Κάθε εβδομάδα, το Black Book προτείνει, χωρίς συγκεκριμένη σειρά, τραγούδια για να κυλήσει ευχάριστα η εβδομάδα.
«Come Back Down»
High.
Το τετραμελές shoegaze (μουσικό είδος της indie και εναλλακτικής ροκ που εμφανίστηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Το πρώτο άλμπουμ πού όρισε το είδος θεωρείται το «Isn’t Anything» των My Bloody Valentine, που κυκλοφόρησε το 1988), από το New Jersey, παρουσιάζει το πρώτο του άλμπουμ στην Kanine Records. Τα τραγούδια του συγκροτήματος, οι κιθάρες έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ταραχώδεις και θορυβώδεις. Το «Catcher» είναι ενδεχομένως το πιο έντονο από τα υπόλοιπα τραγούδια τους. Το «Lifetimes», έχει μουντό ήχο και το πιασάρικο ρεφρέν «it’s time to go», το δε «Flowers» είναι η πιο αισιόδοξη και uptempo μελωδία τους. Το θέμα είναι ότι ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν να κάνουν και το κάνουν καλά. Το γκρουπ αποτελείται από τους Christian Castan (φωνή/κιθάρα), Bridget Bakie (μπάσο/φωνητικά), Jack Miller (ντραμς), Danny Zavala (κιθάρα)
«Lull»
Taffy
Οι Ιάπωνες indie-pop Taffy επιστρέφουν με το έκτο στούντιο άλμπουμ τους, «Lull». Το άλμπουμ σηματοδοτεί το πρώτο υλικό του συγκροτήματος με τον νέο κιθαρίστα Rio Kato, ο οποίος φέρνει τον «νόστιμο» ήχο του. Το νέο άλμπουμ είναι το αποτέλεσμα της πανδημίας του κορωνοϊού το 2020. «Κατά τη διάρκεια του Covid, δυστυχώς χάσαμε μερικούς σπουδαίους καλλιτέχνες και εγώ ο ίδιος έχω χάσει λίγους από τους αγαπημένους μου. Δεν μπορούσαμε να συναντηθούμε προσωπικά για μεγάλο χρονικό διάστημα και ένιωθα ότι αυτό θα συνεχιζόταν για πάντα. Με έκανε να συνειδητοποιήσω ποιος και τι πραγματικά έχει σημασία για μένα. Όλα αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα μπήκαν σε κάθε ένα από τα τραγούδια του άλμπουμ», σημειώνει η τραγουδίστρια Iris, του γκρουπ. Οι Taffy, σχηματίστηκαν το 2011 και δεν πέρασαν καθόλου απαρατήρητοι τόσο την Ιαπωνία όσο και το Ηνωμένο Βασίλειο, με τον shoegaze ήχο τους. Οι Iris (τραγούδι και κιθάρες), Ken (τύμπανα), Takeshi (μπάσο) και Rio (κιθάρα) κάνουν ότι δυνατόν για να παρουσιάσουν τον ποπ / ροκ ήχο τους και δεν τα πάνε άσχημα.
«Salt River»
Sam Amidon
Ο Samuel Tear Amidon, αμερικανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός και πολυοργανίστας, κυκλοφορεί το πρώτο του άλμπουμ για την Rough Trade Records, ένα σύνολο από indie folk, neo – traditional folk, alternative / indie Rock, Οι γονείς Peter Amidon και Mary Alice, λαϊκοί καλλιτέχνες, μέλη του Bread and Puppet Theatre στη δεκαετία του 1970, περιόδευαν με το συγκρότημα στην Ευρώπη και ζούσαν στο Bread and Puppet Farm στο Γκλόβερ του Βερμόντ. Ο Amidon μεγάλωσε στο Brattleboro του Βερμόντ , όπου τραγούδησε στο οικογενειακό συγκρότημα και έπαιζε βιολί από την ηλικία των 3. Στα 13 του έπαιζε επαγγελματικά με τον πιανίστα Thomas Bartlett , παιδικό φίλο, και με τον αδερφό του Stefan, στο συγκρότημα Popcorn Behavior.Εχοντας αυτό το background, oι συνθέσεις του είναι γήινες. Μυρίζουν χώμα, αλλά αυτό δεν τον κάνει να αρνηθεί την μινιμαλιστική τζαζ – φολκ εκδοχή του fuzzy rocker του Lou Reed στην διασκευή του «Big Sky». Αν και η μεγαλύτερη έκπληξη του άλμπουμ είναι στο «Ask the Elephant» (2009) της Yoko Ono. To μετατρέπει σε μελαγχολική μπαλάντα, που νιώθουμε ότι την ακούμε αγνατεύο9ντας τα βουνά του Βερμόντ. Αυτές τις δύο διασκευές τις συνδυάζει άψογα, στη λίστα κομματιών του με παλιότερες ιρλανδικές μελωδίες ενσωματώνοντας στις συνθέσεις του την παραδοσιακή αμερικάνικη μελωδία του βιολιού του.
«You & I Are Earth»
Anna B Savage
Η αγγλίδα τραγουδίστρια / τραγουδοποιός και πολυοργανίστα με έδρα το Δουβλίνο, όπως σημειώνει η ίδια, παρουσιάζει τον τρίτο δίσκο της που έχει να κάνει τόσο με τη θεραπεία της ψυχής. Πιο απλά είναι «ένα γράμμα αγάπης σε έναν άντρα και στην Ιρλανδία». Σε συνέχεια των δίσκων της «A Common Turn» και «in|FLUX», το «You and i are Earth» καταφέρνει να μεταδώσει αίσθηση οικειότητας. Ξεχωρίζει η «ευγένεια» των συνθέσεών της (ήχος, φωνητικά) και κατά κάποιο τρόπο αποτελεί φόρο τιμής, στον τόπο που βρίσκεται αυτή τη στιγμή, τόσο γεωγραφικά όσο και συναισθηματικά. Ο δίσκος αυτός την συνδέει με την άμεσα με την Ιρλανδία και περιγράφει αυτή την φάση της ζωής της, με τις σαγηνευτικά indie rock κομμάτια της.
«It’s Only a Love Song»
C Duncan
Εντεκα τραγούδια 38 λεπτών και 38 δευτερολέπτων που σχεδόν πονάνε. Ο πολυοργανίστας και τραγουδιστής-τραγουδοποιός από την Γλασκόβης, παρουσιάζει τον νέο του δίσκο, με αρμονικές ή ονειρεμένες κλασικές ποπ εικόνες. Ο ρομαντισμός στο μεγαλείο του: η καρδιά μας ζεσταίνεται από έναν βαθύ πόνο συνεχούς λαχτάρας. Τα τραγούδια του άλμπουμ, βρίσκονται σε διάλογο μεταξύ τους. Από το σιωπηλό, αρμονικό «Worry» στο θολό «The Space Between Us» αντανακλούν την αίσθηση της απώλειας. Το «Think about It» ακολουθεί ως περισσότερο αισιόδοξο, το λαμπερό «Delirium» στοχεύει στην γεμάτη άγχος εποχή μας με στόχο να μας βελτιώσει την διάθεση. Το lounge rush του «Surface of a Fantasy» οδηγεί στη συνέχεια τον δίσκο προς μια φεγγαρόλουστη κορύφωση, όπου το «Time and Again» υποκύπτει στις αιώνιες επιθυμίες της καρδιάς. Αλμπουμ που ξεχειλίζει ο ρομαντισμός.
