Ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους παρακολουθούμε με τόσο ενδιαφέρον τα βραβεία Όσκαρ είναι ότι ο κύκλος των νικητών συχνά περιλαμβάνει τα ταλέντα που περιμένουμε να δούμε να διαμορφώνουν τη λαϊκή μας κουλτούρα για τη χρονιά που έρχεται. Η φετινή χρονιά δεν αποτελεί εξαίρεση. Με την Demi Moore να λαμβάνει επιτέλους τον σεβασμό που της αξίζει, και να είναι για πρώτη φορά υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ηθοποιού, μέχρι τον Timothée Chalamet να βρίσκεται στα πρόθυρα να σπάσει το ρεκόρ που είχε σπάσει ο James Dean. Ωστόσο, για κάποιους, η πικρία του αποκλεισμού είναι δύσκολο να αγνοηθεί. Με την πάροδο του χρόνου, ορισμένες από τις αποφάσεις της Ακαδημίας έφτασαν να δημιουργήσουν τη δική τους, σκοτεινή ιστορία:
Η κόκκινη κάρτα στον Σπίλμπεργκ
Ξεκίνησε με «Τα Σαγόνια του καρχαρία» το 1976 και κλιμακώθηκε με τον αποκλεισμό του στην ταινία «The Color Purple» 10 χρόνια αργότερα. Μόνο με τη Λίστα του Σίντλερ του 1993 η Ακαδημία υποχώρησε και άφησε τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, δημιουργό του «E.T. The Extra-Terrestrial» (που επίσης γνώρισε το μερίδιο των απωλειών του, κερδίζοντας μόνο μερικά τεχνικά βραβεία και το βραβείο Καλύτερης Μουσικής για τον Τζον Γουίλιαμς) να περπατήσει στη σκηνή. Έκανε το ταξίδι ξανά ως καλύτερος σκηνοθέτης για τη Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν πέντε χρόνια αργότερα, αλλά ακόμη και οι τηλεθεατές ένιωσαν το ξαφνικό κρύο όταν η Ακαδημία απέκλεισε τον Ράιαν από το βραβείο Καλύτερης Ταινίας για τον «Ερωτευμένο Σαίξπηρ». Τώρα που βρίσκεται και πάλι σε ύφεση, είχε τέσσερις υποψηφιότητες με τελευταία την ταινία «The Fabelmans» (2022).
Η κόκκινη κάρτα στον Τζιμ Κάρεϊ
Μια Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Ηθοποιού για τον ρόλο του στην ταινία «The Truman Show» (1998) έδωσε ώθηση στην επιδίωξή του για τη μαγική στιγμή του Όσκαρ. Μέχρι στιγμής, δεν έχει κερδίσει τίποτα για τους ρόλους του στο «Truman Show» και ως Andy Kaufman στην ταινία «Man on the Moon» (1999) ή τον Grinch.
Ο αποκλεισμός των Βρετανών σκηνοθετών
Οι ταινίες του παραμένουν μερικές από τις πιο καλοφτιαγμένες και με τη μεγαλύτερη επιρροή στην ιστορία του κινηματογράφου, όπως οι «Rebecca» (1940), «Lifeboat» (1944), «Spellbound» (1945), «Rear Window» (1954) και «Psycho» (1960), αλλά ο Άλφρεντ Χίτσκοκ δυστυχώς δεν έλαβε ποτέ Όσκαρ για καμία από αυτές. Όταν η Ακαδημία του απένειμε το 1968 το βραβείο Irving G. Thalberg Memorial Award for Lifetime Achievement, ο τρομερός Χίτσκοκ διατήρησε επιδεικτικά την αξιοπρέπειά του, λέγοντας ένα κοφτό «ευχαριστώ» και αποχωρώντας αμέσως.
Ο συνάδελφος σκηνοθέτης Στάνλεϊ Κιούμπρικ είχε κι αυτός το μερίδιο της απογοήτευσης που του αναλογούσε. Ο σκηνοθέτης του «Dr. Strangelove» (1964) ήταν τέσσερις φορές υποψήφιος και κέρδισε μόνο για τα ειδικά εφέ στην ταινία «2001: A Space Odyssey» (1969). Μεγάλες επιτυχίες όπως το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» (1971) και «Η Λάμψη» (1980), δεν ήταν αρκετές για να επηρεάσουν την Ακαδημία, αλλά ήταν αρκετές για να επηρεάσουν την προσέγγιση στη σκηνοθεσία, καθώς αποτέλεσε έμπνευση για πολλούς βραβευμένους με Όσκαρ σκηνοθέτες
Πως το είπες….Αφροαμερικανοί;
Παρόλο που η Ακαδημία επιμένει ότι βασίζει τις αποφάσεις της αποκλειστικά στις ερμηνείες, το γεγονός ότι κάθε σημαντική νίκη Αφροαμερικανών στα Όσκαρ αποτελεί μεγάλη είδηση, καθιστά αναμφισβήτητα αυτόν τον ισχυρισμό αρκετά δύσκολο να υποστηριχθεί. Το «The Color Purple» (1985) ήταν ένας πλήρης αποκλεισμός και από τους πολυάριθμους αποκλεισμούς του Denzel Washington μέχρι την πρώτη του νίκη το 2002 για το «Training Day» μέχρι τις μόλις τρεις υποψηφιότητες για το «Do the Right Thing» (1989) του Spike Lee, (αν και τελικά κέρδισε για το «BlacKkKlansman» το 2019) ο αποκλεισμός των Αφροαμερικανών αντικατοπτρίζει ένα από τα πιο ανησυχητικά ζητήματα που απασχολούν την κινηματογραφική βιομηχανία σήμερα.
Με το πρόσφατο σύνθημα #oscarssowhite στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η Ακαδημία αναγνωρίζει ότι πρόκειται για ένα ζήτημα και προσπαθεί να βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια.
Αυτοί που επέμειναν, αλλά δεν κέρδισαν ποτέ
Η Glenn Close και ο Βρετανός ηθοποιός Peter O’Toole κατέχουν και οι δυο το ρεκόρ με τις περισσότερες υποψηφιότητες για Όσκαρ χωρίς νίκη. Από οκτώ ο καθένας. Οι υποψηφιότητες της Close ήταν για το «The Big Chill» (1983), «Fatal Attraction» (1987), «The Wife» (2018) και, πιο πρόσφατα, το 2020 για το «Hillbilly Elegy». Ο O’Toole έχασε για τον «Λόρενς της Αραβίας» (1964) και για την ερμηνεία του βασιλιά Ερρίκου Β’ δύο φορές, στο «Becket» (1964) και στο «The Lion in Winter» (1969). Τελικά του δόθηκε τιμητικό Όσκαρ το 2003, αλλά ήθελε μια πραγματική νίκη. Είχε μια τελευταία ευκαιρία στο Venus (2006) πριν από το θάνατό του το 2013, χάνοντας από τον Forest Whitaker στο «The Last King of Scotland». Δεύτεροι είναι ο Richard Burton με επτά, καθώς και οι Deborah Kerr και Thelma Ritter με έξι ο καθένας.
Υπάρχουν γυναίκες σκηνοθέτες για Όσκαρ;
Στην 95χρονη ιστορία των Όσκαρ, μόλις μια χούφτα γυναίκες έχουν προταθεί για Καλύτερη Σκηνοθεσία. Μερικές γυναίκες με μεγάλα ονόματα, όπως η Barbra Streisand για το «The Prince of Tides» (1991), η οποία είχε επτά υποψηφιότητες, αλλά πήγε σπίτι της άπραγη και η Penny Marshall που δεν είχε ποτέ καμία. Ακόμη και με ταινίες όπως το «Big» (1988) ή το «Awakenings» (1989), όπου τόσο ο Tom Hanks όσο και ο Robert Deniro πήραν τα αγαλματίδια καλύτερου ηθοποιού. Οι φετινές υποψηφιότητες δεν αποτελούν εξαίρεση.
Η κωμωδία δεν υπάρχει για την Ακαδημία
Έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που μια κωμωδία κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας, η πιο πρόσφατη ήταν το «Annie Hall» του Woody Allen, το 1978. Φαίνεται ότι η Ακαδημία έχει σκοπό να περιορίσει την κωμωδία μόνο επί σκηνής κατά την τελετή και ακόμη και αυτό έχει πέσει στο κενό. Ακόμη και ο τιτάνας των εφήβων John Hughes, ο πιο αγαπημένος σκηνοθέτης και σεναριογράφος εφηβικών δραμεντί της δεκαετίας του ’80, γνωστός για τα «The Breakfast Club» (1985), «Planes, Trains & Automobiles» ( 1987) και «National Lampoons Vacation» (1983), δεν έλαβε ποτέ ούτε μία υποψηφιότητα. Το περισσότερο που του αναγνωρίστηκε ποτέ ήταν ένα αφιέρωμα τη χρονιά που πέθανε.
Τιμής Ένεκεν
Judy Garland, Cary Grant και John Wayne. Η Γκάρλαντ προτάθηκε μόνο δύο φορές και έχασε και τις δύο. Κατά ειρωνικό τρόπο η Renée Zellweger κέρδισε το άγαλμα για την πορτρέτο της Garland το 2020. Ο John Wayne γύρισε πάνω από 100 ταινίες και προτάθηκε μόνο τρεις φορές. Tελικά κέρδισε το 1970 για το True Grit (1969). Όσο για τον Cary Grant ; Ήταν υποψήφιος μόνο δύο φορές, για δύο ταινίες που γυρίστηκαν τη δεκαετία του ’40. Του απονεμήθηκε τιμητικό βραβείο την ίδια χρονιά που ο Wayne κέρδισε το δικό του.
Special Guest
Martin Scorsese. O σκηνοθέτης του «Taxi Driver» (1976), είναι γνωστός κυρίως για τις ταινίες του με θέμα τη μαφία, όπως το «Goodfellas» (1990) και το «Gangs of New York» (2002), καθώς και για βιογραφικές ταινίες όπως «Ο Τελευταίος πειρασμός του Χριστού» (1988) και ο «Aviator» (2004). Έχει κερδίσει μόνο μία φορά, για την ταινία «The Departed» (2006). Ήταν υποψήφιος για τη 10η υποψηφιότητά του για το «Killers of the Flower Moon» (2023) αλλά μαντέψτε τι έγινε…και πάλι δεν κέρδισε.
