Κάπου ανάμεσα στις ανατιμήσεις όπου κάθε τιμή είναι ένα μικρό ποίημα τρόμου σε θερμικό χαρτί, και έναν δημόσιο διάλογο που μοιάζει με κακό after σε σκυλάδικο στις 7 το πρωί, η χώρα πέρασε άλλη μια εβδομάδα χωρίς αλεξίπτωτο.
Στη Βουλή, θέατρο παραλόγου με εισιτήριο την ψυχική μας υγεία. Οι σωτήρες τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος μας σώζει καλύτερα. Όλοι φωνάζουν ότι έχουν δίκιο, και κανείς δεν έχει ιδέα τι κάνει. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση αντάλλαξαν κατηγορίες για την «πραγματικότητα», λέξη που έχει πάψει προ πολλού να αφορά τους πολίτες.
Στις εθνικές οδούς, τα τρακτέρ δεν διαμαρτύρονται για χόμπι. Oι αγρότες βάλανε τα τρακτέρ στην άκρη για να μας θυμίσουν ότι η γη δεν είναι app, είναι πόνος, είναι ροή, είναι ζωή. Και ενώ οι αγρότες έστησαν μπλόκα, κανείς δεν απάντησε στην απλή ερώτηση: πώς παράγει μια χώρα τρόφιμα, όταν η παραγωγή θεωρείται από την κυβέρνηση χόμπι;
Οι νέοι; Χμμμμμ! Ζουν το καλύτερο επεισόδιο της σειράς «Working Dead» και όχι Walking Dead. Συνεχίζουν να εργάζονται με συμβάσεις που λήγουν πριν λήξει ο μήνας. Μισθός; Aερόστατο που χάνεται στον ορίζοντα. Σύνταξη; Φήμη. Αστικός θρύλος. Κάτι σαν το τέρας του Λοχ Νες, μόνο πιο ακριβή στη συντήρηση. Στο μεταξύ, η συζήτηση για τις συντάξεις γίνεται χωρίς να αναφέρεται πουθενά ότι η δημογραφική πραγματικότητα είναι μια βόμβα που όλοι ακούν, και κανείς δεν θέλει να κοιτάξει.
Τα ενοίκια ανέβηκαν τόσο πολύ που το «έξοδο διατροφής» πλέον είναι το σπίτι σου. Τρως λιγότερο, μένεις περισσότερο. Healthy living. Λογαριασμοί; To ραβασάκι της Μαφίας. Eξακολουθούν να δοκιμάζουν τα όρια ανάμεσα στο τι θεωρείται αναγκαίο αγαθό και τι θεωρείται πολυτέλεια.
Και στο τέλος, βγαίνει ο κάθε κυβερνητικός υπεύθυνος και μας λέει με straight face: «Τα καταφέρνουμε περίφημα». Όταν οι αριθμοί πάνε καλά και οι άνθρωποι πάνε άσχημα, η στατιστική είναι απλώς ένας τρόπος να κρύβεις ποιοι πληρώνουν το τίμημα.
Κι όμως. Κάπου ανάμεσα στη γκρίνια και την απόγνωση, πετάγεται μια παρέα που γελάει δυνατά,
ένας έρωτας που ξεκινά από λάθος μήνυμα, ένας μικρός θρίαμβος στο σούπερ μάρκετ.
Αυτό είναι που δεν υπολόγισαν ποτέ: η ελληνική αισιοδοξία έχει μαύρο χιούμορ.
Όσο γελάμε, κανείς δεν μπορεί να πει ότι χάσαμε.
