Ο ΖΑΝ είναι τραγουδοποιός, ηθοποιός και performer. Ξεκίνησε να γράφει τραγούδια το 2020, σε μια στιγμή που δεν το περίμενε ούτε ο ίδιος. Μέχρι τότε είχε αποδεχτεί ότι η τραγουδοποιία δεν ήταν κάτι που «του βγαίνει». Λίγο πριν από την πρώτη καραντίνα, πέρασε μια τριήμερη περίοδο κατάθλιψης και προσωπικής/καλλιτεχνικής κρίσης – όπου κοιμόταν συνεχώς. Κι όμως, μέσα σε αυτόν τον λήθαργο, άρχισαν να του έρχονται μελωδίες στον ύπνο. Ξυπνούσε, τις ηχογραφούσε πρόχειρα στο κινητό και την επόμενη μέρα τις ολοκλήρωνε. Έτσι γεννήθηκε ο δημιουργός ΖΑΝ ,σχεδόν από ατύχημα, σχεδόν από όνειρο. Το 2021 κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο «Παν μέτρον άχρηστον», συνδυάζοντας χιούμορ, θεατρικότητα, βαθιά προσωπικό λόγο και εμπειρίες. Έχει σπουδάσει υποκριτική και έχει εργαστεί στη διαφήμιση τόσο ως ηθοποιός όσο και ως voice-over artist, ενώ για χρόνια δούλευε ως περιπτεράς στην Αθήνα κάτι που του χάρισε μοναδικές σουρεαλιστικές παρατηρήσεις της ανθρώπινης καθημερινότητας. Στα live του παντρεύει το stand-up comedy με τη μουσική, και κάθε εμφάνιση κορυφώνεται με metal-σκυλάδικες διασκευές παλιών λαϊκών τραγουδιών, όπως του Στράτου Διονυσίου – ένα είδος “ιερόσυλης” γιορτής που αποδομεί και αναδεικνύει ταυτόχρονα την ελληνική μουσική παράδοση. Τσιφτετέλι και head banging. Γράφει χιουμοριστικά τραγούδια γιατί δεν αντέχει τη μιζέρια του “έντεχνου” και θέλει — απλά και ειλικρινά — να κάνει τον κόσμο να γελάσει. Το τελευταίο του κομμάτι λέγεται Aircondition και κυκλοφόρησε το καλοκαίρι που μας πέρασε.
Ζαν, έχεις aircondition σπίτι σου; Πόσο συχνά το ανάβεις; Δηλαδή…το τραγούδι προκύπτει από προσωπικά βιώματα;
Σπίτι χωρίς aircondition, δεν είναι σπίτι! Νομίζω φέτος το άναψα από τις 29 Απριλίου και από τότε δουλεύει σαν full-time υπάλληλος. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να του κολλήσω ΙΚΑ. Φυσικά και προκύπτει από προσωπικά βιώματα, έμπνευση μου είναι κυρίως η τελευταία μου σχέση, αλλά και όλες οι προηγούμενες που είχα την τύχη να περάσω έστω ένα μαγευτικό καλοκαίρι μαζί τους. Στους 40 βαθμούς. Χωρίς aircondition επειδή κρυώνανε. Η αλήθεια είναι ότι εμείς οι άντρες δεν έχουμε αντοχές, ζεσταινόμαστε, γκρινιάζουμε, ενώ οι γυναίκες από φύση τους είναι πολύ πιο ανθεκτικές και δυνατές. Τις θαυμάζω. Και για αυτό, και για το γεγονός ότι ξέρουν να κρατάνε τον λογαριασμό της ΔΕΗ χαμηλότερα από εμάς! Επίσης, αν δεν είχα aircondition, το τραγούδι δεν θα λεγόταν Το aircondition αλλά Η Διαθήκη μου.
Πίσω από όλο αυτό το χιούμορ και την διακωμώδηση, κρύβονται στοιχεία προσωπικής πίκρας, μελαγχολίας και ευσυγκινησίας;
Ωραία, πάμε κατευθείαν στα βαθιά, χωρίς βατραχοπέδιλα! Σίγουρα κρύβονται και είναι κομμάτι μου. Υπάρχει αυτό το κλισέ ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με την κωμωδία, ή έχουν χιούμορ γενικά, είναι βαθιά μελαγχολικοί. Κλισέ ή όχι, σε μένα ισχύει. Από μικρός ήμουν ευαίσθητος, μελαγχολικός, και για να είμαι ειλικρινής, πάντα είχα και μια έμφυτη ντροπή. Βέβαια ένα χαρακτηριστικό μου ήταν και το χιούμορ, το οποίο έγινε ασπίδα αλλά και όπλο. Με βοήθησε να ξεπεράσω την ντροπή, που ακόμα την έχω σε ένα βαθμό, αλλά κυρίως έγινε ο τρόπος να αντιμετωπίζω την ζωή. Να γίνω πιο αρεστός, να αποφύγω μπούλινγκ, να επιβιώσω στις δύσκολες καταστάσεις. Έχω περάσει δύσκολες περιόδους, έχω βιώσει καταθλίψεις. Και θέλω να το πω αυτό ανοιχτά: το θεωρώ δύναμη να ζητάς βοήθεια. Αλλά ακόμα μεγαλύτερη δύναμη είναι να αναγνωρίσεις εσύ ο ίδιος ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα σου και να φτάσεις στο σημείο να πεις “χρειάζομαι βοήθεια”. Γιατί βλέπω πολλούς ανθρώπους γύρω μου, και στον κύκλο μου, που παλεύουν με σοβαρή κατάθλιψη και δεν το συνειδητοποιούν. Όπως δεν το καταλάβαινα κι εγώ παλιότερα. Προσπαθώ να τους στηρίξω, να τους παρακινήσω, να τους πείσω να το αντιμετωπίσουν. Αλλά όταν περνάει καιρός και βλέπω ότι δεν το αποδέχονται, δεν το παραδέχονται και δεν κάνουν τίποτα… νιώθω ότι κουράζομαι. Και δυστυχώς, τότε απομακρύνομαι. Δεν το λέω με περηφάνια, αλλά είναι η αλήθεια.
Και κλαις;
Δυστυχώς, δυσκολεύομαι να δακρύσω, κάτι που είναι πρόβλημα. Μπορεί να με δείς σε κηδεία ή στο σουπερμάρκετ, και να έχω την ίδια φάτσα, αναλόγως πάντα. Όχι, αναλόγως το σουπερμάρκετ, κατάλαβες. Μπορεί μέσα μου να σπαράζω, αλλά να μην βγαίνει εύκολα το δάκρυ. Να έχουν ανέβει 10 λεπτά τα μακαρόνια “Μαράτα” και να με βλέπεις ατάραχο. Να είδες; Πάλι μπήκε η ασπίδα. Πάντως, μεγαλώνοντας γίνομαι όλο και πιο ευσυγκίνητος. Με συγκινούν οι ηλικιωμένοι που είναι μόνοι τους (κλισέ βέβαια), αλλά κυρίως συγκινούμαι με την έμφυτη καλοσύνη και ευγένεια που έχουν ορισμένοι άνθρωποι. Η ταπεινότητα με συγκινεί. Ίσως γι αυτό με συγκινεί τόσο ο Θανάσης Βέγγος. Ό,τι είναι ειλικρινές και καλό με συγκινεί.
Τι μουσική ακούς αυτή την εποχή;
Έναν αχταρμά πραγματικά. Η playlist μου στο spotify έχει Αλίκη Βουγιουκλάκη και αμέσως μετά Alice Cooper. Άσχετο αλλά πολύ θα ήθελα με ΑΙ να βάλω την φωνή του Alice Cooper να τραγουδήσει το “Καροτσέρη καροτσέρη” και την Αλίκη να τραγουδήσει το Poison. Πίσω στο θέμα μας. Τα βράδια ακούω Χατζιδάκι, Connie Francis και πολλές 50s μπαλάντες, και την μέρα ακούω πολύ κάποιες Τούρκικες μπάντες που έχω ανακαλύψει τελευταία, τους Altın Gün και τους Şatellites. Παίζουν ανατολίτικο ροκ, σαν να ακούς ηλεκτρικό, ψυχεδελικό σκυλάδικο ένα πράμα. Πάντως δύο τραγούδια που ακούω πολύ συχνά είναι το Fine Anyway του Rogér Fakhr, και το Time in a Bottle του Jim Croce. Αλλά υπάρχουν και μεγάλες περίοδοι που δεν ακούω απολύτως τίποτα. Βέβαια, σήμερα κάνοντας μπουγάδα άκουγα τις Αμπάρες του Μάκη.
Υπάρχει κάτι να περιμένουμε από εσένα τώρα που μπήκε η νέα σεζόν;
Live live live! Μου έχει λείψει απίστευτα η επαφή με το κοινό…Δηλαδή τους φίλους μου και την οικογένεια μου. Δεν βλεπόμαστε συχνά τελευταία
Τι είναι αυτό που σε κινεί να γράφεις τραγούδια και να κάνεις μουσική; Επιλογή ή απλώς…δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς;
Δεν ξέρω αν ήταν επιλογή ή ανάγκη. Τα πρώτα μου τραγούδια γράφτηκαν κυριολεκτικά στον ύπνο μου. Ήμουν σε εκείνη την περίεργη φάση ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο, άκουγα μια μελωδία στο όνειρο και ξυπνούσα πανικόβλητος να τη σώσω. Έπαιρνα το κινητό, μουρμούριζα ό,τι προλάβαινα και μετά ξανακοιμόμουν. Κάθε φορά ήταν σαν να μου την έστελνε κάποιος άλλος. Το κινητό μου είναι γεμάτο με ηχογραφήσεις που ακούγονται σαν να μιλάει μεθυσμένο ζόμπι. Δεν γράφω συνέχεια. Αλλά όταν γράφω και ολοκληρώσω ένα τραγούδι, παίρνω μια απίστευτη ικανοποίηση. Ίσως γιατί πάντα ήμουν ο άνθρωπος που άφηνε πράγματα στη μέση. Ποτέ δεν ήμουν συνεπής στο να ολοκληρώνω κάτι. Οπότε κάθε τραγούδι που φτάνει στο τέλος του, για μένα είναι μια μικρή νίκη απέναντι σε όσα παράτησα στη μέση. Από την άλλη, είναι δίκοπο μαχαίρι. Γιατί κάθε φορά που ξεκινάς να γράφεις, δεν ξέρεις αν αυτό θα ολοκληρωθεί ή θα μείνει μισό. Κι αν μείνει μισό, σε στοιχειώνει για καιρό. Νιώθεις ένα βάρος, σαν να άφησες κάτι ανολοκλήρωτο που δεν θα κλείσει ποτέ.
Αυτό το αίσθημα είναι από τα πιο σκληρά για μένα. Γι’ αυτό λέω ότι το γράψιμο είναι μαγικό, αλλά και επικίνδυνο για τον ψυχισμό σου.
Σε ποιο μπαρ της Αθήνας ή της Ελλάδας θα ήθελες να παίζει δυνατά το aircondition μέχρι να φύγει εντελώς η ζέστη και η καλοκαιρία;
Στο BATMAN κατα τις 3 και μισή το βράδυ.
