Τάσος Αλατζάς: «Το πιο δύσκολο είναι όταν ο ρόλος μου μοιάζει»

Ο Τάσος Αλατζάς δεν μπαίνει απλώς στη σκηνή. Βυθίζεται. Στο «Ψ.» της Άλκηστης Ηλιάδη, που επιστρέφει στο Studio Μαυρομιχάλη, ο ηθοποιός ακροβατεί ανάμεσα στο σκοτάδι και την εξομολόγηση, σε μια παράσταση όπου η ντουλάπα δεν είναι πια έπιπλο, αλλά πεδίο μάχης. Με χιούμορ, σιωπές και φόβο που γίνεται σύμμαχος, ο Αλατζάς αγγίζει τις αλήθειες που όλοι κρύβουμε «σε συρταράκια». Μας μιλά για την ευθραυστότητα πίσω από τη διαύγεια, για το βλέμμα του κοινού που λειτουργεί σαν καθρέφτης, και για την παράξενη ελευθερία που μένει μετά την τελευταία υπόκλιση.

Τάσο, τι ένιωσες όταν διάβασες το «Ψ.»; Πρόκληση ή αποκάλυψη;

Ένιωσα ότι με αφορά αμέσως. Είναι πρόκληση γιατί θίγει δύσκολα σημεία, αλλά και αποκάλυψη γιατί βλέπεις κομμάτια του εαυτού σου μέσα στο έργο.

Αν το “Ψ.” ήταν διάγνωση, τι θα έλεγες ότι «διάβασε» πάνω σου;

Ότι έχω ακόμα πράγματα ανοιχτά που δεν τα είχα δει πλήρως. Κι ότι κανείς μας δεν είναι τόσο “τακτοποιημένος” όσο δείχνει.

Ο ήρωας σου κινείται ανάμεσα στο σκοτάδι και στη διαύγεια. Πώς δεν παγιδεύτηκες μέσα του;

Με μέτρο. Τον καταλαβαίνω και τον ακολουθώ όσο χρειάζεται, αλλά δεν αφήνομαι να χαθώ μαζί του. Είναι λεπτή γραμμή, αλλά απαραίτητη.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ρίσκο όταν παίζεις με την ταυτότητα, όπως στο «Ψ.»;

Να μπερδέψεις τον ρόλο με τον εαυτό σου. Όταν αγγίζεις βαθιά πράγματα, χρειάζεσαι μια μικρή ασφάλεια μέσα σου για να επιστρέψεις.

Ο τίτλος “Ψ.” — για σένα είναι αφαίρεση ή κραυγή;

Μια κραυγή που κρύβεται. Μικρή, διακριτική, αλλά ουσιαστική.

Τι σε φόβισε περισσότερο στο έργο της Άλκηστης Ηλιάδη; Το κείμενο ή αυτά που ξύπνησε;

Αυτό που ξύπνησε μέσα μου. Το κείμενο το διαχειρίζεσαι με τεχνική. Τα συναισθήματα που φέρνει στην επιφάνεια ζητούν θάρρος.

Πώς κρατάς ισορροπία όταν ένας ρόλος ακουμπά τόσο μέσα σου;

Με μικρές καθημερινές συνήθειες: κουβέντες με φίλους, λίγο περπάτημα, επαφή με την πραγματική ζωή. Αυτό με φέρνει πίσω.

Αν έπρεπε να αφαιρέσεις μια αλήθεια από το έργο και να προσθέσεις ένα ψέμα, τι θα διάλεγες;

Δεν θα έσβηνα καμία αλήθεια. Το μόνο ψέμα που θα έβαζα θα ήταν πως όλα τελικά λύνονται εύκολα — ένα γλυκό ψέμα για να αναπνεύσει κανείς.

Όταν κοιτάς το κοινό, βλέπεις πρόσωπα ή δικές σου εκδοχές;

Βλέπω ανθρώπους, αλλά πολλές φορές αναγνωρίζω και δικά μου κομμάτια στα βλέμματα και τις αντιδράσεις τους. Είναι σαν να αντανακλώνται οι δικές μου εμπειρίες.

Στο “Ψ.” το σώμα λέει πολλά. Ποιο κομμάτι του δικού σου σώματος σε προδίδει;

Τα μάτια μου. Εκεί περνούν πρώτα όλα: συγκίνηση, φόβος, αλήθεια. Δεν ξέρουν να κρύβονται.

Πριν βγεις στη σκηνή, κάνεις συμφωνία με τον εαυτό σου ή με τον φόβο σου;

Με τον φόβο μου. Του λέω «Έλα μαζί μου, αλλά μην παίρνεις τον έλεγχο». Αν τον αγνοήσεις, μεγαλώνει. Αν τον αναγνωρίσεις, γίνεται φίλος.

Τι είναι πιο δύσκολο; Να παίξεις κάποιον που σου μοιάζει ή κάποιον που δεν θες να σου μοιάζει;

Αυτόν που μου μοιάζει. Σε εκθέτει, σε βάζει απέναντι σε κομμάτια του εαυτού σου που δεν θέλεις πάντα να βλέπεις.

Τάσο, τι φοβάσαι περισσότερο: να σε καταλάβουν ή να σε παρεξηγήσουν;

Φοβάμαι περισσότερο να με καταλάβουν — όχι απλώς τι λέω ή τι κάνω, αλλά πώς σκέφτομαι. Η παρεξήγηση φεύγει, η κατανόηση φτάνει βαθιά μέσα σου. Είναι εκθέσιμο, αλλά και λίγο όμορφο, γιατί σημαίνει ότι μοιράστηκες κάτι αληθινό.

Αν ο ρόλος σου μιλούσε την ώρα της υπόκλισης, τι θα σου έλεγε;

«Καλά πήγε. Μην το φοβάσαι τόσο.»

Μετά το “Ψ.” τι μένει πάνω σου; Βάρος, ελευθερία ή μια υπόσχεση;

Μένει η αίσθηση της ελευθερίας. Και μια ήσυχη βεβαιότητα ότι αυτό που έκανα είχε νόημα.