Περισσότερο από 1,7 εκατομμύρια ευρώ ανέρχεται το χρηματικό πρόστιμο που επιβλήθηκε σε βάρος ενός 63χρονου άνδρα στη Δονούσα, που είχε εγκλωβισμένες 58 γάτες, υπό ακατάλληλες συνθήκες διαβίωσης, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα. Οι αστυνομικοί συνέλαβαν τον 63χρονο ύστερα από καταγγελίες για βασανισμό ζώων, ενώ σε βάρος του σχηματίστηκε δικογραφία κακουργηματικού χαρακτήρα για παραβάσεις της νομοθεσίας περί προστασίας των ζώων. Όλοι εστίασαν στο μεγάλο πραγματικά πρόστιμο και όχι στις 58 γάτες που ζούσαν πίσω από ένα συρματόπλεγμα. Όχι από επιλογή, ούτε για προστασία, αλλά μέσα σε μια σιωπή που μύριζε εγκατάλειψη και τρόμο. Τα σώματά τους ισχνά, τα μάτια τους σαν μικρά, ξεθωριασμένα φώτα που ακόμα προσπαθούσαν να πουν «είμαι εδώ». Η είδηση ως συνήθως πέρασε στα δελτία σαν «περιστατικό κακοποίησης ζώων». Μα ήταν κάτι βαθύτερο: μια φωτογραφία της κοινωνίας μας, τραβηγμένη χωρίς φίλτρα.
Κάθε φορά που ακούμε για τέτοια περιστατικά, αγανακτούμε για λίγο. Το hashtag, η οργή, οι αναρτήσεις, η ψηφιακή ευσπλαχνία. Κι ύστερα η ζωή συνεχίζεται: οι καφετέριες γεμίζουν, τα stories ανανεώνονται, η σιωπή επιστρέφει. Κι εκεί, μέσα σ’ αυτή τη σιωπή, φυτρώνει ξανά η κακοποίηση, όχι μόνο απέναντι στα ζώα, αλλά απέναντι στο ίδιο το αίσθημα της ευθύνης.
Η Ελλάδα του 2025 δείχνει ώριμη στα λόγια και πρωτόγονη στην πράξη. Νομοθεσίες υπάρχουν, πρόστιμα επιβάλλονται, αλλά η ηθική παιδεία λείπει. Γιατί η κακοποίηση δεν είναι απλώς μια πράξη βίας. Είναι μια αλυσίδα αδιαφορίας. Ξεκινά από το πώς κοιτάς το αδέσποτο ζώο στο δρόμο, συνεχίζεται με το πώς αντιμετωπίζεις τον αδύναμο, και καταλήγει στο πώς κατανοείς την ευθύνη του να ζεις με άλλες μορφές ζωής όχι πάνω τους, αλλά δίπλα τους.
Ίσως το πιο τρομακτικό δεν είναι οι 58 γάτες πίσω από το σύρμα, αλλά οι χιλιάδες άνθρωποι που τις είδαν και καθυστέρησαν να αντιδράσουν. Μια κοινωνία που συνηθίζει την ασχήμια παύει να τη νιώθει. Και τότε, η ασχήμια αυτή απλώνεται, σιγά-σιγά, παντού. Στα πάρκα, στα σχολεία, στις οικογένειες, στις σχέσεις, στα βλέμματα.
Η Μαύρη Γραμμή σήμερα δεν θέλει να δείξει το τέρας, θέλει να δείξει τον καθρέφτη. Γιατί κάθε φορά που ένα πλάσμα πεινάει, πονάει ή φοβάται κι εμείς το προσπερνάμε, ένα κομμάτι του πολιτισμού μας πεθαίνει. Κι όταν πεθαίνει ο πολιτισμός, δεν απομένει τίποτα παρά μόνο τα κλουβιά και η σιωπή τους.
🖤 Η Μαύρη Γραμμή γράφεται κάθε πρωί. Μια σκέψη την ώρα που ο κόσμος ξυπνά ή ξανακοιμάται.
