Σε μια βραδιά όπου όλα έδειχναν πως ο Ολυμπιακός θα ανέβαινε στην κορυφή, η Αρμάνι – μισή ομάδα, αλλά ολόκληρη ψυχή- έφερε τα πάνω κάτω. Με 88-87 και δύο «μαχαιριές» από τον Quinn Ellis, η αποδεκατισμένη Αρμάνι υπενθύμισε ότι στην EuroLeague δεν κερδίζει πάντα ο πιο πλήρης, αλλά ο πιο αποφασισμένος.
Υπάρχουν βραδιές στην EuroLeague όπου το ρόστερ, οι απουσίες, τα νούμερα και η «λογική» του παιχνιδιού έχουν προαποφασίσει το αποτέλεσμα. Και υπάρχουν κι εκείνες οι παράξενες, σχεδόν ποιητικές βραδιές, όπου μια ομάδα μισή στο χαρτί παίζει σαν ολόκληρη στο παρκέ. Στο Μιλάνο, ο Ολυμπιακός έπεσε πάνω στη δεύτερη περίπτωση. Η Αρμάνι, με έξι βασικούς παίκτες εκτός και τον Έτορε Μεσίνα άρρωστο στην άκρη του γηπέδου, πήρε μια νίκη 88-87 που μοιάζει περισσότερο με δήλωση χαρακτήρα παρά με αποτέλεσμα 11ης αγωνιστικής. Μόλις εννέα παίκτες διαθέσιμοι, κι όμως, αυτοί οι εννέα έπαιξαν σαν να είχαν κληθεί να υπερασπιστούν κάτι μεγαλύτερο από μια απλή νίκη. Τη δική τους αξία.
Ο Ολυμπιακός που άργησε να εμφανιστεί
Ο Ολυμπιακός μπήκε στο ματς σαν ομάδα που ξέρει πως έχει ποιότητα, αλλά την περιμένει προνομιακά να εμφανιστεί από μόνη της. Η άμυνα που έπρεπε να δαγκώνει, χαμήλωσε τα δόντια. Στους διαδρόμους οι Ιταλοί έμπαιναν με αυτοπεποίθηση, στα τρίποντα σημάδευαν σαν να έπαιζαν στην προπόνηση — 13/28 συνολικά, 80% στα δίποντα στο ημίχρονο. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν ωραιοποίησε τίποτα: «Έπαιξαν με φυσικότητα, ταχύτητα και αυτοπεποίθηση. Είχαν 5 επιθετικά ριμπάουντ στο πρώτο μέρος και σούταραν σαν ομάδα χωρίς βάρος». Η Αρμάνι προηγήθηκε από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο. Δεν είναι εύκολο αυτό απέναντι στον Ολυμπιακό, και όμως το έκανε να μοιάζει απλό.
Ο Πίτερς, ο Ντόρσεϊ και η ψυχή του Ολυμπιακού
Ο Ολυμπιακός δεν παραδόθηκε. Το τελικό σκορ το αποδεικνύει, όπως και η μυθική εμφάνιση του Άλεκ Πίτερς (27 πόντοι, 4/6 τρίποντα) που κουβαλούσε την ομάδα σχεδόν μόνος του. Ο Ντόρσεϊ σημάδεψε σωστά όταν έπρεπε, λάθος όταν δεν έπρεπε, αλλά έφερε ενέργεια. Ο Φουρνιέ, μετά από καιρό, ήταν «εύστοχα παρών». Ο Βεζένκοφ πάλεψε στα ριμπάουντ αλλά δεν βρήκε ρυθμό στην εκτέλεση. Κι όμως, κάθε φορά που ο Ολυμπιακός πλησίαζε, το Μιλάνο είχε απάντηση. Και συνήθως την ίδια απάντηση.
Η ιστορία του αγώνα γράφτηκε από έναν πιτσιρικά: Quinn Ellis
Η EuroLeague χρειάζεται ιστορίες. Αυτή στο Μιλάνο είχε έναν απρόσμενο πρωταγωνιστή. Ο 20χρονος Quinn Ellis, ο «rookie» που κανείς δεν είχε σημειώσει πριν το τζάμπολ, έβαλε 16 πόντους, τους 9 στην 4η περίοδο, και δύο τρίποντα που έκοψαν την ορμή του Ολυμπιακού σαν μαχαίρι. Το τελευταίο του καλάθι, μια έξυπνη κίνηση πίσω από τον Ντόρσεϊ για το 86-82, ήταν η στιγμή όπου το γήπεδο κατάλαβε πως η βραδιά ανήκε σε αυτόν. Ο Poeta, ίσως ο πιο συγκινητικά ειλικρινής άνθρωπος του ματς, είπε: «Αυτό το παιδί λάμπει. Το αξίζει. Δουλεύει σαν τρελός». Και το πίστευες. Γιατί αυτή δεν ήταν μια εμφάνιση τύχης. Ήταν μια εμφάνιση ωριμότητας.
Τι έχασε ο Ολυμπιακός
Χάθηκε η πρωτιά, αλλά πιο πολύ χάθηκε ο χαρακτήρας που είχε χτίσει το τελευταίο διάστημα: η αμυντική κυριαρχία, οι σωστές τοποθετήσεις, το καθαρό μυαλό.
- 14-2 fastbreak points εναντίον του.
- 11 επιθετικά ριμπάουντ στην πλάτη του.
- Λάθος close-outs, αργές επιστροφές, ελλιπής επικοινωνία.
Δεν ήταν μια ήττα-«καμπάνα». Ήταν κάτι χειρότερο: μια ήττα από μια ομάδα που ήθελε περισσότερο, με λιγότερα.
Η ανθρώπινη στιγμή της βραδιάς
Πριν από όλα αυτά, ο Ολυμπιακός μπήκε στο παρκέ με μπλουζάκια για τον Κίναν Έβανς: «Μη χάνεις την ελπίδα σου. Υπάρχει πάντα ένας τρόπος». Μια στιγμή αλληλεγγύης που υπενθυμίζει ότι το μπάσκετ είναι και άνθρωποι, όχι μόνο σκορ και ποσοστά. Ίσως η πιο έντιμη στιγμή της βραδιάς για τους Πειραιώτες.
Το συμπέρασμα
Η Μιλάνο κέρδισε γιατί έπαιξε σαν ομάδα που δεν έχει τίποτα να χάσει και το σημαντικότερο, σαν ομάδα που δεν ήθελε να χάσει. Ο Ολυμπιακός έχασε γιατί περίμενε η ποιότητα να τελειώσει το ματς από μόνη της. Στην EuroLeague του 2025, αυτό απλώς δεν αρκεί.
