Ο Jeff Beck ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένας σπουδαίος κιθαρίστας. Ήταν ένας οραματιστής, ευφυής μουσικός, που ξεπέρασε τις αντιλήψεις, τους περιορισμούς και τους κανόνες με τον οποίο παιζόταν μια ηλεκτρική κιθάρα. Στα χέρια του η κιθάρα ήταν κάτι πολύ περισσότερο από χορδές και δάχτυλα που ακουμπούσαν τα τάστα. Οι ήχοι που έβγαιναν από την κιθάρα του ήταν απόκοσμοι, μια εικονική ορχήστρα συναισθημάτων. Δεκάδες κιθαρίστες μπορούν να χαρακτηριστούν ως πραγματικά σπουδαίοι, αλλά ο Beck ήταν μοναδικός και ανεπανάληπτος, λόγω του ήχου που έβγαζε από την ηλεκτρική κιθάρα, με τον τρόπο που έπαιζε.
Η εμμονή του με τις κιθάρες ξεκινά από την εφηβεία. Ταξίδευε χιλιόμετρα για να ρίξει μια ματιά σε έναν κατάλογο της Fender που ανήκε σε κάποιον γνωστό. Έκανε κοπάνα από το σχολείο για να πάρει το τρένο από το Wallington, στο νότιο άκρο του Λονδίνου, και να πάει στη γνωστή για τα μαγαζιά με κιθάρες, Charing Cross Road. Δεν αγόραζε, απλώς κοίταζε, και κάποιες φορές κατέβαζε μια κιθάρα για να παίξει. Η μεγαλύτερη αδελφή του γνώριζε έναν άλλο κιθαρίστα στο κολλέγιο της και τους έφερε σε επαφή. Αυτός ήταν ο Jimmy Page, μελλοντικό ιδρυτικό μέλος των Led Zeppelin. Το σπίτι του ήταν μερικές στάσεις μακριά από το κέντρο του Λονδίνου και τον παράδεισο της κιθάρας.
Αν ο Beck δεν είχε ασχοληθεί με τη μουσική θα είχε αφοσιωθεί στην άλλη μεγάλη του αγάπη, τα αυτοκίνητα. Όταν δεν άκουγε μουσική, χανόταν κάτω από το καπό ενός αυτοκινήτου. Του άρεσαν ιδιαίτερα τα Ford και οι Chevrolet, και έκανε πολλές μετατροπές στους κινητήρες πολλών μοντέλων τους. Το ίδιο έκανε αργότερα και στις κιθάρες του. Όπως κάθε κινητήρας με τις απαραίτητες μετατροπές μπορούσε να γίνει καλύτερος, έτσι και πολλές από τις αγαπημένες του κιθάρες, τροποποιήθηκαν και συναρμολογήθηκαν ξανά με διαφορετικές ρυθμίσεις. Όσο περισσότερο του άρεσε μια κιθάρα, τόσο πιο πιθανό ήταν να υποστεί μετατροπές και επισκευές. Αυτό συνέβαινε εν μέρει επειδή ο Beck δεν ήταν πάντα ευγενικός με τις κιθάρες του. Δεν ήταν βέβαια όπως ο Pete Townshend επί σκηνής, αλλά έπαιζε σκληρά.
Οι κιθάρες ήταν εργαλεία γι’ αυτόν και όχι πολύτιμα αντικείμενα. Στη διάρκεια μιας καριέρας που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, εξερεύνησε πολλά στυλ, μπλουζ και ροκ μέχρι τζαζ και όχι μόνο, και ανέδειξε μια δεινότητα που γοήτευσε το κοινό σε όλο τον κόσμο. Ο τολμηρός πειραματισμός του, σε συνδυασμό με τη βαθιά γνώση στην κιθάρα του, εδραίωσε τη θέση του ως ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών. Ήταν γνωστός για την επιδέξια χρήση ορισμένων εφέ (overdrive, wah-wah και modulation), την αριστοτεχνική χρήση του βιμπράτου της κιθάρας και την ικανότητά του με τεχνικές, όπως το slide, τα bends και φυσικά τα volume swells. Ο απόηχος του πρωτοποριακού του έργου θα συνεχίσει να αντηχεί μέσα στις γενιές, εμπνέοντας αμέτρητους μουσικούς να διευρύνουν τα όρια του εφικτού.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του κατάφερε να κάνει αυτό που κάνουν όλοι οι μουσικοί που γράφουν ένα κεφάλαιο της ιστορίας της μουσικής: να μάθει τους κανόνες του παιχνιδιού και να τους ανατρέψει. Για να το πούμε και με δικά του λόγια: «Αν δεν σπάσω τους κανόνες τουλάχιστον 10 φορές σε ένα κομμάτι, τότε δεν κάνω τη δουλειά μου σωστά». Κι ήθελε να είναι τόσο σίγουρος ότι θα κάνει τη δουλειά του σωστά, που κάποτε ασφάλισε τα δάχτυλά του για 7 εκατομμύρια λίρες.
Είχε πολλές κιθάρες και οι περισσότερες από αυτές ήταν μάλλον δώρα παρά αγορές. Οι εταιρείες και οι κατασκευαστές του χάριζαν τακτικά κιθάρες, το ίδιο και συνάδελφοι μουσικοί, όπως ο Page, φίλος μιας ζωής, καθώς και ο Steve Marriott και αργότερα ο Billy F Gibbons και ο Johnny Depp. Ήταν σαν να κάνουν χάρη τόσο στον Jeff, όσο και σε κάθε κιθάρα που βρισκόταν στα χέρια του. Αν και χρησιμοποίησε διάφορες κιθάρες στη διάρκεια της καριέρας, ήταν “πιστός” στη Fender Stratocaster του. Παρόλα αυτά οι κορυφαίες στιγμές στην καριέρα του συνδιάστηκαν με τις συγκεκριμένες κιθάρες που αναφέρονται παρακάτω”
Gibson Les Paul ‘The Oxblood’
Οι περισσότεροι γνωρίζουμε την ‘The Oxblood’ από το εξώφυλλο του πρώτου σόλο δίσκο του Μπεκ “Blow By Blow“. Αυτή η χαρακτηριστική Les Paul έχει μια ιδιαίτερη ιστορία. Ξεκίνησε τη ζωή της ως Gold Top και ανήκε σε έναν κιθαρίστα στο Τενεσί. Την πήγε σε ένα εργαστήριο στο Μέμφις για κάποιες τροποποιήσεις: αντικαταστάθηκαν όλα τα νικελιούχα μέρη με χρυσά, έβαλε full-size πηνίο και στη συνέχεια ξαναβάφτηκε. Το νέο φινίρισμα ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό, αλλά όταν ο ιδιοκτήτης πήγε να την παραλάβει, δεν του άρεσε. Έτσι η κιθάρα έμεινε στο κατάστημα μέχρι που την απέκτησε ο Buddy Davis, ένας τοπικός μουσικός. Στα τέλη του 1972, ο Beck βρισκόταν σε περιοδεία στο Μέμφις και ο Davis κλήθηκε να τον ξεναγήσει σε καταστήματα με κιθάρες και σε καταστήματα με ανταλλακτικά αυτοκινήτων.
Ο Davis σκέφτηκε ότι ο Beck θα ήθελε να δει τη «σοκολατένια Gibson» του, οπότε την έβαλε στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου του. Πράγματι άρεσε στον Beck, και ο Davis είπε ότι μπορούσε να την πάρει για τα 400 δολάρια που είχε πληρώσει. Ο Jeff, ευχαριστημένος που ο Davis δεν προσπάθησε να βγάλει κέρδος, του έδωσε 500 δολάρια για το «The Oxblood» – όνομα που επινόησε ο ίδιος ο Beck – και το έκανε διάσημο.
Jackson Soloist ‘Tina’
Με ένα headstock που μοιάζει σαν “κατάνα”, η ροζ Jackson Soloist είναι μια επικίνδυνη κιθάρα. Και ένα πραγματικό μαχαίρι είναι μέρος της ιστορίας της. Ο Beck χρησιμοποίησε την Jackson όταν συνεργάστηκε με την Tina Turner στο άλμπουμ “Private Dancer“. Είχε θαυμάσει την Turner από τη δεκαετία του 1960, όταν περιόδευσε για λίγο με την τραγουδίστρια και τον σύζυγό της Ike, αλλά τότε ήταν πολύ ντροπαλός για να της μιλήσει.
Στο τέλος της περιοδείας του Private Dancer το 1984, ο Beck ζήτησε από την Turner να υπογράψει την κιθάρα του. Εκείνη την υπέγραψε αρχικά με ένα μαρκαδόρο, αλλά φαινόταν ότι δεν θα έμενε για πολύ, Έτσι, έβγαλε ένα μαχαίρι από την τσάντα της και χάραξε το όνομά της στο ροζ φινίρισμα. Στη συνέχεια έβαψε με πράσινο βερνίκι νυχιών τα χαραγμένα γράμματα για να τα κάνει ορατά και μόνιμα.
Gibson Les Paul ‘Yardburst’
Αυτή η Les Paul του 1959 είναι η μία από τις δύο που είχε στην κατοχή του ο Beck, και αυτή που έπαιζε όταν ήταν στους Yardbirds. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Beck πίστευε ότι όλοι έπαιζαν Les Paul: «Ο Peter Green από τους Fleetwood Mac χρησιμοποιούσε μία… όπως και ο Eric [Clapton]. Έτσι, η Les φαινόταν απλά ο δρόμος που έπρεπε να ακολουθηθεί. Παίζοντάς την μέσω ενός combo ή μεγαλύτερου ενισχυτή, απλά ακουγόταν πάρα πολύ καλά». Αγοράστηκε στις αρχές του 1966 στην Charing Cross Road, και χρησιμοποιήθηκε από τον Μπεκ για την ηχογράφηση πολλών κομματιών στο άλμπουμ των Yardbirds, “Roger the Engineer“.
Η κιθάρα συμμετέχει σε ένα από τα πιο σεβαστά κομμάτια του Beck, το εμπνευσμένο από το Ravel «Beck’s Bolero», που γράφτηκε μαζί με τον Page και ηχογραφήθηκε με αυτό που θα μπορούσε να είναι ένα εμβληματικό super group αποτελούμενο από τον Beck, τον Page, τον Keith Moon στα τύμπανα, τον John Paul Jones στο μπάσο και τον Nicky Hopkins στα πλήκτρα. Το κομμάτι δεν κυκλοφόρησε παρά την επόμενη χρονιά, ως B-side για τη σόλο ηχογράφηση του Beck ‘Hi Ho Silver Lining’, ένα τραγούδι που δεν του άρεσε ποτέ. Λέγεται ότι παρομοίασε την επιτυχία του με το «να έχεις ένα ροζ κάθισμα τουαλέτας γύρω από το λαιμό σου για το υπόλοιπο της ζωής σου».
VALCO Supro Dual Tone
Η κιθάρα λανσαρίστηκε το 1954, κόστιζε 135 δολάρια και έγινε γρήγορα η αγαπημένη των μουσικών που αναζητούσαν μια κιθάρα με καλή τιμή και δυνατό ήχο. Ειδικά οι παίκτες των μπλουζ λάτρευαν τον τόνο της. Αργότερα, στη δεκαετία του 1970, τα vintage μοντέλα αναζητήθηκαν από πειραματικούς ροκάδες όπως ο David Bowie και ο Frank Zappa. Ο David Gilmour είχε μία στην τεράστια συλλογή του, το ίδιο και ο Μark Knopfler. Ο Beck απέκτησε το Supro Dual Tone κάποια στιγμή γύρω στο 1990 και τη χρησιμοποιούσε κυρίως για slide κιθάρα. Ήταν φυσικά, ένας από τους κορυφαίους του slide.
Ο Beck είχε μια απίστευτη ικανότητα να βρίσκει το σωστό τονικό ύψος οπουδήποτε στο λαιμό. Μερικές φορές έβγαζε τον γυάλινο σωλήνα από το μεσαίο του δάχτυλο και, κρατώντας τον σαν μολύβι, έπαιζε υψηλές νότες αγγίζοντας ελαφρά τις χορδές ακριβώς πάνω από τα pickups. Ήταν σαν να είχε πάψει να υπάρχει για εκείνον ο λαιμός με τα τάστα και να δούλευε καθαρά με τις δονήσεις.
Fender ‘Tele-Gib’
Η ‘Tele-Gib’ κατασκευάστηκε από τον διάσημο Αμερικανό μηχανικό κιθάρας Seymour W. Duncan. Ξεκίνησε ως μια « αλλαγμένη Telecaster “ που ” είχε υποστεί κάποιες απόκοσμες τροποποιήσεις ». Ο Duncan αγόρασε την κιθάρα στο Σινσινάτι και την πήγε στο Λονδίνο στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Στις αποσκευές του υπήρχαν και άλλα “πειραγμένα” εξαρτήματα, όπως δύο humbucker pickups που προέρχονταν από μια Gibson Flying V που ανήκε παλαιότερα στον τραγουδιστή-κιθαρίστα Lonnie Mack και σέλες γέφυρας από μια Telecaster που ανήκε στον Roy Buchanan. Ο Seymour βρήκε μια πρωινή δουλειά για να συντηρεί κιθάρες στο Fender Soundhouse.
Ο Duncan ήξερε ότι ο Beck έκανε πρόβες σε στούντιο κοντά στην Tottenham Court Road, οπότε πήγε εκεί με την «Tele-Gib» και του την πρόσφερε. Ο Beck πήρε την κιθάρα και σε αντάλλαγμα ο Seymour έλαβε μια Esquire του 1954, την οποία είχε παίξει ο Beck όταν ήταν με τους Yardbirds. Ο Beck μετάνιωσε σχεδόν αμέσως που αποχωρίστηκε την Esquire και μιλούσε με λύπη γι’ αυτήν για χρόνια μετά. Όμως η «Tele-Gib» του Seymour του ταίριαζε απόλυτα και του ήρθε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Είναι η κιθάρα που έπαιξε σε δύο από τα πιο γνωστά και επιδραστικά κομμάτια του Blow By Blow: το ‘Freeway Jam’ και το ‘Cause We’ve Ended as Lovers’.
White Fender Stratocaster ‘Anoushka’
Η ‘Anoushka’ πήρε το όνομά της από την Anoushka Shankar, η οποία έπαιξε με τον Beck στη συναυλία του Sting και της Trudie Styler για το Rainforest Benefit Concert στη Νέα Υόρκη το 2002, και στη συνέχεια υπέγραψε αυτή την κιθάρα για να τιμήσει την περίσταση. Το αυτόγραφό της έχει ξεθωριάσει με τα χρόνια, αλλά το όνομα παραμένει. Ο λαιμός της ‘Anoushka’ έχει τη δική του ιστορία. Κατασκευάστηκε κατά παραγγελία από τον master builder της Fender, J.W. Black, το 1990, και συνδυάστηκε με ένα surf-green σώμα Strat, γνωστό ως ‘Little Richard’. Ο λαιμός μεταφέρθηκε σε αυτό το σώμα της κιθάρας όταν η ‘Little Richard’ αποσύρθηκε στις αρχές του 1999.
Μετά την απόσυρση της «Little Richard», ο Beck επέστρεψε σχεδόν αποκλειστικά στις λευκές Strats. Ενώ η ‘Anoushka’ ήταν η κύρια και αγαπημένη του κιθάρα για περισσότερα από 15 χρόνια, στις περιοδείες του στη δεκαετία του 2000 κουβαλούσε μαζί του αρκετές άλλες, τόσο ως εφεδρικές όσο και σε διαφορετικά κουρδίσματα, ανάλογα με το set list, συμπεριλαμβανομένων κάποιων που είχαν κατασκευαστεί από τον J.W. Black τη δεκαετία του 1990, αλλά και άλλων που κατασκευάστηκαν σύμφωνα με τις ιδιαίτερες προδιαγραφές του α αρχικατασκευαστή της Fender, Todd Krause από το 1999 και μετά. Από το 2014 μέχρι και τις τελευταίες συναυλίες του, ο Beck έπαιζε συχνά λευκές Strats με λαιμό για το αριστερό χέρι, πιθανότατα εμπνευσμένος από τον Hendrix.
Gretsch Duo-Jet
Η προτίμηση του Beck για τα Gretsch είχε τις ρίζες της στην αγάπη του για τον Gene Vincent και τους Blue Caps του. Θαύμαζε τον κορυφαίο κιθαρίστα τους, Cliff Gallup, και όταν σχεδίαζε το Crazy Legs, το άλμπουμ του ως φόρο τιμής στον Vincent και το συγκρότημα, έκανε τεράστια προσπάθεια για να βρει μια αυθεντική Gretsch 6128 Duo-Jet για να αναπαράγει τέλεια τον ήχο του Gallup. Ο Beck βρήκε τελικά ένα μοντέλο του 1956 με σταθερό βραχίονα Bigsby όπως αυτό που έπαιζε ο Gallup, λίγο μετά το τέλος των ηχογραφήσεων για το Crazy Legs. Ο Beck γοητεύτηκε επίσης από την ακουστική Gretsch Rancher που έπαιζε ο ρυθμικός κιθαρίστας των Blue Caps, Paul Peek, στην ταινία The Girl Can’t Help It, όπου ερμηνεύουν το «Be-Bop-A-Lula».
Σε ορισμένες φωτογραφίες της κιθάρας του Peek, φαίνεται να υπάρχει κάτι σαν τρύπα από σφαίρα στο σώμα της. Η ζημιά αυτή προκλήθηκε από πυροτεχνήματα που ένα μέλος του συγκροτήματος είχε τοποθετήσει στο εσωτερικό της Rancher ως φάρσα. Ο Beck αστειεύτηκε ότι σχεδίαζε να κάνει μια παρόμοια τρύπα στη δική του Rancher του 1990, έτσι ώστε να είναι ακριβώς όπως αυτή που έπαιξαν οι Blue Caps. Ευτυχώς, δεν έκανε ποτέ πράξη την ιδέα αυτή.
Ibanez Signature Prototype
Υπάρχουν σε διάφορες συλλογές αρκετές Jeff Beck Signature Ibanez, που χρονολογούνται από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Κάθε ένα από αυτά είναι ένα ενδιαφέρον και σπάνιο κομμάτι, επειδή η κιθάρα δεν μπήκε ποτέ στην παραγωγή. Όπως πολλοί σπουδαίοι κιθαρίστες, ο Beck βρέθηκε να φαντάζεται μια κιθάρα που να συνδυάζει τις καλύτερες δυνατότητες μιας Fender με τις εξαιρετικές ιδιότητες μιας Gibson Les Paul. Κατά μία έννοια, είχε μια κιθάρα που έκανε αυτή τη δουλειά, την «Tele-Gib», αλλά από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 η Ibanez προσπαθούσε να τον δελεάσει για μια συνεργασία, και από τότε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, μιλούσε με την εταιρεία για την σχεδίαση ενός υβριδικού μοντέλου, που θα ήταν προσαρμοσμένο στο παίξιμό του.
Το σχήμα του πρωτοτύπου της Ibanez, με τα δύο κέρατα, είναι ξεκάθαρα Fenderish, ενώ η σειρά των humbucker pickups είναι καθαρά Les Paul. Ένα απροσδόκητο χαρακτηριστικό της κιθάρας είναι η πληθώρα κουμπιών και διακοπτών. Φαίνεται να έρχονται σε αντίθεση με το μινιμαλιστικό πνεύμα του Beck, σύμφωνα με το οποίο ο ήχος είναι το αποτέλεσμα της τεχνικής του κιθαρίστα και όχι συνάρτηση των ενσωματωμένων μικροεφαρμογών της κιθάρας. Η Ibanez έστειλε στον Beck πολυάριθμες εκδόσεις της κιθάρας, κάθε μία από τις οποίες αποτελούσε μια διαδοχική προσπάθεια να ικανοποιήσει τις δύσκολες προδιαγραφές και ανάγκες του. Τελικά, όταν έγινε σαφές ότι το πείραμα δεν επρόκειτο να αποδώσει καρπούς, ο Beck και η Ibanez τράβηξαν χωριστούς δρόμους.
Fender Telecaster ‘Workhorse’
Ο Beck λάτρευε τον απλό σχεδιασμό της Fender Telecaster. ‘Είναι τόσο απλό πράγμα’, είχε πει κάποτε. ‘Δεν έχει γέφυρες με κόλπα, αλλά μπορείς να παίξεις τα πάντα πάνω της. Αποκαλύπτει όλες τις αδυναμίες σου και όλα τα συν σου». Αυτή η Tele είναι πιο χρησιμοποιημένη από τις περισσότερες: το σώμα είναι γρατζουνισμένο και χτυπημένο, και το λευκό φινίρισμα έχει φθαρεί κατά τόπους στο ξύλο. Μέρος αυτής της φθοράς είναι αποτέλεσμα του επιθετικού τρόπου παιξίματος του Beck, και έτσι θα πρέπει να θεωρηθεί ως πατίνα, μια λεπτομέρεια του ιστορικού της κιθάρας. «Είναι απλά ένα μεγάλο εργαλείο εργασίας», δήλωσε ο Beck. ‘Έχει έναν σπαρταριστό ήχο που δεν έχουν πολλές κιθάρες’.
Υπάρχει μια ωραία ιστορία, για το πως βρήκε ο Beck την κιθάρα. Ενώ βρισκόταν στην περιοδεία ARMS το 1983, πήγε στο δωμάτιο του road manager του Al Dutton και είδε μια θήκη κιθάρας κάτω από το κρεβάτι. Ρώτησε τι ήταν, αλλά ο Dutton είπε ότι ήταν για κάποιον άλλο. Ο Beck έριξε μια ματιά παρ’ όλα αυτά. ‘Έπαιζε υπέροχα. Όταν την πήρα στα χέρια μου ήταν σαν να επέστρεφε ένας παλιός φίλος’. Ο Beck είπε ότι την ήθελε και πλήρωσε τον Dutton 600 δολάρια γι’ αυτήν.
Για τις δύο συναυλίες της περιοδείας ARMS στη Νέα Υόρκη, ο Beck δάνεισε την κιθάρα στον πρώην συνεργάτη του Ronnie Wood, για να παίξει με τον Eric Clapton το δικό του σετ, πριν την πάρει πίσω για να παίξει με τον παλιό του φίλο Jimmy Page μια ορχηστρική εκδοχή του «Stairway to Heaven».
Fender Stratocaster – Steve Marriott
Ορισμένες από τις κιθάρες του Beck ήρθαν στον ίδιο ως δείγματα σεβασμού και φιλίας. Μια τέτοια είναι μια Fender Stratocaster που ήταν δώρο από τον Steve Marriott των Humble Pie και των Small Faces. Μια μέρα του 1976, ο Beck πήγε να επισκεφθεί τον Marriott σε ένα στούντιο ηχογράφησης στο Λονδίνο. Ο Marriott προσκάλεσε τον Beck να δοκιμάσει την sunburst Stratocaster του, μια κιθάρα που ο Beck πίστευε ότι «έμοιαζε ακριβώς με την Buddy Holly Strat», αν και εκείνη την εποχή είχε λαιμό Telecaster.
Η Strat του Marriott είχε τον σειριακό αριθμό 0062, που σημαίνει ότι ήταν από τις πρώτες που κυκλοφόρησαν και σίγουρα ήταν τουλάχιστον τόσο παλιά όσο και η Strat του Holly. Εκείνο το βράδυ, αφού έπαιξαν λίγο ακόμα και ήπιαν μερικά ποτά, ο Marriott είπε στον Beck ότι ήθελε να του χαρίσει την κιθάρα. Ο Beck άφησε την κιθάρα στο στούντιο και επέστρεψε λίγες μέρες αργότερα για να δει ότι ο Marriott ήταν σίγουρος για τη γενναιόδωρη προσφορά του και ότι δεν ήταν μόνο η μπύρα που μιλούσε. Η κιθάρα ήταν ακόμα εκεί και ο Marriott επέμενε ότι το εννοούσε: η κιθάρα ήταν του Beck.
Αντικατέστησε τον λαιμό της Tele με έναν φθαρμένο λαιμό από σφενδάμι, πιθανότατα χρονολογούμενο γύρω στο 1958, ο οποίος βρισκόταν σε μια Strat με ένα χαρακτηριστικό σπασμένο pickguard «κέρατο» που χρησιμοποιούσε ο Beck τόσο για ζωντανές όσο και για ηχογραφημένες δουλειές από το 1967 έως το 1976. Ο συνδυασμός αυτός έγινε η αγαπημένη και πιο πολύτιμη Strat του. ‘Ζυγίζει έναν τόνο και είναι δύσκολο να παιχτεί. Βγαίνει εκτός κουρδίσματος, αλλά όταν τη χρησιμοποιείς σωστά, σου τραγουδάει’.
