Η πρώτη τους συνάντηση, έξω από τα Olympic Studios το 1974, γέννησε μια δημιουργική συνεργασία που θα κάλυπτε δεκαετίες, ηπείρους και πάνω από 200 συναυλίες. Τώρα, στο λεύκωμα David Bowie by Denis O’Regan, που εκδόθηκε την περασμένη εβδομάδα, ο O’Regan αποκαλύπτει για πρώτη φορά το πλήρες αρχείο του με τον Bowie. Το αποτέλεσμα είναι ένα σπάνιο, διαχρονικό πορτρέτο του ροκ σταρ, με εικόνες που δεν έχουν δει ποτέ πριν τo φως της δημοσιότητας και ειλικρινείς αναμνήσεις από έναν άνθρωπο που γνώρισε τον Bowie ως είδωλο και ως φίλο. Είναι και μια καταγραφή για το τι σημαίνει να είσαι δίπλα σε έναν καλλιτέχνη που αρνήθηκε να επαναλάβει τον εαυτό του. Στο απόσπασμα που ακολουθεί, ο O’Regan θυμάται την ημέρα που στάθηκε για πρώτη φορά στην Church Road, με τη μεταχειρισμένη φωτογραφική μηχανή Zenit στο χέρι, ξεκινώντας μια πετυχημένη συνεργασία και μια παντοτινή σχέση.
Ένα Σάββατο του 1974, δύο κορίτσια έτρεξαν στο κατάστημα εφημερίδων όπου δούλευα, χαχανίζοντας, αναζητώντας στυλό και χαρτί. Αποδείχτηκε ότι ο David Bowie ηχογραφούσε ακριβώς απέναντι από το μαγαζί που δούλευα στα Olympic Studios. Γύρισα βιαστικά στο σπίτι για να πάρω την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή, μια μεταχειρισμένη Zenit που απέκτησα από έναν φίλο για 5 λίρες, και επέστρεψα τρέχοντας περιμένοντας στα σκαλιά του κτιρίου. Το αυτοκίνητο του Ντέιβιντ γλίστρησε αθόρυβα στο πεζοδρόμιο που παραλίγο να μου ξεφύγει. Δεν κατάφερα να τον φωτογραφίσω Αποφασισμένος να μην αφήσω την ευκαιρία να χαθεί, επέστρεψα την επόμενη μέρα, αυτή τη φορά καλύτερα προετοιμασμένος. Ο Ντέιβιντ με θυμήθηκε και μοιράστηκε μαζί μου μερικά προφητικά λόγια: «Πρέπει να δουλέψεις για το NME!» Δεν μπορούσα να προβλέψω ότι, μια δεκαετία αργότερα, οι λέξεις «Where’s Denis?» θα ακούγονταν από το στόμα του David Bowie τόσο συχνά που έγιναν ανέκδοτο και ψηφίστηκαν «ατάκα της χρονιάς» στο Σίδνεϊ κατά τη διάρκεια του πάρτι για το τέλος της περιοδείας Glass Spider Tour.
Έχοντας εμπνευστεί από τον Jimmy Page το 1972, η συναυλία του Ziggy Stardust στο Hammersmith Odeon του Λονδίνου το 1973 ήταν καταλυτική, διευρύνοντας τους ορίζοντές μου πέρα από οτιδήποτε είχα βιώσει προηγουμένως. Το κοσμικό μπαλέτο του Bowie -ένας συνδιασμός μουσικής και παντομίμας με στοιχεία ιαπωνικού καμπούκι- άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του. Κάτι γύρισε μέσα μου: «Αυτό είναι το μέλλον», «Αυτό είναι το μέλλον σου». Ο Mick Ronson με την αστραφτερή φόρμα έκανε μια τολμηρή rock “n” roll φιγούρα με τους Spiders from Mars, με τη χρυσή Les Paul του να λάμπει στο φως των προβολέων καθώς ούρλιαζε μέσα από το Moonage Daydream. Η τεχνική hikinuki, που μεταφράζεται ως «γρήγορη αλλαγή», εκτελέστηκε στο άνοιγμα του τραγουδιού, καθώς αόρατα χέρια έσκισαν το κοστούμι του David, αποκαλύπτοντας ένα μίνι μεταξωτό κιμονό, σε στυλ Kansai Yamamoto. Ο δημιουργός του έφτιαξε αρκετά κοστούμια για τον David κατά την περίοδο του άλμπουμ Aladdin Sane, προωθώντας τον αμφίφυλο ανδρόγυνο εξωγήινο του Bowie στο κοινό.
Τον Μάιο του 1974, ο David Bowie παρουσίασε το όγδοο στούντιο άλμπουμ του, Diamond Dogs. Το άκουσμά του με μεταφέρει πίσω σε εκείνη την πρώτη φευγαλέα συνάντηση κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων στο Barnes. Δύο εβδομάδες αργότερα, αναχώρησα για τη Μεγάλη Περιοδεία μου στην Ευρώπη, μια δεκαετία περιοδείας με πολλά από τα μεγαλύτερα βρετανικά μουσικά είδωλα του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των Queen και των Rolling Stones. Δύο από αυτά τα χρόνια τα πέρασα σε περιοδεία με τον David Bowie. Το 1978, δούλεψα πράγματι για την εμβληματική μουσική εφημερίδα New Musical Express (NME) – όπως μου πρότεινε ο David – φωτογραφίζοντας τους Blondie, τους Ramones, τους Clash, τον Iggy Pop και – κατόπιν αιτήματός μου – τον David Bowie στο Newcastle City Hall, τις πρώτες μου επαγγελματικές φωτογραφίες του Thin White Duke. Ο John Taylor των Duran Duran θαύμαζε αυτές τις φωτογραφίες καθώς διάβαζε το NME στο λεωφορείο για το σχολείο. Η συναυλία του David Bowie στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης το 1983 ήταν γεγονός. Στα παρασκήνια και στο after-party του Café Seiyoken συμμετείχαν ο Andy Warhol, ο Keith Richards, η Yoko Ono και η Tina Turner. Ο Μικ Τζάγκερ ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικός στο να φωτογραφηθεί στα 40ά γενέθλιά του, αλλά πόζαρε για μια χαρούμενη φωτογραφία με τον Ντέιβιντ, όπως παρουσιάστηκε στο έγκυρο έντυπο Newsweek λίγες μέρες αργότερα.
Ο David έπαιξε δύο βραδιές στο «The Garden», αλλά ο Ron Delsener -ο πρώτος διοργανωτής της Νέας Υόρκης που έκλεισε τον David το 1972- πίστευε ότι θα μπορούσε να σπάσει το ρεκόρ του Elton John για επτά βραδιές. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας Serious Moonlight Tour, φωτογράφισα τον David στα παρασκήνια του Forum στο Λος Άντζελες με τον Michael Jackson στην πρώτη τους συνάντηση. Στον ιππόδρομο Auteuil στο Παρίσι, ένα μέλος του κοινού πέταξε στη σκηνή ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια, τα οποία ο David συμπεριέλαβε στο «Let’s Dance», χορεύοντας με μια φανταστική παρτενέρ, και στο Milton Keynes Bowl στην Αγγλία, κρατούσε μια ομπρέλα στο «China Girl». Ο David είχε κάνει μόνο μια συναυλία σε ανοιχτό χώρο πριν από το 1983, οπότε οι Ευρωπαίοι διοργανωτές ήταν απρόθυμοι να τον κλείσουν σε στάδια. Όταν όμως παρουσιάστηκε ζήτηση για 250.000 εισιτήρια αντί για τα 44.000 εισιτήρια σε ένα κλειστό στάδιο στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι διοργανωτές παγκοσμίως έπεσαν με τα μούτρα να κλείσουν μεγαλύτερους χώρους.
Στις 20 Ιουνίου του 1987, μια δεκαετία πριν από το τραγικό δυστύχημα της πριγκίπισσας Νταϊάνα στο Παρίσι, προσκάλεσα τον πατέρα μου και τον μικρότερο αδελφό μου Ντέκλαν στη συναυλία του Ντέιβιντ Μπάουι στο Glass Spider στο στάδιο Γουέμπλεϊ. Τους συνόδευσα σε μια σύντομη περιπλάνηση μέσα στο κοινό και μετά στο soundboard στο κέντρο του σταδίου, το οποίο είχε την καλύτερη θέα πάνω από το πλήθος προς τη σκηνή. Γύρισα πίσω στα καμαρίνια μόνος μου, αγνοώντας ότι η πριγκίπισσα Νταϊάνα ήταν καθ’ οδόν. Ο χώρος των παρασκηνίων είχε αδειάσει από τους παρευρισκόμενους, καθώς η πριγκίπισσα Νταϊάνα προχωρούσε στο εσωτερικό, όπου ο Ντέιβιντ τη σύστησε σε κάθε μέλος του συγκροτήματός του. Ο διοργανωτής Harvey Goldsmith είχε συναντήσει την Νταϊάνα πολλές φορές και όταν ρώτησα αν μπορούσα να βγάλω μια φωτογραφία, μου απάντησε: «Γιατί δεν τη ρωτάς εσύ ο ίδιος;». Χωρίς να υπάρχει τυπικότητα, πλησίασα την πιο διάσημη γυναίκα στον κόσμο, προτείνοντάς της να ποζάρει με τον David. «Πιστεύετε πραγματικά ότι θα ήθελε;» με ρώτησε. Και της απάντησα: «Νομίζω ότι θα ήθελε!»
Το 1990, ο Ντέιβιντ διοργανώνει συνέντευξη Τύπου στο Rainbow Theatre στο Λονδίνο για να ανακοινώσει την περιοδεία του Sound+Vision Tour. Παρευρέθηκα με σκοπό να τραβήξω ένα ανεπίσημο πορτρέτο πριν από την εμφάνισή του στον Τύπο, με τις φωτογραφίες που προέκυψαν να απεικονίζουν τη φυσική κομψή «cheeky chappy» προσωπικότητα του David. Η έμπνευση για το ταξίδι της καριέρας μου είχε χτυπήσει 17 χρόνια πριν στη συναυλία του Hammersmith Odeon Ziggy Stardust, τη νύχτα πριν ο David παραδώσει το δημιούργημά του στην ιστορία. Κάποια στιγμή γύρισα και είπα στον Ντέιβιντ «εσύ είσαι αυτός που με ενέπνευσε να ασχοληθώ με τη φωτογραφία», για να μου απαντήσει «Πάω στοίχημα ότι το λες αυτό σε όλους. Πιθανότατα θα το πεις αύριο και στον Μπόνο». Ο Ντέιβιντ ήταν ο πεμπτουσία του Άγγλου, μετριοπαθής και αρνητικός να δεχτεί ένα κομπλιμέντο.
Ο θάνατος του Ντέιβιντ με γέμισε λύπη, ένα συναίσθημα που το είχα πολύ πριν από εκείνη τη μοιραία ημέρα. Μερικές φορές ονειρευόμουν να επισκέπτομαι τον παλιό μου φίλο στο διαμέρισμά του στην οδό Λαφαγιέτ στο Μανχάταν. Ένα βράδυ ξάπλωσα στο κρεβάτι με τον εννιάχρονο γιο μου Rory καθώς βυθιζόμασταν στις συγκινητικές μελωδίες του Blackstar. «Θα γνωρίσω ποτέ τον David;» ρώτησε. «Είμαι σίγουρος ότι θα τον γνωρίσεις», του απάντησα.
Ο David έφυγε από τη Νέα Υόρκη νωρίς το επόμενο πρωί της 10ης Ιανουαρίου 2016, 38 χρόνια αφότου τον είχα πρωτοσυναντήσει καθώς διέσχιζε την Church Road στο Barnes. Ως φόρο τιμής, μαζί με μια φωτογραφία που είχα τραβήξει με τους δύο παλιούς φίλους μαζί στο Λονδίνο, ο Μικ Τζάγκερ έγραψε στο Twitter: “Περάσαμε τόσες καλές στιγμές μαζί. Ήταν φίλος μου, δεν θα τον ξεχάσω ποτέ”.
All photographs by Denis O’Regan
