Cayetano: «Αθήνα το τσίρκο που ακόμη αγαπώ»

Υπάρχουν καλλιτέχνες που φτιάχνουν beats. Κι υπάρχουν καλλιτέχνες που φτιάχνουν κόσμους. Ο Cayetano ανήκει στη δεύτερη κατηγορία: εκεί όπου η μουσική δεν είναι soundtrack της νύχτας αλλά μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος· μια αφήγηση που απαιτεί χρόνο, χώρο, και ένα κοινό πρόθυμο να ξεχάσει για λίγο το κινητό του. Στη συζήτηση για το BlackBook μιλά σαν να ανοίγει το backstage του μυαλού του: για τις σιωπές που έχουν βάρος, για τις συναυλίες που δεν είναι πια ιεροτελεστίες, για τα κομμάτια που έκοψε επειδή δεν ήταν αρκετά ειλικρινή, για την Αθήνα-τσίρκο που εξακολουθεί να τον συγκινεί. Και στο τέλος, σαν σωστός αφηγητής, αφήνει πάντα ένα τελευταίο πράγμα να αιωρείται: την αχνή ηχώ του ανθρώπου.

Αν το ελληνικό κοινό είχε “αντοχή προσοχής” 8 δευτερόλεπτα, εσύ γιατί επιμένεις σε μουσική που θέλει ολόκληρη νύχτα;

Όταν λέω μια ιστορία θέλω να έχει αρχή, μέση και τέλος. Καλοί οι τίτλοι, οι επικεφαλίδες και τα τσιτάτα. Αυτό που δεν αντέχω όμως είναι το “ανικανοποίητο”, και δημιουργώ όντας πεπεισμένος ότι δεν είμαι ο μόνος εκεί έξω.

Τι βαριέσαι πιο πολύ σε μια συναυλία: το κινητό στον αέρα ή τον τύπο που χορεύει εκτός ρυθμού;

Δεν υπάρχει χορός εκτός ρυθμού όπως και λίγα πράγματα μπορούν να συγκριθούν με την ομορφιά ενός ανθρώπου που χορεύει. Αντιθέτως, το κινητό στον αέρα και όλα τα παρελκόμενα (επιτόπου αποστολή κλπ) είναι από τα πιο αντιαισθητικά πράγματα. Πέρασαν οι εποχές που οι συναυλίες ήταν σαν ιεροτελεστίες για όσους επέλεγαν να είναι εκεί “ψυχή τε και σώματι”.

Ποιο είναι το πιο υπερεκτιμημένο στοιχείο στην ηλεκτρονική σκηνή της Ελλάδας;

Νομίζω ότι στην Ελλάδα υπάρχουν υποτιμημένα στοιχεία και καλλιτέχνες, ιδίως σε ότι αφορά στην ηλεκτρονική σκηνή. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει κάτι υπερεκτιμημένο, τίποτα δεν χαρίστηκε στους έλληνες καλλιτέχνες. Το πιστεύω.

Έχεις βρεθεί ποτέ να παίζεις live και να σκέφτεσαι “Τι κάνω εδώ;” – κι αν ναι, τι απάντησες στον εαυτό σου;

Εννοείται ότι το έχω σκεφτεί και μάλιστα αρκετές φορές. Σε λίγες περιπτώσεις έκανα υπομονή για να πληρωθώ και να εξαφανιστώ. Στις υπόλοιπες, μετά από μία ώρα ζητούσα ευγενικά να με αντικαταστήσουν με κάποιον άλλο.

Τι σε φοβίζει περισσότερο: να αλλάξεις ή να μείνεις ίδιος;

Γενικά δεν τα πάω καλά με τις μεγάλες αλλαγές. Έχω ανάγκη από κάποιες σταθερές που όταν χρειαστεί να τις ακολουθήσω θα με βγάλουν στο σημείο από όπου ξεκίνησα. Εάν αυτές οι σταθερές δεν επηρεαστούν, δεν φοβάμαι τίποτα.

Ποιο κομμάτι σου θα έκοβες εντελώς από το setlist αν δεν το ζητούσε ο κόσμος;

Ίσως το “Fairy Tales”. Αγαπημένο, θυμάμαι κάθε χιλιοστό του δευτερολέπτου από την “σύλληψη” του μέχρι και τις ηχογραφήσεις. Ίσως να μη ταιριάζει απόλυτα όμως με την ιστορία που θέλω πλέον να αφηγούμαι στις συναυλίες.

Αν η Αθήνα ήταν άνθρωπος, θα τη μισούσες ή θα την ερωτευόσουν;

Η Αθήνα ήταν και παραμένει ερωτεύσιμη. Άλλοτε με τα καλά της, άλλοτε με τα κουρέλια της ακόμη και τώρα που μοιάζει με ένα αστείο τσίρκο, χωρίς να φταίει η ίδια.

Τι δεν έχει καταλάβει ακόμα το κοινό για σένα;

Ας ρωτήσουμε το κοινό.

Έχεις ποτέ αφαιρέσει κομμάτι από άλμπουμ επειδή ήταν “πολύ ειλικρινές”;

Το αντίθετο. Έχω αφαιρέσει πολλά κομμάτια επειδή δεν τα ένιωθα τόσο ειλικρινή.

Τι σου σπάει περισσότερο τα νεύρα: η κακή μίξη ή η κακή ενέργεια;

Η κακή μίξη συνήθως είναι απόρροια της κακής ενέργειας. Συνεπώς το δεύτερο δεν αντέχεται με τίποτα.

Με τι παλεύεις περισσότερο στη διαδικασία της δημιουργίας, με τον θόρυβο ή με τις σιωπές;

Ανήκω σε αυτούς που τις περισσότερες φορές, προσπαθούν να “ξεκαθαρίσουν” τον θόρυβο και όχι απλά να γεμίσουν με αυτόν τις σιωπές. Νομίζω ότι είναι φανερό από την ποσότητα των παύσεων που χρησιμοποιώ στα περισσότερα μου κομμάτια.

Και τελευταίο: όταν σβήνουν τα φώτα, τι μένει, ο ήχος ή ο άνθρωπος;

Πάντα ο άνθρωπος. Το καλύτερο είναι όμως όταν μένει έστω και μια μικρή, αχνή ηχώ.

INFO