Η πρώτη Ferrari για τον δρόμο με τον κινητήρα τοποθετημένο στο κέντρο, ήταν ταυτόχρονα και το τελευταίο 12κύλινδρο αγωνιστικό της Scuderia που κέρδισε τις «24 ώρες» του Le Mans. Μέχρι τα μέσα του 1963, η Ferrari αναζητούσε έναν αντικαταστάτη της 250 GTO στους αγώνες σπορ αυτοκινήτων και ο Enzo Ferrari κατέληξε φυσικά στο συμπέρασμα ότι η 250 P θα μπορούσε να μετατραπεί σε μια τρομερή Berlinetta της κατηγορίας GT . Σε μια ελάχιστα τροποποιημένη έκδοση του πλαισίου της 250 P τοποθετήθηκε νέο αμάξωμα από κράμα του Scaglietti, το οποίο διέθετε χαμηλή οροφή με πίσω κολώνες και μαγευτικές γωνίες.
Σχεδιασμένη από τον οίκο Pininfarina με την επιμέλεια της Carozzeria Scaglietti, η «250 LM» παρουσιάστηκε στο Σαλόνι του Παρισιού το 1963. δεν πρόλαβε να παραχθεί σε 100 μονάδες για να πιστοποιηθεί στους αγώνες στην κατηγορία των GT, αφού ο Έντσο ισχυριζόταν στη FIA ότι αποτελούσε υποπαράγωγο της «250 SWB» και της «GTO». Αυτό όμως δεν έγινε τελικά δεκτό από την Αρχή του Σπορ, με συνέπεια να ενταχθεί στην κατηγορία των πρωτοτύπων, που απαιτούσε την παραγωγή 25 μόλις αντιτύπων. Αυτός ήταν και ο λόγος που αρίθμησε μόλις 32 αυτοκίνητα, ως τον Φεβρουάριο του 1966 που έληξε και επίσημα η δράση της.
Μετά την επίσημη παρουσίαση της 250 LM στο Σαλόνι του Παρισιού το 1963, η Ferrari αγωνίστηκε να λάβει έκδοση δελτίου αναγνώρισης (ομολογκασιόν) από τη FIA, ιδιαίτερα όταν ο προτεινόμενος κινητήρας των 3,0 λίτρων αναβαθμίστηκε σε μια έκδοση 3,3 λίτρων του V-12. Ο Έντσο Φεράρι ισχυριζόταν στη FIA ότι η 250 LM αποτελούσε υποπαράγωγο της «GTO». Αυτό όμως δεν έγινε τελικά δεκτό από την Αρχή του Σπορ, με συνέπεια να ενταχθεί στην κατηγορία των πρωτοτύπων, που απαιτούσε την παραγωγή 25 μόλις αντιτύπων. Αυτός ήταν και ο λόγος που αρίθμησε μόλις 32 αυτοκίνητα, ως τον Φεβρουάριο του 1966 που έληξε και επίσημα η παραγωγή της. Με αυτόν τον τρόπο, η 250 LM έγινε η πρώτη Ferrari με πίσω κινητήρα που πουλήθηκε σε ιδιώτες πελάτες, ξεκινώντας μια τάση που διαρκεί μέχρι σήμερα.
Ήταν η μόνη Ferrari με ιδιωτική συμμετοχή που κέρδισε ποτέ τις 24 ώρες του Le Mans συνολικά και η μόνη Ferrari που κατασκευάστηκε κατά την εποχή του Enzo Ferrari (1947 έως 1988) και συμμετείχε σε έξι 24ωρους αγώνες, μεταξύ των οποίων τρεις φορές στο Le Mans και τρεις φορές στις 24 ώρες της Daytona. Ειδικά η επικράτηση στο Le Mans ήταν μια απίθανη νίκη για τη NART και την 250 LM, σε έναν αγώνα που συμμετείχαν τα πιο ισχυρά πρωτότυπα της εποχής, και σηματοδότησε την πρώτη και μοναδική φορά που μια ιδιωτική Ferrari πήρε τη νίκη στο Le Mans μπροστά από τα εργοστασιακά αυτοκίνητα της Scuderia Ferrari. Το εντυπωσιακό 1-2-3 της Ferrari σηματοδότησε την έκτη συνεχόμενη νίκη της Ferrari στο Λε Μαν, η οποία αποτελεί ρεκόρ.
Η αδυσώπητη πορεία της Ford προς τη νίκη θα έπρεπε να περιμένει μέχρι το 1966 και για μια τελευταία χρονιά, η 250 LM είχε προσφέρει στη Ferrari μια επέκταση της κυριαρχίας της στο Le Mans. Αυτός ο θρίαμβος ήταν η τελευταία νίκη της Ferrari στο Circuit de la Sarthe για 58 χρόνια, ενώ η επόμενη νίκη δεν θα έρθει πριν από το 2023. Παραμένει μια από τις πιο επιθυμητές Ferrari όλων των εποχών, που ενσωματώνει προηγμένη μηχανική, αισθησιακό σχεδιασμό και επιτυχημένο αγωνιστικό βιογραφικό. H Ferrari 250 LM του 1964 πουλήθηκε για €34.880.000 στο Παρίσι, κατατάσσοντάς την ανάμεσα στα πέντε πιο ακριβά αυτοκίνητα που έχουν δημοπρατηθεί ποτέ.
