Το Ράλλυ Σουηδίας είναι ένα γεγονός που δεν μοιάζει με κανένα άλλο και πρέπει να το ζήσετε για να το πιστέψετε τι εννοώ. Στέκομαι σε κάτι που θα μπορούσε πραγματικά να είναι η μέση του πουθενά. Ο καμβάς της φύσης έχει σκεπάσει το περιβάλλον, με ένα πανέμορφο λευκό πάπλωμα. Ο ήλιος στον ορίζοντα αρχίζει να δύει, σηματοδοτώντας το τέλος της πρώτης ημέρας. Την πρώτη φορά που ήρθα στη Σουηδία για να παρακολουθήσω το Ράλλυ Σουηδίας ήταν το 2002. Τότε ο αγώνας γινόταν στο Karlstad. Πριν φύγω τότε είχα επικοινωνήσει με τον Νίκο τον Μήτσουρα που φωτογράφιζε όλους τους αγώνες WRC για να με κατατοπίσει.
“Βαγγέλη κάνει πολύ κρύο. Πάρε κατάλληλα ρούχα, γιατί έχει περπάτημα μέσα στο χιόνι”, μου είπε. Και έτσι ακριβώς ήταν και παραμένει. Βγαίνω από την εξώπορτα και νιώθω σαν να έχω βάλει το πρόσωπό μου σε μια κρύα πετσέτα μετά από τρέξιμο. Το χειμωνιάτικο αεράκι είναι ανατριχιαστικό, αλλά και αναζωογονητικό. Καθώς με χτυπάει με κάνει να νιώθω ζωντανός. Το διαπεραστικό κρύο είναι μια πρόκληση για όλους, αλλά είναι μια πρόκληση που μου αρέσει απόλυτα. Το Ράλλυ Σουηδίας είναι στη λίστα μου, με τους πέντε πιο σκληρούς απ’όλες τις πλευρές αγώνες που έχω παρακολουθήσει. Μόντε Κάρλο, Σουηδία, Ισπανία, Μεξικό και Κένυα το 2002, με την εντυπωσιακή νίκη του Κόλιν ΜακΡέι. Αφήνω για ευνόητους λόγους το Ράλλυ Ακρόπολις εκτός λίστας.
Η μάχη που έχουμε παρακολουθήσει μέχρι στιγμής στις ειδικές διαδρομές δεν ήταν τίποτα λιγότερο από εξαιρετική, με πέντε αυτοκίνητα να απέχουν μόλις 9,1 δευτερόλεπτα στο τέλος του σκέλους της Παρασκευής. Αλλά όταν βρίσκεσαι στο δρόμο κυνηγώντας ένα ράλι, θα εκπλαγείς από το πόσο λίγο σκέφτεσαι τη δράση. Η περιπέτεια σε κατακλύζει καθώς μετακινείσαι από τοποθεσία σε τοποθεσία και οι αναμνήσεις σου γίνονται ένα μείγμα από αυτά που είδες και που ήσουν, και όχι από το ποιος ήταν επικεφαλής εκείνη την ημέρα.
Υπάρχουν βουνά από χιόνι που έχουν σκουπιστεί από τους δρόμους και το ύψος τους φτάνει σχεδόν το κεφάλι μου, αλλά το οδόστρωμα είναι σαν να μην έχει ούτε καν βρέξει. Αν έπεφτε έστω και το 5% αυτού του χιονιού στην Αθήνα, για μια εβδομάδα τουλάχιστον δεν θα κυκλοφορούσε τίποτα. Η Umea μένει πίσω καθώς κατευθυνόμαστε προς το Bygdsiljum. Είναι απλά μαγευτικό, σκέφτηκα. Μπορείς να το απολαύσεις βλέποντάς το στην τηλεόραση, αλλά είναι τόσο διαφορετικό όταν το ζεις από κοντά. Είναι εντυπωσιακή η απίστευτη ταχύτητα που μπορούν να αναπτύξουν τα αυτοκίνητα Rally1 σε δρόμους που δεν προσφέρουν σχεδόν καθόλου πρόσφυση. Και μόνο το να ακολουθήσεις τον Takamoto Katsuta σε έναν παράδρομο, ήταν ένα θέαμα που έκοβε την ανάσα. Τέτοιες σκηνές είναι που κάνουν τα ράλλυ τόσο ξεχωριστό για μένα. Η δράση τη 2η ημέρα θα είναι εκπληκτική με τις τόσο μικρές διαφορές μεταξύ των πρωτοπόρων. Και η πρόσθετη απόλαυση μιας νέας χιονόπτωσης καθώς φεύγουμε από το σέρβις παρκ την Παρασκευή θα κάνει τα πράγματα ακόμα πιο ενδιαφέροντα!
