Πολλοί καλλιτέχνες αντλούν έμπνευση από κινούμενα σχέδια, την ποπ κουλτούρα και γνωστούς χαρακτήρες για τα έργα τους. Συχνά τα χρησιμοποιούν με σατιρικό τρόπο ως σχόλιο για την καταναλωτική κουλτούρα ή την κοινωνία μας που είναι εμμονική με την εικόνα. Τα κινούμενα σχέδια και οι χαρακτήρες της ποπ κουλτούρας αποτελούν ένα φανταστικό εργαλείο για τους σύγχρονους καλλιτέχνες. Δεν είναι μόνο αναγνωρίσιμοι για το δημιουργικό τους στυλ και τους εμβληματικούς χαρακτήρες τους, αλλά μπορούν επίσης να λειτουργήσουν ως σύμβολα της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Έτσι, η αντίληψή μας για αυτές τις φιγούρες έχει μεγάλη σημασία, ένας σατιρικός καθρέφτης που αντανακλά την κουλτούρα, την ιστορία και το μυαλό ενός απλού πολίτη σε μια τακτοποιημένη κοινωνία, που μπορεί εύκολα να γίνει αντικείμενο σάτιρας. Ας δούμε μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες χρήσεις των κόμικς στον κόσμο της τέχνης.
Roy Lichtenstein
Ο Roy Lichtenstien ήταν ένας Αμερικανός ποπ καλλιτέχνης, του οποίου το έργο, εμπνευσμένο από τα κόμικς, αναστάτωσε τον κόσμο της τέχνης. Ο Lichtenstein χρησιμοποιούσε συχνά μόνο βασικά χρώματα στα έργα του, τα οποία ήταν και τα μόνα χρώματα μελάνης που ήταν διαθέσιμα στις εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής.
Οι πίνακές του σχηματίζονταν με τη χρήση κουκκίδων, αντανακλώντας επίσης το στυλ των κόμικς, δημιουργώντας πίνακες που φαίνονται απλοί σε οπτικό επίπεδο, αλλά ήταν εξαιρετικά απαιτητικοί σε τεχνικό επίπεδο. Το έργο του Λίχτενσταϊν ορίζει τις βάσεις της ποπ αρτ όπως την γνωρίζουμε σήμερα, μέσω της σάτιρας και της παρωδίας. Τα περισσότερα από τα πιο διάσημα έργα του, όπως τα Whaam!, Look Mickey! και Oh Jeff I Love You Too But, δημιουργήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και παίζουν με υπάρχουσες εικόνες της λαϊκής κουλτούρας.
Σκόπιμα επιφανειακός, η χρήση μεγάλων θεμάτων όπως ο πόλεμος, ο έρωτας και η καταστροφή μιμείται την τέχνη των κόμικς, υπονοώντας ότι ακόμη και στις στιγμές του ατομικού μας δράματος και σημασίας, υποσυνείδητα μιμούμαστε αυτό που βλέπουμε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Πολλοί θέλουν να πιστεύουν ότι ζουν μοναδικές, ατομικές ζωές, αλλά ο Λίχτενσταϊν μας καλεί να σκεφτούμε διαφορετικά: είναι αυτό αλήθεια, αν είμαστε τόσο επηρεασμένοι από τα μέσα ενημέρωσης που καταναλώνουμε;
Nychos
Ο Nychos είναι γνωστός για τη χρήση εικόνων ιατρικού τύπου, χρησιμοποιώντας τομές, ακτινογραφίες και διαφάνειες που συνήθως απεικονίζουν ζώα και χαρακτήρες από την ποπ κουλτούρα, όπως ο Yoda, ο Spiderman και ο Donald Duck. Η αυθόρμητη και μοναδική δημιουργική του διαδικασία, που περιλαμβάνει μουσική και είσοδο σε μια κατάσταση έκστασης, είναι αναμφισβήτητα αυτό που τον ξεχωρίζει από άλλους καλλιτέχνες του δρόμου.
Το αποτέλεσμα είναι ένα έργο που συνδυάζει τη μακάβρια σωματικότητα με ένα πολύχρωμο, εμπνευσμένο από τα κινούμενα σχέδια στυλ, και είναι εξίσου εντυπωσιακό τόσο σε μια γκαλερί όσο και στο δρόμο. Με το να τεμαχίζει ζώα και παιδικούς χαρακτήρες, η τέχνη του αφήνει μια βαθιά εντύπωση στον θεατή, χρησιμοποιώντας αυτές τις γραφικές σκηνές ως μέσο για να προβάλει θέματα όπως η θνητότητα, η βία και η παροδικότητα. Ο Nychos αποτίει φόρο τιμής στους ήρωες των καρτούν της παιδικής του ηλικίας, δίνοντάς τους μια πιο ανθρώπινη μορφή, ενώ ταυτόχρονα τους εμποτίζει με μια αίσθηση θνητότητας που δεν συναντάται συνήθως σε κινούμενα σχέδια.
Opake One
Ο Opake One, που ασχολείται με την τέχνη από τα δεκατρία του χρόνια, είναι ένας γκραφιτάς με έδρα το Λονδίνο, του οποίου το έργο πειραματίζεται με μια σειρά από στοιχεία της υποκουλτούρας, είτε πρόκειται για tagging είτε για τη δημιουργία μεγάλων τοιχογραφιών. Στην καινοτόμο συλλογή του, ο Opake συνδυάζει φιγούρες όπως ο Μίκυ Μάους, o Ροζ Πάνθηρας, ο Ποπάι και ο Γουίνι ο Αρκουδος με ένα ωμό, ενστικτώδες στυλ που προσφέρει μια συναρπαστική αντίθεση στον θεατή.
Η συλλογή Outlaws του Opake συνδυάζει την πανκ αισθητική με την ατμόσφαιρα του γκράφιτι. Η τολμηρή, μπλοκ γραμματοσειρά και τα νέον χρώματα είναι μια αναφορά στην πανκ υποκουλτούρα, αλλά χρησιμοποιεί αυτό το στυλ για να παρουσιάσει αμέσως αναγνωρίσιμους χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων. Αυτό κάνει εικόνες όπως η φωτογραφία του Pink Panther ή ο μεθυσμένος Πινόκιο ακόμα πιο συναρπαστικές και μοναδικές.
Stuart Mcalpine Miller
Ο Stuart McAlpine Miller χρησιμοποιεί αντιθετικά θέματα από κινούμενα σχέδια, υπερήρωες και ποπ κουλτούρα, παρουσιάζοντας ένα συναρπαστικό μίγμα επιθυμητών αντικειμένων, που αντανακλά την καταναλωτική κοινωνία μας, η οποία είναι επιβαρυμένη από την προσοχή. Οι αναφορές στα κόμικς περιβάλλονται από ευρωπαϊκά μοντέλα, που αντιπροσωπεύουν τον υπερβολικό ιδεαλισμό της δυτικής κουλτούρας — την πεποίθηση ότι όλοι μπορούμε να αποκτήσουμε μια «μοντέρνα» εμφάνιση, όταν στην πραγματικότητα είναι τόσο ιδεαλιστικό και ανέφικτο όσο ένας χαρακτήρας καρτούν. Ωστόσο, το στυλ του Miller παραμορφώνει την αντίληψή μας θολώνοντας αυτές τις εικόνες, υποδηλώνοντας ότι στην πραγματικότητα δεν διαφέρουν τόσο πολύ μεταξύ τους.
Η αναπαράσταση των μορφών της ποπ κουλτούρας μεταδίδει επίσης την εφήμερη φύση τους, καθώς οι εικόνες αλληλεπικαλύπτονται και θολώνουν μεταξύ τους, σαν να μιμούνται το κορεσμένο μυαλό ενός ατόμου που είναι απορροφημένο και πλυμένο από την κουλτούρα της κατανάλωσης. Αυτός ο περίπλοκος συνδυασμός εικόνων, αναμνήσεων, ερεθισμάτων και φιλοδοξιών υποδηλώνει τελικά, στο βάθος του, κάτι πιο ρηχό όταν εφαρμόζεται σε έναν καμβά.
Takashi Murkakami
Το έργο του Takashi Murkakami αντλεί έμπνευση από την παραδοσιακή ιαπωνική ζωγραφική, τα anime και την επιστημονική φαντασία, και παίρνει τη μορφή ζωγραφικών έργων, γλυπτών και, περιστασιακά, ταινιών. Στο Celestial Flowers, για παράδειγμα, κυριαρχούν τα τολμηρά γραφικά και οι πολύχρωμες φιγούρες anime. Ο Murakami έγινε διάσημος με τη θεωρία του Superflat, η οποία συνέδεσε τη σύγχρονη ιαπωνική οπτική κουλτούρα με την ιστορική ιαπωνική τέχνη. Ωστόσο, δεν φοβάται τις πιο εμπορικές ανησυχίες, έχοντας συνεργαστεί με τη Louis Vuitton για πρώτη φορά το 2003.
Το έργο του Murakami ενσωματώνει την ποπ κουλτούρα, τις καλές τέχνες και τα κινούμενα σχέδια, και είναι γνωστό για τη λεπτή αμφισημία που δημιουργεί μεταξύ της υψηλής και της χαμηλής τέχνης. Ο καλλιτέχνης πιστεύει ότι υπάρχει μια ακαμψία και μια επιτηδευμένη φύση στη δυτική «υψηλή τέχνη» και ότι η προσπάθεια να συνδυαστεί με την «χαμηλή τέχνη» συχνά συναντά μεγάλη αντίσταση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το έργο του Murakami είναι τόσο σημαντικό, καθώς αναγκάζει τους θεατές να επανεκτιμήσουν αυτά τα όρια.
