Παρακολουθησα χθες το βράδυ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, μια ενδιαφέρουσα ημερίδα για τον γυναικείο αθλητισμό. Το Gazzetta Women παρουσίασε το 4ο GWomen Sports Summit, μια διοργάνωση αφιερωμένη αποκλειστικά στο γυναικείο αθλητισμό. Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά γέμισε χθες με ιστορίες και παραδείγματα γυναικών που αρνήθηκαν να μείνουν θεατές. Θα μπορούσα να ασχοληθώ με τα αρνητικά σημεία του συνεδρίου, αλλά στο τέλος αυτό που μου έμεινε ότι όσοι βρέθηκαν σε αυτό δεν μιλούσαν μόνο για ρεκόρ, αλλά για αντοχή. Για σώματα που κουβαλούν το βάρος δύο αγώνων. Αυτού που δίνεται στη καθημερινή προπόνηση, στη προετοιμασία, στους αγώνες και εκείνου που δίνεται καθημερινά έξω απ’ αυτά.
Η αθλητική ιστορία της χώρας συχνά έμοιαζε να γράφεται στο αρσενικό. Η εικόνα του “πρωταθλητή” παραμένει σημειολογικά ανδρική, ακόμη κι αν δίπλα της στέκονται γυναίκες που προπονούνται στις ίδιες εγκαταστάσεις, ιδρώνουν στα ίδια αποδυτήρια αντιμετωπίζουν τα ίδια αθλητικά προβλήματα και συχνά επιστρέφουν στα σπίτια τους, σε λιγότερη προβολή, σε χαμηλότερες αμοιβές, σε καμία βοήθεια. Στο βλέμμα τους, όμως, υπάρχει κάτι που ξεπερνά το αποτέλεσμα. Η αίσθηση ότι το να συνεχίζεις είναι ήδη μια μορφή νίκης.
Η ουσία δεν είναι ποιος ανεβαίνει στο βάθρο, αλλά ποιος είχε την ευκαιρία να σταθεί στη γραμμή εκκίνησης.
Η νέα γενιά αθλητριών δεν ζητά μόνο ίσες ευκαιρίες. Ζητά ένα νέο αφήγημα. Έναν αθλητισμό που δεν θα βλέπει το φύλο ως επίθετο, αλλά ως κομμάτι μιας ευρύτερης ανθρώπινης δύναμης. Ζητά υποδομές που δεν θα είναι ευκαιριακές, σχολικά προγράμματα που θα σπάνε στερεότυπα, ΜΜΕ που δεν θα θυμούνται τη γυναίκα-αθλήτρια μόνο όταν “φέρνει χρυσό”. Γιατί η ουσία δεν είναι ποιος ανεβαίνει στο βάθρο, αλλά ποιος είχε την ευκαιρία να σταθεί στη γραμμή εκκίνησης.
Ο αθλητισμός, λένε, είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Αν ισχύει αυτό, τότε η εικόνα που βλέπουμε σήμερα είναι αποκαλυπτική. Ταλαντούχες γυναίκες που προπονούνται στο περιθώριο, γήπεδα χωρίς πρόσβαση, σωματεία που επιβιώνουν χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Κι όμως, μέσα σε αυτό το άνισο τοπίο, χτίζεται κάτι νέο. Μια κοινότητα που δεν μετρά πια επιτυχίες, αλλά συνειδήσεις.
Ίσως τελικά αυτό να είναι το επόμενο στάδιο του αθλητισμού. Να πάψει να ορίζεται από το αποτέλεσμα και να μετριέται από το αντίκτυπο. Από το πώς αλλάζει τις ζωές, από το πώς διαμορφώνει μια κοινωνία πιο δίκαιη, πιο ανοιχτή, πιο ανθρώπινη.
Η νίκη δεν αρκεί πια. Όχι γιατί έχασε την αξία της αλλά γιατί, χωρίς ισότητα, δεν έχει νόημα.
🖤 Η Μαύρη Γραμμή γράφεται κάθε πρωί. Μια σκέψη την ώρα που ο κόσμος ξυπνά ή ξανακοιμάται.
