Υπάρχουν γκολ που θυμάσαι. Και υπάρχουν πανηγυρισμοί που δεν τους ξεχνάς ποτέ. Όχι επειδή ήταν θεαματικοί. Αλλά επειδή ήταν ψυχροί. Λιτοί, υπολογισμένοι, σαν να γράφτηκαν με την ακρίβεια ενός σκηνοθέτη που ξέρει ότι η κάμερα είναι εκεί. Το Black Book μάζεψε τις δέκα πιο «cold» στιγμές της ιστορίας. Όχι τις πιο χαρούμενες, ούτε απαραίτητα τις πιο θεαματικές. Τις στιγμές που το ποδόσφαιρο πέρασε από απλό άθλημα σε πολιτισμική γλώσσα. Εκεί όπου ένας παίκτης δεν πανηγύριζε απλώς, έκανε δήλωση. Κι εδώ είναι η μεγάλη αλήθεια. Ο «ψυχρός» πανηγυρισμός δεν είναι αυθόρμητος. Είναι σιωπηλός. Είναι η άρνηση της υπερβολής. Είναι η στιγμή που ένας παίκτης λέει σε έναν ολόκληρο κόσμο: «Το ήξερα ότι θα γίνει.»
Ας δούμε τις δέκα στιγμές που πάγωσαν γήπεδα, εφημερίδες και timelines.
1. Έρικ Καντονά – Ο Βασιλιάς δεν χρειάστηκε να πει τίποτα
Μάντσεστερ, 1996. Ο Καντονά σηκώνει το κεφάλι μετά το γκολ που πέτυχε απέναντι στη Σάντερλαντ, κάνει μία αργή περιστροφή, κοιτάζει το Old Trafford με βλέμμα αυτοκράτορα που μόλις κατέκτησε κάτι που θεωρούσε ήδη δικό του. Κανένας πανηγυρισμός. Μόνο μια δήλωση: «Κοιτάξτε με.» Η στιγμή αυτή έγινε μάθημα. Η αυτοπεποίθηση δεν χρειάζεται φασαρία.
2. Λιονέλ Μέσι– Η στιγμή που σήκωσε την φανέλα σαν σημαία
Το 2017 στο «Bernabéu», ο Μέσι πετυχαίνει το 500ό του γκολ και σηκώνει τη φανέλα του προς την εξέδρα της Ρεάλ Μαδρίτης. Ένας πανηγυρισμός που δεν ήταν καν πανηγυρισμός, ήταν κατάκτηση εδάφους. Η εικόνα έγινε εμβληματική. Ήταν σαν να έλεγε: «Αυτό είναι το όνομά μου. Δεν θα το ξεχάσετε».
3. Τιερί Ανρί – «Είναι αυτό αρκετό;»
Ο συνήθως ευγενής, κομψός Ανρί αποφασίζει να περάσει σε mode «μην με εκνευρίζετε». Μετά από καθυστερήσεις του διαιτητή, βάζει γκολ και τον κοιτάζει με μια έκφραση που έχει μείνει στην ιστορία:
«Σου φτάνει τώρα;»
4.Πολ Γκασκόϊν – Η καρέκλα του οδοντίατρου
Πανηγυρισμός που κουβαλάει ολόκληρη κοινωνική ένταση. Το Euro 1996 είναι ακόμη γεμάτο με κριτική για τα «νυχτοπερπατήματα» της Αγγλίας. Ο Γκασκόϊν σκοράρει με τη Σκωτία και αναπαριστά τη διαβόητη «dentist chair»: ξάπλωμα, χέρια πίσω, δήλωση: «Ναι, έτσι είμαι. Deal with it.» Ήταν ίσως η πρώτη φορά που ένας πανηγυρισμός απάντησε σε tabloid.
5. Μάριο Μπαλοτέλι – Γιατί εγώ;
Το Μάντσεστερ καίγεται. Ο Μπαλοτέλι σκοράρει. Βγάζει τη φανέλα και αποκαλύπτει το πιο διάσημο t-shirt ενός ντέρμπι: WHY ALWAYS ME? Ο Μπαλοτέλι μεταμορφώθηκε σε meme πριν ακόμη υπάρξει ο όρος.
Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες πολιτισμικές στιγμές της σύγχρονης Premier League.
6. Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ – Ο Ζεν Μάστερ της Φούλαμ
Το 2012, ο Μπερμπάτοφ βάζει γκολ και πανηγυρίζει σαν κάποιος που μόλις τελείωσε masterclass ζωγραφικής και νιώθει ότι οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν. Χαμηλό προφίλ, χέρια σε θέση «ηρεμία», βλέμμα «εγώ εδώ είμαι σε άλλο επίπεδο». Ο πιο zen πανηγυρισμός όλων των εποχών.
7. Κλόε Κέλι – Το σουτιέν της θα μείνει στην ιστορία
Τελικός EURO 2022. Η Αγγλία στο όριο. Η Κλοε Κέλι σκοράρει, βγάζει τη φανέλα και πανηγυρίζει με τρόπο που γράφει ιστορία. Δεν είναι πανηγυρισμός. Είναι δήλωση γυναικείας υπερηφάνειας και δύναμης. Ίσως ο πιο σημαντικός low-key feminist πανηγυρισμός ever.
8. Ρόμπι Φάουλερ – Η Λεπτή άσπρη γραμμή
Στις 4 Απριλίου 1999, αφού σκόραρε με πέναλτι στο ντέρμπι του Μέρσεϊσαϊντ, υποκρίθηκε ότι “σνιφάρει” τη γραμμή του άουτ, απαντώντας με αυτόν το τρόπο στους οπαδούς της Έβερτον που τον κατηγορούσαν για χρήση ναρκωτικών. Με την Λίβερπουλ έπαιξε 330 παιχνίδια, βρίσκοντας δίχτυα σε περισσότερα από τα μισά εξ’ αυτών. Κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας, το League Cup, το Κύπελλο UEFA και το Ευρωπαϊκό Super Cup. Μέχρι και σήμερα βρίσκεται στη λίστα με τους 20 καλύτερους σκόρερ στην ιστορία της Premier League. Ένας πανηγυρισμός γραμμένος σαν σκηνή από βρετανική μαύρη κωμωδία.
9. Γουέϊν Ρούνεϊ – Νοκ-άουτ
Μετά από viral video στο οποίο φαίνεται να βγαίνει νοκ-άουτ σε καβγά με φίλο, ο Ρούνεϊ σκοράρει και αναπαριστά ακριβώς αυτό: shadow boxing και… κατάρρευση. Αυτοσαρκασμός σε υψηλό επίπεδο.
10. Σαμουέλ Ετό– ο “γέρος” που απάντησε
Ο Μουρίνιο είχε πει σε συνέντευξη ότι «ίσως ο Eto’o να είναι 35, ποιος ξέρει». Ο Ετό απαντάει με το μόνο τρόπο που ξέρει. Σκοράρει και κάνει το γέρικο περπάτημα. Χιούμορ; Ναι. Ατελείωτο.
Αυτό που διδάσκουν αυτές οι δέκα στιγμές είναι ότι η δημιουργία μύθου δεν θέλει υπερβολή. Θέλει μια κίνηση, ένα βλέμμα, ένα t-shirt, μια σιωπή. Ο Καντονά δεν πανηγύρισε, στεκόταν. Ο Μέσι δεν φώναξε, ύψωσε.
Ο Μπαλοτέλι δεν χόρεψε, απάντησε. Και η σιωπή τους ακούστηκε περισσότερο από οποιοδήποτε «ναιιιι». Γιατί στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, το πιο δυνατό πράγμα που μπορείς να κάνεις μετά από κάτι μεγάλο, είναι να σταθείς ακίνητος και να αφήσεις τον κόσμο να μιλήσει.
