάζεται, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, για «τη μουσική». Μπορείτε να αισθανθείται τον Hoffman να κινείται στη γραμμή μεταξύ της ενθάρρυνσης του William να ακολουθήσει τον δρόμο του και της παρότρυνσης να εγκαταλείψει τα όνειρά του τώρα για να αποφύγει μελλοντικές απογοητεύσεις. Αλλά λειτουργώντας ως η φωνή της σοφίας του Williaμ, ο Lester βρίσκει σκοπό και κυρίως σιγουριά στην ιδέα ότι σε κάθε νέα γενιά δίνονται τα κατάλληλα εργαλεία για να εκτιμήσει πραγματικά τη μεγάλη τέχνη.
Sandy Lyle, Along Came Polly (2004)
Along Came Polly (Universal)
Αυτή η ρομαντική κωμωδία των αρχών της δεκαετίας του ’00 έχει μείνει περισσότερο στη μνήμη μας για την ερμηνεία του Hoffman, γιατί σπάνια μια κωμωδία είναι τόσο άγρια ανισόρροπη. Αν και ο Hoffman δεν ήταν η πιο προφανής επιλογή για τον Sandy Lyle, ένα πρώην εφηβικό είδωλο που θέλει να εξαργυρώσει τις ένδοξες μέρες της showbiz, σίγουρα ήταν η πιο δυναμική.
Βλέποντάς τον να χτυπιέται στο γήπεδο του μπάσκετ δίπλα σε έναν ευθύβολο Ben Stiller, φαίνεται σαν ο Philip Seymour Hoffman να μην έχει παίξει ποτέ στη ζωή του μπάσκετ, πόσο μάλλον να μην έχει ξανακρατήσει μπάλα του μπάσκετ. Κατά τη διάρκεια της ταινίας απογειώνει κάθε σκηνή του Sandy, κλέβοντας την παράσταση τόσο συχνά που το Along Came Polly θα μπορούσε κάλλιστα να σωθεί από τον αφηνιασμένο Hoffman. Είναι ένας από τους πιο ξεκαρδιστικούς ρόλους στην εξαιρετικά πλούσια φιλμογραφία του.
Truman Capote, Capote (2005)
Πολλοί ηθοποιοί έχουν υποδυθεί τον διάσημο συγγραφέα του 20ού αιώνα όλα αυτά τα χρόνια, ακόμη και τη χρονιά που έκανε πρεμιέρα το Capote, υπήρχε ένα ανταγωνιστικό έργο με τίτλο Infamous (με τον Toby Jones στον πρωταγωνιστικό ρόλο). Παρόλα αυτά, ο Hoffman έλαβε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ, και κέρδισε, για την άψογη ερμηνεία του Truman Capote κατά τη διάρκεια της συγγραφής του αριστουργήματός του, In Cold Blood. Μεγάλες προσωπικότητες όπως ο Καπότε, μπορεί εύκολα κάποιος να μιμηθεί με τον κατάλληλο σύμβουλο ομιλίας και την κατάλληλη ομάδα μακιγιάζ. Η διαφορά είναι ότι ο Hoffman έψαξε στην ψυχή του συγγραφέα για να αναδείξει τους τρόπους με τους οποίους τον επηρέασε η εργασία πάνω στο εμβληματικό μυθιστόρημα.
Owen Davian, Mission: Impossible III (2006)
Αν και ο Hoffman μπορεί να είναι πιο αγαπητός για τους πιο εκκεντρικούς του ρόλους, μπορούσε να κάνει έναν πολύ συναρπαστικό κακό όταν το ήθελε. Η ικανότητά του να προκαλεί ανατριχίλα στη σπονδυλική στήλη του θεατή όταν μιλούσε με την πιο επίπεδη φωνή που μπορεί να φανταστεί κανείς ήταν ασυναγώνιστη.Έπαιζε με λεπτότητα και αυτοσυγκράτηση σε όλη του την καριέρα, και η δουλειά του στο Mission: Impossible III είναι συγκλονιστική. Ακόμα και όταν είναι αυτός που είναι δεμένος και δεν έχει το πάνω χέρι, η αίσθηση ανησυχίας που προσθέτει στην ταινία δεν διαλύεται ποτέ. Ο Hoffman πέτυχε επίσης μια άλλη πρόκληση στην ταινία. Να προσποιηθεί ότι είναι ο Τομ Κρουζ με μάσκα στην κορυφαία στιγμή της ταινίας
Διαφήμιση
Gust Avrakotos, Charlie Wilson’s War (2007)
Μερικοί από τους καλύτερους δημιουργούς διαλόγων του κινηματογράφου είχαν την τύχη να βάλουν τον Hoffman να πει τα λόγια τους στην οθόνη, και ο Aaron Sorkin είχε την τιμή δύο φορές, την πρώτη φορά με αυτή την πολιτική κωμωδία που σκηνοθέτησε ο Mike Nichols. Και φίλε μου, ο Hoffman έσκισε στο ρόλο του πράκτορα της CIA Gust Avrakotos. Όπως και με τον Lester Bangs στο Almost Famous, ο Gust χρησιμεύει ως κάτι σαν μέντορας του βουλευτή του Tom Hanks σε μια αποστολή για να αντιμετωπίσει τον σοβιετο-αφγανικό πόλεμο του 1979-1989, και όπως και με τον Lester Bangs, παίρνει μερικούς από τους καλύτερους διαλόγους της ταινίας. «Σας συμπαθώ μια χαρά, κυρία Χέρινγκ, απλώς έχω την εμπειρία ότι όταν άνθρωποι με χρήματα και πολύ ελεύθερο χρόνο εμπλέκονται στην πολιτική, πολύ σύντομα ξεχνάω ποιον υποτίθεται ότι πρέπει να πυροβολώ» ήταν μόνο μία από τις απίστευτες ατάκες που απολάμβανε ο Χόφμαν, σε μια ερμηνεία που του χάρισε τη δεύτερη υποψηφιότητά του για Όσκαρ. – L.S. Miller
Father Flynn, Doubt (2008)
Το να υποδύεται έναν ιερέα ύποπτο για φρικτή παραβατική συμπεριφορά ίσως είναι μια από τις πιο σύνθετες ερμηνείες του Hoffman, καθώς αυτή η διασκευή του θεατρικού έργου του John Patrick Shanley εξαρτάται όχι μόνο από τους άλλους χαρακτήρες, αλλά και από το ίδιο το κοινό που δεν είναι σίγουρο ότι ο πατέρας Flynn είναι ένοχος για τις κατηγορίες που του προσάπτονται. Ξεκινώντας την ταινία με την ξεκάθαρη διάθεση «δεν είμαι ένας κανονικός ιερέας, είμαι ένας cool ιερέας», ο Hoffman δίνει ρεσιτάλ υποκριτικής από στιγμές ευγενικής συμπόνιας μέχρι απόλυτης οργής, ενώ μοιράζεται την οθόνη με τρεις από τις πιο σπουδαίες ηθοποιούς του σύγχρονου κινηματογράφου: Amy Adams, Viola Davis και την Meryl Streep.
Art Howe, Moneyball (2011)
Οι σπουδαίες αθλητικές ταινίες δεν έχουν να κάνουν μόνο με το να νικήσεις. Στο Moneyball, ο ανταγωνιστής είναι η παραδοσιακή σκέψη, μια έννοια που ενσαρκώνει ο προπονητής Art Howe του Hoffman. Το αν ο πραγματικός Howe ήταν πραγματικά τόσο αδιάλλακτος απέναντι στη προσέγγιση του Billy Bean είναι προς συζήτηση, αλλά ο συγκρατημένος εκνευρισμός του Hoffman παρέχει στον Bean του Brad Pitt ένα τέλειο αντίπαλο δέος. Οι σκηνές τους μαζί είναι ο ορισμός της έντασης, με την ψυχρή αδιαλλαξία του πρώτου να αποκρούει τις προσπάθειες του δεύτερου για ευγένεια. Απλά παρακολουθήστε το πρόσωπο του Hoffman όταν μαθαίνει ότι ο Pena ανταλλάχθηκε. Είναι όλα τα λεφτά.
Lancaster Dodd, The Master (2012)
Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Paul Thomas Anderson είχε πάντα στο μυαλό του τον Philip Seymour Hoffman για να υποδυθεί τον Lancaster Dodd του The Master, και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί. Είναι αρκετά χαρισματικός για να φέρει εις πέρας τον ρόλο του ηγέτη μιας αίρεσης, αλλά και αρκετά περίπλοκος για να υπονοήσει τις κρυφές ανησυχίες και τα ελαττώματα του Dodd. Ίσως ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι ο Hoffman ήταν σε θέση να παίξει τις πιο ήρεμες, πιο συγκρατημένες στιγμές εξίσου τέλεια με τις εκτός ελέγχου. Στην πραγματικότητα, ο Hoffman λάμπει στις πιο συγκρατημένες σκηνές στις ταινίες όπου όπως η περίφημη σκηνή της επεξεργασίας ή η τελική του αντιπαράθεση με τον Freddie Quell (Joaquin Phoenix). Όπως όλοι οι σπουδαίοι ηθοποιοί, ο Χόφμαν δεν χρειάζεται μια έκρηξη για να φωτίσει την μεγάλη οθόνη.
Plutarch Heavensbee, The Hunger Games (2013)
Ο ρόλος του Χόφμαν στους Αγώνες Πείνας: Catching Fire αποτυπώνει τόσο τη δυσκολία του να ζεις στον σκληρό δυστοπικό κόσμο που παρουσιάζει η σειρά, όσο και το τι σημαίνει να δουλεύεις μέσα στο σύστημα για να το γκρεμίσεις. Αρχικά, το Catching Fire απεικονίζει τον Plutarch Heavensbee ως έναν έμπειρο χειραγωγό, όπως αρμόζει στον ρόλο του ως υψηλόβαθμου αξιωματούχου της πρωτεύουσας και επικεφαλής του Gamemaker – κάτι που ο Hoffman αποτυπώνει μέσα από τον δηκτικό, παραπλανητικό τρόπο του χαρακτήρα. Φυσικά, αυτό είναι απλώς ένα προσωπείο, καθώς ο Πλούταρχος τελικά προδίδει τον Πρόεδρο Σνόου στο πλαίσιο του αγώνα των επαναστατών. Ως βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός, ο Χόφμαν έφερε την απαραίτητη αίσθηση βαρύτητας στο σίκουελ, αν και δυστυχώς πέθανε πριν ολοκληρωθεί η παραγωγή των Αγώνων Πείνας: Mockingjay – Μέρος 2.
