Υπάρχει κάτι σχεδόν ποιητικό με την πιο άγρια, ελληνική έννοια του ποιητικού, στο ότι η χώρα που ανακάλυψε τον Όμηρο έφτασε στο 2025 να ζει τη Black Friday σαν εθνικό σπορ, ενώ ταυτόχρονα συζητά ένα βιβλίο που λέγεται Ιθάκη και το οποίο γράφτηκε από τον άνθρωπο που υποσχέθηκε το ταξίδι και μας άφησε στο ενδιάμεσο λιμάνι χωρίς χάρτη, πυξίδα, ούτε καν κουπιά. Αν η Ελλάδα ήταν άνθρωπος, θα ήταν αυτός ο τύπος που ξυπνάει την Black Friday αχάραγα, για να πάρει τη μεγαλύτερη τηλεόραση που έχει δει άνθρωπος και το βράδυ, την ώρα που τη στήνει, καταλαβαίνει ότι το σπίτι του χωράει μέχρι 43 ίντσες. Κάπως έτσι λειτουργούμε και πολιτικά: Αγοράζουμε όνειρα XXL σε πραγματικότητα XS.
Κάπου εκεί ανάμεσα σε ηλεκτρικές σκούπες, διαδηλώσεις, εξεταστικές, απεργίες, κανονισμούς Ε.Ε., επιδοτήσεις, και ατελείωτα πάνελ, έχεις κι έναν πρώην πρωθυπουργό που γράφει για την αυτοκριτική του, αλλά με τρόπο που θυμίζει οδηγίες χρήσης IKEA. Αλλά τι περιμένεις από μια χώρα που αντιμετωπίζει την πολιτική σαν τηλεοπτικό Black Friday event; Που αλλάζει κυβερνήσεις όπως αλλάζει data plan; Που ζητάει μεταρρυθμίσεις αλλά θέλει και δωρεάν μεταφορικά; Που φωνάζει για αξιοκρατία αλλά κάνει refresh στη σελίδα για να βρει τον επόμενο «ηγέτη» σε έκπτωση;
Η αλήθεια είναι πως η Ιθάκη που ψάχνουμε δεν είναι στο βιβλίο του Τσίπρα, ούτε στο ράφι με τις προσφορές, ούτε στο προεκλογικό φυλλάδιο που υπόσχεται αναγέννηση σε 12 άτοκες δόσεις. Η Ιθάκη σήμερα είναι ένα μέρος σχεδόν φανταστικό, ένα νησί όπου η πολιτική ηγεσία δεν ψάχνει εκπτώσεις στην ευθύνη και ο πολίτης δεν ψάχνει προσφορές στο θυμό του. Ένα νησί όπου το “mea culpa” δεν χρειάζεται barcode.
Αλλά η ελληνική κοινωνία έχει ένα απίστευτο χάρισμα. Να ακούει έναν πολιτικό να μιλά για λάθη και να κάνει ότι ακούει κάτι άλλο
«Έγιναν αστοχίες».
Δεν πειράζει, πάμε παρακάτω.
«Δεν ήμασταν προετοιμασμένοι».
Α, εντάξει, όλοι άνθρωποι είμαστε.
«Το ταξίδι συνεχίζεται».
Like & Subscribe.
Έχουμε καταντήσει να κάνουμε binge-watch την πολιτική όπως το Netflix. Αν η σεζόν δεν μας αρέσει, περιμένουμε την επόμενη. Αν μας απογοητεύσει ο πρωταγωνιστής, αλλάζουμε σειρά. Αν μας κουράσει ο ρυθμός, “skip intro”. Και στο τέλος, μέσα σε όλη αυτή τη φαρσοκωμωδία, συνειδητοποιείς το εξής:
Η Ελλάδα δεν θέλει Ιθάκη. Θέλει tracking number. Κάτι να της λέει ανά πάσα στιγμή πού βρίσκεται η παραγγελία που λέγεται «ελπίδα».
Μέχρι τότε, όμως, το ελληνικό Black Friday συνεχίζεται. Οι προσφορές πέφτουν βροχή:
-50% αξιοπιστία,
-30% μνήμη,
-20% αντοχή,
και ένα 1+1 δώρο: ένας ακόμα δημόσιος διάλογος που δεν οδηγεί πουθενά.
Η Black Friday είναι η μεγάλη ελληνική πρόβα για τις εκλογές. Όλοι μπαίνουν με λίστα “τι χρειάζομαι”,
φτάνουν στο ταμείο με “τι μου φόρτωσαν”, και φεύγουν με “τι διάολο αγόρασα πάλι;”
Όσο για το βιβλίο Ιθάκη; Θα πουλήσει, ναι. Όχι γιατί είμαστε λαός που αγαπά τη μελέτη. Αλλά γιατί είμαστε λαός που αγαπά το κουτσομπολιό. Και στο meta-σύμπαν, το βιβλίο απλώς παίζει τον ρόλο του. Ακόμη ένα αντικείμενο Black Friday πολιτικής κατανάλωσης. Πάρ’ το, διάβασέ το (ή μην το διαβάσεις), κράξε το, ξέχνα το. Repeat.
Η μόνη σταθερή τιμή που δεν αλλάζει ποτέ; Η συγγνώμη και η ευθύνη. Πάντα εκτός προσφοράς. Πάντα ακριβή. Πάντα σε έλλειψη.
Η Μαύρη Γραμμή γράφεται κάθε πρωί. Μια σκέψη την ώρα που ο κόσμος ξυπνά ή ξανακοιμάται.
