Καθώς τα φώτα της αίθουσας σβήνουν οι Franz Ferdinand μπορεί να έχουν πάνω από δύο δεκαετίες καριέρας, αλλά ανέβηκαν στη σκηνή με την όρεξη μιας μπάντας που έχει κάτι να αποδείξει. Η συναυλία τους το βράδυ της Πέμπτης στο Floyd, απέδειξε ότι οι Franz Ferdinand όχι μόνο συνεχίζουν να δημιουργούν σε υψηλό επίπεδο, αλλά έχουν δημιουργήσει ένα αξιοζήλευτο ρεπερτόριο που τους επιτρέπει να αναμιγνύουν τραγούδια από κάθε εποχή και να γοητεύουν το κοινό με τις ερμηνείες τους, προσφέροντας μια πραγματικά θεαματική εμπειρία. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν «αργά» σημεία όπου η μπάντα παίζει νέα τραγούδια και όλοι πηγαίνουν στην τουαλέτα. Από τη στιγμή που οι Franz Ferdinand ανέβηκαν στη σκηνή μέχρι τη στιγμή που έφυγαν, είχαν όλο το κοινό στο χέρι τους ή για να είμαστε δίκαιοι στα χέρια του Alex Kapranos.
Τα τραγούδια από το νέο τους άλμπουμ The Human Fear ήταν περίπου το μισό του σετ της μπάντας και ταίριαξαν απόλυτα με τις πρώτες επιτυχίες τους. Το άνοιγμα με το The Dark Of The Matinee από το ντεμπούτο τους ανάμεσα στα Night Or Day και Bar Lonely ήταν ένα πρώτο δείγμα για αυτό που θα ακολουθούσε. Το Night or Day ανέδειξε το χαρακτηριστικό χιούμορ της μπάντας, με τον Kapranos να ερμηνεύει κάθε στίχο με την ακρίβεια ενός ποιητή και την αλαζονεία ενός ροκ σταρ. Αυτό που ξεχωρίζει τους Franz Ferdinand από πολλούς από τους συγχρόνους τους είναι η κατανόησή τους ότι το πνευματικό βάθος και η σωματική απελευθέρωση δεν αλληλοαποκλείονται. Μπορείς να σκέφτεσαι ενώ χορεύεις, μπορείς να στοχάζεσαι ενώ ιδρώνεις. Αυτή η στάση τους ήταν εμφανής κατά τη διάρκεια του Michael, που έκανε το κοινό να χοροπηδάει με χαρά, ενώ ο Kapranos τραγουδούσε τους ανατρεπτικούς στίχους με ένα χαμόγελο όλο νόημα. Ακόμα και η προσθήκη του Black Eyelashes ενός κομματιού με έντονη επιρροή από την ελληνική λαϊκή μουσική, έγινε δεκτό με ενθουσιασμό – απολύτως λογικό – και πολύ χορό σε όλη την αίθουσα. Αν δεν το είχα δει με τα μάτια μου, θα περίμενα ότι μια τέτοια κίνηση στο setlist θα σκότωνε το momentum της συναυλίας, αλλά αντιθέτως το απογείωσε.
Η εκτεταμένη εισαγωγή του πρώτο μεγάλο hit του συγκροτήματος, Take Me Out, είχε ένα ακαταμάχητα εθιστικό πρωτόγονο ρυθμό που δεν μπορούσες να αντισταθείς και να μην χοροπηδήσεις. Για να ακολουθήσει το Hooked με τον Kapranos να πηδάει πάνω-κάτω στη σκηνή, και η λιγνή φιγούρα του να θυμίζει χαρακτήρα του Tim Burton που ζωντανεύει. Είναι μια παιχνιδιάρικη στιγμή που δηλώνει τη διάθεση της μπάντας να εξελιχθεί, ακόμα κι αν το νεότερο υλικό δεν προκαλεί την ίδια αντίδραση με τα κλασικά τους κομμάτια.
Η βραδιά κλείνει με μια εκτεταμένη ερμηνεία του This Fire, όπου ο frontman Alex Kapranos αφιερώνει λίγο χρόνο για να παρουσιάσει κάθε μέλος της μπάντας και για να τραγουδήσουν «Αυτή η φωτιά είναι εκτός ελέγχου, θα κάψω αυτή την πόλη, θα κάψω αυτή την πόλη». Σε κάποιο σημείο του τραγουδιού μας ζήτησε να καθήσουμε στο πάτωμα, για να ξανασηκωθούμε σαν ελατήρια στον αέρα με το ρεφρέν burn this city. Είκοσι ένα χρόνια μετά τη δημιουργία τους, οι Franz Ferdinand συνεχίζουν να αποδεικνύουν ότι η αναβίωση του post-punk δεν ήταν απλώς ένα φευγαλέο φαινόμενο των αρχών της δεκαετίας του 2000, αλλά μια διαχρονική προσέγγιση της ροκ μουσικής. Η εμφάνισή τους στο Floyd απέδειξε γιατί έχουν αντέξει. Γνήσια σκηνική παρουσία και τραγούδια που αντέχουν στο χρόνο. Φύγαμε χαρούμενοι και με τις ψυχές μας ακόμα να καίγονται, καθώς βγήκαμε στην πόλη.
