Την Κυριακή, στον τελικό του Roland Garros, παρακολουθήσαμε την αρχή μιας νέας εποχής για το τένις, που ελπίζει ότι θα συνεχίσει το έργο των τριών μεγάλων, Ρότζερ Φέντερερ, Ραφαέλ Ναδάλ και Νόβακ Τζόκοβιτς. Σε έναν από τους καλύτερους και πιο δραματικούς αγώνες στην ιστορία του τένις, ο Γιανίκ Σίνερ 23 ετών, και ο Κάρλος Αλκαράζ, 22 ετών, έδειξαν τι θα παρακολουθήσουμε στο μέλλον. Το τένις χρειάζεται τις αναμετρήσεις τους και ο πρώτος τελικός Grand Slam μεταξύ τους ξεπέρασε κάθε φαντασία.
Είναι ήδη αστέρια για όσους παρακολουθούν τους αγώνες τένις, αλλά αυτή η αλματώδης άνοδος του ταλέντου, της προσωπικότητας και της φήμης τους σε υπερβατικά επίπεδα σημαίνει περισσότερα από οποιαδήποτε αθλητική στατιστική. Ωστόσο, έχουν μοιραστεί τα έξι τελευταία Grand Slam μεταξύ τους, κερδίζοντας τρία ο καθένας. Ο Αλκαράζ έχει κερδίσει πέντε σε ηλικία 22 ετών και ενός μήνα, την ίδια ηλικία που είχε ο Ναδάλ όταν έφτασε σε αυτόν τον αριθμό. Αυτή ήταν η 12η συνολική αναμέτρηση των δύο παικτών (ο Αλκαράζ προηγείται με 8-4 μετά την πέμπτη συνεχόμενη νίκη του), αλλά ένας πρώτος τελικός Grand Slam σημαίνει περισσότερα για τον κόσμο από οποιοδήποτε άλλο αγώνα. Αυτές οι αναμετρήσεις φέρνουν τους τενίστες στο προσκήνιο. Όχι μόνο για τα υπέροχα χτυπήματα, αλλά και για την αποκάλυψη, του ποιοι είναι ως άνθρωποι, εκθέτοντάς τους με έναν τρόπο που λίγα αθλήματα μπορούν να το κάνουν, δημιουργώντας δεσμούς με το κοινό με έναν αγώνα που διήρκεσε πέντε ώρες και 29 λεπτά κοινής εμπειρίας.
Σε κάποιο βαθμό, φαίνεται σχεδόν άυλο, αλλά τελικά ήταν ο τελικός του Αλκαράζ στο Ρολάν Γκαρός. Κέρδισε με 4-6, 6-7(4), 6-4, 7-6(3), 7-6(2), έχοντας σώσει τρία match point στο τέταρτο σετ, όταν ήταν πίσω στο σκορ με 3-5. Στη συνέχεια, άντεξε το σερβίς του Σίνερ για το ματς, καθώς και το ότι δεν κατάφερε να σερβίρει ο ίδιος στο πέμπτο σετ, για να κερδίσει στο τάι-μπρέικ, όπου είχε θεϊκή απόδοση στο τέλος του δεύτερου και μεγαλύτερου τελικού Grand Slam στην ιστορία. Ο Αλκαράζ έγινε μόλις ο τρίτος άνδρας στην Open Era του τένις (από το 1968) που έσωσε mach point για τον τίτλο και κέρδισε έναν μεγάλο τελικό. Ήταν επίσης η πρώτη φορά που ο Αλκαράζ ανέκαμψε σε έναν αγώνα ενώ ήταν πίσω δύο σετ, στην ένατη προσπάθειά του.
Ο αγώνας αυτός ανήκει πλέον στο πάνθεον των μεγάλων τελικών του τένις, και έχει μια θέση δίπλα στον τελικό του Μπγιορν Μποργκ εναντίον Τζον ΜάκΕνρο, στο Wimbledon 1980, του Φέντερερ εναντίον Ναδάλ, επίσης στο Wimbledon το 2008 και του Τζόκοβιτς εναντίον του Ναδάλ, στο Australian Open το 2012. Η ποιότητα αυτού του αγώνα δεν ήταν τόσο υψηλή και από τις δύο πλευρές του φιλέ όσο σε μερικούς από τους παραπάνω τελικούς, αλλά μοιράζονται κάτι πιο σημαντικό για το τένις συνολικά: ο τρόπος με τον οποίο αυτοί οι δύο παίκτες θα ξανασυνατηθούν. Ήταν ένας τελικός που ανέδειξε τις προσωπικότητες καθώς και τις απίστευτες ικανότητές τους στο χτύπημα της μπάλας. Ο Σίνερ ήταν γενικά πιο σταθερός, αλλά με αυτό έδειξε στον κόσμο ότι το επίπεδο του τένις του είναι σχεδόν αφύσικο. Ο Αλκαράζ , ο οποίος είναι λιγότερο σταθερός, ανέκαμψε από μερικές κακές στιγμές και έφτασε στο αποκορύφωμά του, το οποίο είναι ασύγκριτο μέχρι στιγμής. Στα τελευταία games, με τον Σίνερ να δείχνει απίστευτη αντοχή για να επιστρέψει και να κάνει τα δικά του υπέροχα χτυπήματα, ο Αλκαράζ έκανε, ένα νικητήριο χτύπημα με το backhand και στη συνέχεια ένα passing shot από το ίδιο σημείο, από τη γραμμή βάσης, με θαυμαστό τρόπο πάνω από τον αντίπαλό του. Στο tiebreak, ο Αλκαράζ έγινε σούπερνοβα και σφράγισε τον αγώνα με ένα passing shot με το forehand πάνω στη γραμμή, ενώ έτρεχε.
Η διαφορά στο στυλ, με τον Αλκαράζ να διαθέτει μεγαλύτερη ποικιλία, αλλά να είναι τόσο χαρισματικός που μπορεί να περάσει από απίστευτα υψηλή απόδοση σε φαινομενικά ανεξήγητα χαμηλά, είναι ένα συναρπαστικό στοιχείο της αντιπαλότητας τους. Ο Σίνερ είναι ο Νο 1 στον κόσμο και πιο σταθερός, αλλά το επίπεδο τένις του Αλκαράζ είναι ανώτερο. Η Κυριακή το απέδειξε αυτό και ο κόσμος είδε το ταλέντο του Αλκαράθ — το δάχτυλο στο αυτί του μετά από ένα από τα απίστευτα save του στο εκπληκτικό 4ο σετ, καθώς και την άρνησή του να δεχτεί την ήττα. Ο Σίνερ τον έφτασε σε αυτό το σημείο και η συναισθηματική επιβάρυνση αυτού του τελικού ήταν τέτοια που ο συνήθως ήρεμος Ιταλός άφησε να φανεί η απογοήτευσή του σε κάποια σημεία του πέμπτου σετ. Τίποτα δεν αποκαλύπτει την προσωπικότητα ενός τενίστα όπως μια τέτοια περίσταση και λίγα αθλήματα είναι τόσο αποκαλυπτικά όσο αυτό. Ακόμα και μετά το τέλος του αγώνα, είναι σκληρό να ζητάς από τους ηττημένους παίκτες να εκφράσουν με λόγια την απογοήτευσή τους.
Ο Άντι Μάρεϊ δεν έβαλε τα κλάματα μετά την ήττα του στον τελικό του Wimbledon 2012 από τον Ρότζερ Φέντερερ, όταν είπε τη φράση «Πλησιάζω» που ακούστηκε σε όλο τον κόσμο, αλλά ο Σίνερ κέρδισε την συμπάθεια πολλών απλά κρατώντας το μικρόφωνο και δείχνοντας την ευγένειά του, μετά από όλα αυτά, να επαινεί τον άνθρωπο που μόλις είχε συντρίψει τα όνειρά του. «Είναι ένα καταπληκτικό τρόπαιο, οπότε δεν θα κοιμηθώ πολύ καλά απόψε, αλλά δεν πειράζει», είπε ο Σίνερ. Ο Αλκαράζ ήταν εξίσου γενναιόδωρος στον φόρο τιμής που απέδωσε στον αντίπαλό του και στη συνέχεια απευθύνθηκε στο ενθουσιώδες κοινό: «Ήσασταν πολύ σημαντική υποστήριξη για μένα από την πρώτη προπόνηση για τον πρώτο γύρο. Ήσασταν τρελοί, απίστευτοι για μένα. Δεν μπορώ να σας ευχαριστήσω αρκετά. Ήσασταν πολύ σημαντικοί, είστε στην καρδιά μου και θα είστε πάντα».
Λίγα λεπτά νωρίτερα, καθώς ο αγώνας πλησίαζε στο τέλος του και η ένταση αυξανόταν, οι μισοί οπαδοί φώναζαν «Κάρλος, Κάρλος», ενώ οι άλλοι μισοί απαντούσαν «Γιάνικ, Γιάνικ». Καθώς ο θόρυβος στο γήπεδο Philippe-Chatrier γινόταν όλο και πιο δυνατός, ήταν αδύνατο να μην θυμηθείς τον τελικό μεταξύ Φέντερερ και Ναδάλ στο Wimbledon, πριν από 17 χρόνια. Πολλοί από τους μεγάλους του αθλήματος συνέκριναν αυτόν τον τελικό με εκείνον, και γενικά δεν υπάρχει μεγαλύτερο έπαινος για έναν αγώνα τένις από αυτό. «Για τον αθλητισμό, είναι κάτι εκπληκτικό να έχουμε αυτούς τους παίκτες μετά τον Ρότζερ, τον Ράφα και τον Νόβακ να παίζει ακόμα, αλλά και αυτό τον ανταγωνισμό», είπε ο Χουάν Κάρλος Φερέρο, προπονητής του Αλκαράθ και πρώην Νο 1 στον κόσμο και πρωταθλητής του Ρολάν Γκαρός.
Με αυτούς τους δύο παίκτες να αγωνίζονται για μεγάλα τρόπαια, νομίζω ότι πρέπει να είμαστε πολύ χαρούμενοι για το τένις. Για αυτούς, σίγουρα, είναι κάτι που ανεβάζει το επίπεδό τους κάθε φορά που βγαίνουν στο γήπεδο. Ξέρουν ότι πρέπει να παίξουν απίστευτο τένις για να νικήσουν τον αντίπαλό τους και αυτό είναι κάτι που θα βοηθήσει τον κάθε παίκτη να ανεβάσει ακόμα περισσότερο το επίπεδό του. Ποιος ξέρει πού θα καταλήξει αυτή η αναμέτρηση, αλλά μετά το τέλος της «Μεγάλης Τριάδας», το ανδρικό τένις δεν θα μπορούσε να ζητήσει περισσότερα.
