Η κυβέρνηση μιλά για «σταθερότητα» και «ανακούφιση των πολιτών». Όμως η Ελλάδα του 2025 είναι μια χώρα όπου το κρέας έγινε πολυτέλεια, το ενοίκιο φόβος και ο καφές ειρωνεία. Η ακρίβεια δεν είναι πια οικονομικό φαινόμενο, είναι νέα μορφή εξουσίας. Και η σιωπή γύρω της, το πιο ακριβό προϊόν της εποχής. Κάθε μήνα, το ίδιο έργο. Οι τιμές ανεβαίνουν, οι υπουργοί χαμογελούν, οι ανακοινώσεις διαδέχονται η μία την άλλη σαν δελτία καιρού για καταιγίδες που “τελειώνουν σύντομα”. Μόνο που η καταιγίδα δεν περνάει, έχει γίνει κλίμα. Η κυβέρνηση μιλά για σταθερότητα, για μέτρα, για «συγκράτηση του πληθωρισμού». Μα έξω, στα ράφια, στο σούπερ μάρκετ, στο ενοίκιο που ήρθε πάλι αυξημένο, στην απόδειξη του καφέ που πλέον μοιάζει με ειρωνεία, η πραγματικότητα φωνάζει άλλα. Η κυβέρνηση μιλά για σταθερότητα, για μέτρα, για «συγκράτηση του πληθωρισμού». Και όσο πιο πολύ μιλάει το κράτος για σταθερότητα, τόσο πιο σταθερά αυξάνονται οι τιμές.
Γιατί η ακρίβεια δεν είναι πια πρόβλημα, είναι σύστημα διακυβέρνησης. Μια άτυπη φορολογία της καθημερινότητας. Ένα δεύτερο κράτος που δουλεύει αθόρυβα, εισπράττοντας από τα ψώνια, τα ράφια, τα ενοίκια, τα καύσιμα. Όσο το πρώτο κράτος επιδοτεί, το δεύτερο εισπράττει. Κι έτσι η ισορροπία της απάθειας διατηρείται.
Το τελευταίο παράδειγμα είναι αποκαλυπτικό: οι τιμές του κρέατος εκτοξεύονται. Όχι μόνο από το ενεργειακό κόστος, αλλά κι από την ευλογιά των αιγοπροβάτων και την οζώδη δερματίτιδα που χτυπούν εκτροφές στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Χιλιάδες ζώα θανατώνονται, οι εισαγωγές περιορίζονται, η προσφορά συρρικνώνεται. Το αποτέλεσμα: αυξήσεις άνω του 10 % στα βασικά είδη κρέατος.
Η κυβέρνηση για ακόμη μια φορά δείχνει να παρακολουθεί το φαινόμενο σαν θεατής δελτίου ειδήσεων. Όμως το πρόβλημα δεν είναι συγκυριακό, είναι συστημικό. Όταν μια χώρα εξαρτάται σχεδόν ολοκληρωτικά από εισαγωγές και δεν στηρίζει την πρωτογενή της παραγωγή, τότε μια επιδημία μετατρέπεται σε οικονομική κρίση τροφίμων. Η ευλογιά δεν χτυπά μόνο τα ζώα, χτυπά το τραπέζι μας. Η κυβέρνηση συνεχίζει να μοιράζει επιδόματα σαν παυσίπονα. Κάθε φορά που αυξάνονται οι τιμές, προσφέρει μια προσωρινή ένεση ρευστότητας. Μόνο που αυτό δεν είναι πολιτική, είναι αναισθητικό. Αν θέλει πραγματικά να «πατάξει» την ακρίβεια, πρέπει να ξεκινήσει από εκεί που πονάει:
Να επενδύσει στην εγχώρια παραγωγή, όχι σε εισαγόμενα άλλοθι.
Να σπάσει τα καρτέλ που ρυθμίζουν σιωπηλά την αγορά.
Να μειώσει τον ΦΠΑ στα βασικά είδη.
Να προστατεύσει τα νοικοκυριά από τα ενοίκια και την αισχροκέρδεια.
Η ακρίβεια δεν είναι νούμερο στον πίνακα της ΕΛΣΤΑΤ. Είναι καθημερινή απώλεια αξιοπρέπειας. Η κυβέρνηση μπορεί να συνεχίσει να μιλά για «βελτίωση δεικτών», αλλά ο κόσμος ζει με δείκτες πείνας, φόβου και εξάντλησης. Δεν πάει άλλο. Όχι γιατί η κοινωνία δεν έχει αντοχές, αλλά γιατί κουράστηκε να τις εξαντλεί μόνη της.
🖤 Η Μαύρη Γραμμή γράφεται κάθε πρωί. Μια σκέψη την ώρα που ο κόσμος ξυπνά ή ξανακοιμάται.
