IDLES: Post-punk επανάσταση ή πως να πουλήσεις ξανά το punk;

Σε μια εποχή που σε κάνουν να ντρέπεσαι για την εμφάνισή σου, στην εποχή του Photoshop, οι Idles σου λένε ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό με το να έχεις κοιλιά. Στην εποχή των Καρντάσιαν, οι Idles σας φέρνουν μια ιστορία για το πόσο αξίζει να δουλεύεις σκληρά για όσους αγαπάς. Σε μια εποχή πολωμένης πολιτικής σε θολά νερά, οι Idles και παρόμοιες μπάντες είναι απαραίτητες για να υπενθυμίσουν στον κόσμο ότι είναι εντάξει να χορεύεις, να τραγουδάς και να γελάς μπροστά στις αντιξοότητες. Το πενταμελές βρετανικό ποπ συγκρότημα Idles είναι η μπάντα μιας εποχής που χαρακτηρίζεται από μια αινιγματική νεανική κουλτούρα που υποστηρίζει ακραίες πολιτικές θέσεις ή υιοθετεί στυλ αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς. Θέλετε να μάθετε τι συμβαίνει με τα παιδιά σήμερα; Οποιαδήποτε από τις συναυλίες των Idles στο YouTube θα σας το εξηγήσει. Εντυπωσιάζουν το κοινό σε όλη την Ευρώπη με την ενέργειά τους, και αύριο θα ροκάρουν στο Release Athens 2025.

Όλα όσα περιμένεις από μια punk μπάντα, οι Idles τα κάνουν, και τα κάνουν με μεγάλη ειλικρίνεια. «Ο στόχος μας δεν είναι να ξεκινήσουμε μια επανάσταση, αλλά μιλάμε για πολιτική στις παμπ, οπότε θα ήταν περίεργο να μην τραγουδάμε για αυτό», παραδέχονται τα παιδιά από το Μπρίστολ. Η ετικέτα «πανκ» περιγράφει μόνο εν μέρει τους Idles. Αυτή η ετερόκλητη μπάντα αλλάζει στυλ με άνεση, από οργισμένα τραγούδια σε ρυθμούς ρέιβ, από ευαίσθητες μπαλάντες σε headbangers.

Το όνομα «Idles» αναφέρεται στις γενιές της Αγγλίας που εξακολουθούν να ζουν με κρατικά επιδόματα, στερημένες από κάθε φιλοδοξία από μια πατερναλιστική κυβέρνηση, αλλά πλήρως συνειδητοποιημένες ότι έχουν μετατραπεί σε άχρηστα άτομα. Δεν πρόκειται για την ίδια εξέγερση με την ιστορική εποχή του πανκ των ’70s που ανέδειξε μπάντες όπως οι Sex Pistols και οι Clash. Αυτό το ιστορικό υπόβαθρο βέβαια διαμορφώνει την επαναστατική αντίδραση των Idles. Κανείς δεν ακούει πια τους Clash καθώς οι μαρξιστικές τους τάσεις έχουν εκλείψει παρά την ακαταμάχητη γοητεία της διαφωνίας. Ένα τραγούδι των Idles, το Ground, («Σηκώνω τη ροζ γροθιά μου και λέω το μαύρο είναι όμορφο») κάνει τον ακροατή να συνειδητοποιήσει αμέσως την τόλμη, αλλά και τις αντιφάσεις που έχουν καταστήσει τη γενιά αυτή τελικά ανικανοποίητη. Η μπάντα δημιουργήθηκε σε ένα κλαμπ του Μπρίστολ από τον τραγουδιστή και frontman Joe Talbot και τον μπασίστα Adam Devonshire. Σύμφωνα με τον Talbot, χρειάστηκαν πολύ χρόνο για να αρχίσουν να παίζουν, γιατί για πολύ καιρό ήταν πολύ κακοί και δεν ήξεραν τίποτα από μουσική. Αυτό μέχρι το 2012, όταν κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP.

Στα δύο πρώτα άλμπουμ τους, το 2017 και το 2018, οι Idles συνδύασαν έναν χλευασμό με αιχμηρή κοινωνική κριτική, γράφοντας καυστικά τραγούδια για την συμπερίληψη, την ανισότητα των φύλων, την κατάθλιψη και την τοξική αρρενωπότητα. Ο ήχος του πενταμελούς γκρουπ από το Μπρίστολ συνδυάζει τη σκληρή δύναμη του hardcore της δεκαετίας του 1980 με δυναμική stop-start, και ο Talbot, ο χαρισματικός ηγέτης του, τραγουδά, μιλά και φωνάζει με μια δύναμη που είναι τόσο ειλικρινής όσο και συναρπαστική. Τους πήρε σχεδόν πέντε χρόνια για να ολοκληρώσουν το Brutalism. Η αναμονή άξιζε τον κόπο, γιατί το Brutalism έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από το κοινό και έλαβε διθυραμβικές κριτικές, οι περισσότερες από τις οποίες τους χαρακτήρισαν ως την καλύτερη νέα βρετανική μπάντα.

Το όνομα Brutalism προήλθε από τα κτίρια από μπετόν που χτίστηκαν στο νησί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μουσική τους είναι ακριβώς όπως αυτά τα κτίρια: μελαγχολική και ενοχλητική. Δυνατή, ενεργητική, με σαφή πολιτική στάση και πολύ θυμό. Λένε ότι είναι μια μορφή θεραπείας, αλλά αρνούνται να αυτοχαρακτηριστούν ως post-punk μπάντα ή οτιδήποτε άλλο. Λένε ότι τους περιορίζει. Η μπάντα συχνά κατηγορείται για τους στίχους της, που κατακρίνουν τη διαφθορά και τη σήψη στη σύγχρονη Βρετανία. Η δημιουργία αυτού του είδους της προκλητικής, συγκρουσιακής μουσικής είναι έναι μια στιλ που κινδυνεύει να εξαφανιστεί στον κόσμο του ροκ. Θέτει ένα ερώτημα που οι μπάντες μπορεί να φοβούνται να θέσουν: Ακούει πραγματικά κάποιος; «Ο κόσμος που έχουν δημιουργήσει οι Idles έχει να κάνει με το να νιώθεις ότι είσαι μέρος κάτι πολύ μεγαλύτερου και πιο σημαντικού από τον εαυτό σου. Μπορούμε να ξεκινήσουμε τη δική μας επανάσταση», είπε ο Talbot σε μια συνέντευξη

Για μια μπάντα με τόσο ισχυρές απόψεις, τους ενοχλεί να τους αποκαλούν «πολιτική μπάντα». «Αν επιτρέψεις στους ανθρώπους να σε αποκαλούν πολιτική μπάντα, μπορούν να σε πετάξουν στα σκουπίδια», λέει ο Bowen. «Μπορούν να σε ξεγράψουν. Δεν μας ενδιαφέρει να εμφανιζόμαστε ως «πολιτική μπάντα» και να το χτυπάμε στα μούτρα των ανθρώπων, γιατί αυτό τους εξαντλεί πολύ γρήγορα. Τους κάνει να υιοθετούν αμυντική στάση, ειδικά αν έχουν διαφορετική άποψη από τη δική σου. Η ιδέα μας είναι να σφίγγουμε το χέρι του άλλου και να του λέμε: «Ας μιλήσουμε, ας συζητήσουμε».

Είναι σαφές ότι ο Talbot, ο κιθαρίστας και παραγωγός Mark Bowen και οι φίλοι τους έχουν αφομοιώσει την ποπ κουλτούρα και την αγαπούν, αλλά δεν την εμπιστεύονται. Οι αναφορές τους φτάνουν μέχρι τους Clash, τους Sex Pistols, τους Jam, τους Damned, τους Smiths και την αμερικανική R&B και χιπ-χοπ. Το πενταμελές συγκρότημα δεν είναι απλώς επηρεασμένο από το πανκ, αλλά ακολουθεί τον τρόπο με τον οποίο η μαύρη ποπ εξιδανικεύει την πολιτική, ενώ το λευκό πανκ την εξαγνίζει. Τα τραγούδια των Idles εξηγούν την κοινωνική και ηθική αναταραχή που οι νεαροί διαδηλωτές δεν μπορούν να εκφράσουν με λόγια, αλλά οι ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας και το ενθουσιώδες κοινό τους δίνουν νόημα σε αυτό που αλλιώς θα φαινόταν ιδεολογικές ιδιοτροπίες.

Σε μια συζήτηση του 2017 μεταξύ των φιλοσόφων Slavoj Zizek και Jordan Peterson, ο Zizek περιέγραψε την υπερ-ηθικοποίηση της πολιτικής ταυτότητας ως «σιωπηλή παραδοχή της ήττας». Πάνω από τη δυνατή φωνή του Joe Talbot, τις ενισχυμένες κιθάρες και τα βροντερά ντραμς των Idles, κρέμεται μια σιωπή που είναι αδύνατο να αγνοηθεί. Το πανκ είναι μια ιδεολογία που εξευγενίστηκε και ξεπεράστηκε τη δεκαετία του 1980, καθώς η δύναμή της να σοκάρει εξασθένησε. Ο ριζοσπαστισμός της αφομοιώθηκε από την μαζική κουλτούρα, οι ιδέες της επαναχρησιμοποιήθηκαν και προωθήθηκαν μαζικά. Οι Idles είναι εδώ για τα απομεινάρια, ένα ραδιοφωνικό tribute act που πουλάει το νεκρό του είδος στους ίδιους μαλάκες που κάποτε μισούσε.