Τηλεόραση
«Μετά την Επόμενη Μέρα» – STAR, στις 22:15
Τι θα συνέβαινε αν το φαινόμενο του θερμοκηπίου έπαιρνε πραγματικές, απειλητικές διαστάσεις; Πώς θα έμοιαζε ένα μητροπολιτικό κέντρο, όπως η Νέα Υόρκη, εάν οι λιωμένοι πάγοι της Ανταρκτικής έρρεαν μέσα στις μεγάλες λεωφόρους της; Όταν αυτό, που έμοιαζε μακρινός εφιάλτης, αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα, ο παλαιοκλιματολόγος Άντριαν Χολ, θα προσπαθήσει να σώσει τον κόσμο αλλά και το γιο του. Πρέπει, όμως, να ακολουθήσει αντίθετη κατεύθυνση από αυτή, που θα ακολουθήσουν οι απεγνωσμένες ορδές του πλήθους, καθώς μετακινούνται σε πιο θερμές περιοχές για να γλιτώσουν από την εκδικητική μανία της φύσης… Παίζουν: Ντένις Κουίν, Τζέικ Τζίλενχαλ, Έμι Ρόσουμ.
«Η Μούμια: Η Αυτοκρατορία του Δράκου» – ΣΚΑΪ 21:00
Ο Ρικ ΟΚόνελ, η σύζυγός του, Έβελιν Κάρναχαν, ο κουνιάδος του, Τζόναθαν, και ο γιος του, Άλεξ, βρίσκονται στην Άπω Ανατολή, όπου ο Άλεξ πραγματοποιεί ανασκαφές κρυφά από τους δικούς του. Όταν ο Άλεξ ξεθάβει τη μούμια ενός αδίστακτου κινέζου αυτοκράτορα που κουβαλά εδώ και αιώνες την κατάρα μιας μάγισσας, καθώς κι έναν αναρίθμητο πήλινο στρατό με μόνο σκοπό την προστασία του ηγεμόνα του, τα πράγματα περιπλέκονται. Μια σειρά γεγονότων έχει ως αποτέλεσμα ξαναζωντανέψει η μούμια του αυτοκράτορα 2.000 χρόνια μετά, επιθυμώντας να κυριαρχήσει στον κόσμο. Ο Άλεξ μαζί με την οικογένειά του, αλλά κι απρόβλεπτους συμμάχους, καλούνται να αποτρέψουν τα σχέδιά τους. Πρωταγωνιστούν: Μπρένταν Φρέιζερ, Μαρία Μπέλο, Τζον Χάνα, Λουκ Φορντ, Τζετ Λι, Ράσελ Γουόνγκ, κ.ά. Σενάριο: Άλφρεντ Γκοφ, Μάιλς Μίλλερ.
«Θησαυροί με την Μπέτανι Χιουζ» – OPEN, στις 16:30
Η διάσημη ιστορικός αλλά και παρουσιάστρια, Μπέτανι Χιουζ, ταξιδεύει τον κόσμο και αποκαλύπτει τους πιο εντυπωσιακούς θησαυρούς του πολιτισμού στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ανεξερεύνητα παλάτια, ναοί, ναυάγια, υπόγειοι λαβύρινθοι και στοές από την Ελλάδα και το Γιβραλτάρ, έως τη Μάλτα και άλλα νησιά της Μεσογείου. Παράλληλα, εξερευνά την πόλη της Κωνσταντινούπολης, προτού διασχίσει την… αραβική χερσόνησο! Άλλοι σταθμοί σε αυτό το ταξίδι η Ιορδανία, το Ομάν, η Αλβανία, η Εσθονία, η Κύπρος αλλά και η Κασπία Θάλασσα! Μια μοναδική όσο και διαφορετική ταξιδιωτική εμπειρία με τα πιο σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας πάνω σε ό,τι κατάφερε διαχρονικά η ανθρωπότητα με τη δύναμη της θέλησης, της έμπνευσης και της συνεργασίας…
Θέατρο
«Phenomenon» στο Πειραιώς 260
Ποια είναι τα όρια της ανθρώπινης γνώσης; Σε μια εποχή όπου οι τεχνολογίες αναπαράστασης και απομίμησης της πραγματικότητας έχουν πλέον καταστεί μαζικώς προσβάσιμες, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι τι είναι αληθινό και τι όχι; Σε τι μπορούμε ακόμα να βασιστούμε με βεβαιότητα; Και τι γίνεται όταν κλονιστούν οι πιο θεμελιώδεις πεποιθήσεις μας; Ένας συγγραφέας βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη κρίση της ζωής του: Δεν μπορεί πια καθόλου να γράψει. Η μυθοπλασία τού προκαλεί πλέον απέχθεια, θέλει να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην πραγματικότητα, την οποία θέλει να γνωρίσει όσο καλύτερα μπορεί. Έτσι, ξεκινάει ένα ταξίδι αυτογνωσίας και αναζήτησης της αλήθειας, και βυθίζεται σιγά-σιγά σε έναν κόσμο όπου πραγματικότητα, μυθοπλασία και προσομοίωση μπλέκονται αξεδιάλυτα. Περιπλανώμενος μέσα σε μια πόλη που αλλάζει από λεπτό σε λεπτό και αναζητώντας θραύσματα του πραγματικού σε έναν κόσμο που μοιάζει ολοένα και πιο τεχνητός, εξερευνά έναν κόσμο που κατοικείται εξίσου από σκεπτόμενες μηχανές, λογοτεχνικούς ήρωες και νεκρούς φιλόσοφους, και επιχειρεί ένα road trip μες στο ίδιο του το υποσυνείδητο, μια ψυχεδελική καταβύθιση στην επικράτεια της αμφιβολίας. Με αφορμή το έργο του Αυστριακού φιλόσοφου Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν Περί βεβαιότητας, το Phenomenon αποτελεί μια σύγχρονη σπουδή πάνω στη γνώση και την αμφιβολία, εξερευνώντας τα όρια της εμπειρικής ανθρώπινης γνώσης: Υπάρχουν πράγματα που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης;
«Οι γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα» στο Φεστιβάλ Αθηνών
Η παράσταση της Πειραματικής Σκηνής του Θεσσαλικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία του Κωνσταντίνου Ντέλλα, αποτελεί μια σκηνική προσέγγιση της σύνδεσης της μαγείας με τη μαγειρική ως γυναικείος μυστικός κώδικας της περιοχής της Θεσσαλίας. Στη σκιά της κυρίαρχης ανδροκρατικής εξουσίας, οι γυναίκες παρέμειναν στο περιθώριο χωρίς να μπορούν να έχουν λόγο στις αποφάσεις που ήταν αποκλειστικά δικαίωμα των ανδρών. Πέρα από τις υπόλοιπες εργασίες, με τις οποίες συνέβαλαν στην οικονομική παραγωγή της οικογένειας και της κοινότητας ως εργάτριες, είχαν και την ευθύνη της τροφοδότησης των μελών της οικογένειάς τους, πάντα όμως εντός του οίκου. Έτσι, ανέπτυξαν ένα μυστικό κώδικα, μια λανθάνουσα εξουσία, που στηριζόταν στη χρήση της μαγείας, των “πρακτικών”, του ξεματιάσματος και άλλων δεξιοτήτων, μέσα από τη χρήση των υλικών που χρησιμοποιούσαν και στη μαγειρική, τα βότανα και τα χόρτα της περιοχής, το λάδι, το νερό και το αλεύρι. Στη Θεσσαλία, η παράδοση θέλει τις μάγισσες της περιοχής να έχουν παραλάβει τις μυστικές δεξιότητές τους από τη Μήδεια και να ειδικεύονται στο κατέβασμα του φεγγαριού.
«Χορικά Ύδατα» στο Βεάκειο Θέατρο
Στη μακρόχρονη δημιουργική πορεία της, η Λίνα Νικολακοπούλου έχει έρθει σε επαφή με έργα σπουδαία, καλύπτοντας ένα ευρύτατο ρεπερτοριακό φάσμα, από το αρχαίο δράμα μέχρι και τη σύγχρονη δραματουργία, συνεργαζόμενη με πολλούς και αξιόλογους σκηνοθέτες και συνθέτες. Στην παράσταση “Χορικά Ύδατα”, η σημαντική Ελληνίδα ποιήτρια και στιχουργός αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία, την επιλογή των κειμένων και των χορικών τους, καθώς και τη συγγραφή συνδετικών κειμένων. Η παράσταση συνθέτει μια πολύχρωμη παλέτα με στιγμές κωμωδίας και δράματος, εστιάζοντας στα διαχρονικά θέματα που απασχολούν τον άνθρωπο και ορίζουν τη φύση, τη μοίρα και τα έργα του. Πολλά από τα θεατρικά τραγούδια, αυτονομήθηκαν και μέσα στα χρόνια έγιναν επιτυχίες, με το κοινό που τα αγάπησε να μη γνωρίζει ότι πρόκειται για τραγούδια βγαλμένα μέσα από το θέατρο. Στα “Χορικά Ύδατα” επιστρέφουν στη θεατρική σκηνή. Με αφετηρία τη “Λυσιστράτη” (1986) και κατόπιν στις “Τρωάδες”, τον “Πλούτο”, τους “Ιππείς”, τον “Οιδίποδα”, “Το Έκτο Πάτωμα”, το “Άγριο Μέλι”, “Το Σκλαβί” κ.ά., η Λίνα Νικολακοπούλου αναδεικνύει τον καθοριστικό ρόλο της χορικής τέχνης που αποτελεί συνδυασμό ποίησης, μουσικής και χορού. Τραγούδια γνωστά και άγνωστα, που έχουν μια ιστορία θεατρική να πουν, σμίγουν σε μια νέα συνθήκη υψηλής αισθητικής αξίας και ανοίγουν έναν συναισθηματικό διάλογο με τον θεατή.
«Κλημεντίνες χωρίς κουκούτσι» της Νοεμή Βασιλειάδου
Λαϊκή αγορά: Η πιο γνήσια τελετουργία του δημόσιου χώρου. Ένας τόπος μεταιχμιακός, που συχνά θυμίζει περισσότερο θέατρο από το ίδιο το θέατρο. Ένας χώρος συναλλαγών που επαφίεται εξ ολοκλήρου στον ανθρώπινο παράγοντα, ίσως από τους τελευταίους που έχουν απομείνει. Η λαϊκή αγορά συνεχίζει να υπάρχει, παρόλο που οι αυτόματοι πωλητές κερδίζουν χώρο και η οικονομία επιβάλλει το σχήμα και τη μορφή των προϊόντων. Υποστηρίζει το δικαίωμα στη ζωντανή αλληλεπίδραση, τη διαπραγμάτευση, τη δοκιμή, το ατελές. Εδώ, τα λαχανικά και οι άνθρωποι δεν μοιάζουν με άρτια αισθητικά προϊόντα. Δεν γυαλίζουν κάτω από τεχνητό φως. Έχουν εξογκώματα. Ροζιάζουν και μυρίζουν χώμα. Βγαίνουν σε όλα τα χρώματα, σε όλα τα είδη, σε όλες τις ηλικίες, σε όλα τα σχήματα. Η παράσταση αποτυπώνει μια ιδιότυπη σκηνική “αγορά” που συντίθεται, αποσυναρμολογείται και παραμορφώνεται, προκαλώντας ερωτήματα για το πώς τα καλλιτεχνικά προϊόντα σήμερα συγκρίνονται με εκείνα του σουπερμάρκετ. Τι θέση θα μπορούσε να έχει το “λαϊκό” στο σύγχρονο θέατρο, όχι με όρους γραφικούς αλλά αμιγώς καλλιτεχνικούς; Πόσο πρωταγωνιστικός είναι ο ανθρώπινος παράγοντας στο τελικό προϊόν και τι χώρος “εκπροσώπησης” υπάρχει για το ατελές; Με τι κριτήρια “πουλάμε” και “αγοράζουμε” τέχνη;
Μουσική
Μίλτος Πασχαλίδης “30 Χρόνια Τραγούδια” στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού
Φέτος ο Μίλτος Πασχαλίδης κλείνει τριάντα χρόνια προσωπικής δισκογραφίας και το γιορτάζει με μία συναυλία στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού. Μαζί του θα είναι αγαπημένοι φίλοι τραγουδιστές που έχουν συνεργαστεί μαζί του όλα αυτά τα χρόνια. Τα χρόνια αυτά ήταν γεμάτα σημαντικές συνεργασίες, αξέχαστες γνωριμίες που εξελίχθηκαν σε φιλίες ζωής, πολλές ζωντανές εμφανίσεις, βιβλία, μουσική για θέατρο και, κυρίως, τραγούδια. Ο Μίλτος Πασχαλίδης και οι συνοδοιπόροι του θα παρουσιάσουν τραγούδια-σταθμούς, θα αφηγηθούν άγνωστες ιστορίες και θα προσφέρουν ένα μουσικό ταξίδι στα 30 αυτά χρόνια.
Χορός
«Hystory» Πατρίσια Απέργη
Από την εποχή των πρώτων φεμινιστικών κινημάτων, οι διαδρομές, οι παραβάσεις, οι λοξοδρομήσεις, οι εγγραφές και τα συμβάντα που σημειώνονται πάνω στο σώμα και το μυαλό των γυναικών είναι από τα πιο επώδυνα αλλά και ζωογόνα υλικά της ζωής και της τέχνης. Το νέο έργο της Πατρίσιας Απέργη, χορογράφου με έντονο αποτύπωμα τόσο στην εγχώρια όσο και στη διεθνή σκηνή, εστιάζει στις διεκδικήσεις των γυναικών μέσα στους αιώνες. Σύμφωνα με τη δημιουργό, πρόκειται για μια περιπλάνηση σε τόπους πραγματικούς και ονειρικούς, σε όλες τις ταυτότητες που αποδόθηκαν στις γυναίκες ή που οι ίδιες αποδέχτηκαν, στην αποτυχία ή την επιτυχία της χειραγώγησης.
«Darkest White» Δαφίν Αντωνιάδου
Το Darkest White αποτελεί συνέχεια του εξελισσόμενου καλλιτεχνικού σύμπαντος της Δαφίν Αντωνιάδου, μια σκηνική σύνθεση που γεννιέται από τη συνάντηση της προγονικής μνήμης με μια κατακερματισμένη οπτική για το μέλλον. Βασισμένο στη σλαβομακεδονική της κληρονομιά, το έργο μετατρέπεται σε μια πολυεπίπεδη εξερεύνηση της εκτόπισης, της επιβίωσης και της παντοδυναμίας της γυναικείας παρουσίας – ένα υφαντό ευθραυστότητας και ανθεκτικότητας. Η παράσταση εξελίσσεται ως τελετουργικό. Στο επίκεντρο βρίσκεται μια αινιγματική μορφή – μια παρουσία που ενσαρκώνει το αρχέτυπο και το άυλο. Η φιγούρα αυτή οδηγεί το κοινό μέσα από έναν κύκλο γέννησης, ένωσης και θανάτου. Φέρει το βάρος της συλλογικής μνήμης, δίνοντας φωνή σε όσους έχουν σβηστεί από την ιστορία, ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται ως μια φασματική οντότητα σε έναν ψυχρό, ψηφιακό χώρο.
