Θεωρείται «ήρωας της υποκουλτούρας», ο Brian Donnelly, όπως και ο Andy Warhol, δημιουργεί έργα που έχουν μαζική απήχηση, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα των καρτούν για να εκφράσει έντονα συναισθηματικά θέματα και ιδεολογίες, που απευθύνονται σε κοινό πολύ πέρα από τα μουσεία και τις γκαλερί στις οποίες εκθέτει τακτικά. Έχοντας πολλά από τα στιλιστικά χαρακτηριστικά της pop art, το πλούσιο έργο του. που περιλαμβάνει πίνακες ζωγραφικής, τοιχογραφίες, γλυπτά μεγάλης κλίμακας, street art, γραφιστικό σχεδιασμό και σχεδιασμό παραγωγής, ακροβατεί ανάμεσα στους κόσμους της τέχνης και του εμπορίου.
Αφού αποφοίτησε με πτυχίο BFA από τη Σχολή Εικαστικών Τεχνών της Νέας Υόρκης, ο Donnelly πέρασε την πρώιμη καριέρα του δουλεύοντας ως ανεξάρτητος animator για την Disney, όπου συμμετείχε σε ταινίες όπως 101 Σκυλιά της Δαλματίας, Daria, και Doug), και ως καλλιτέχνης γκράφιτι στο Jersey City του New Jersey, πριν μετακομίσει στη Νέα Υόρκη στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο Donnelly ανέπτυξε για πρώτη φορά ενδιαφέρον για την κωδικοποιημένη γλώσσα των εμπορικών εικόνων μέσω των πειραματισμών του με το «subtervising». Μια πρακτική παρωδίας ή διακωμώδησης εταιρικών και πολιτικών διαφημίσεων που βρίσκονται σε διαφημιστικές πινακίδες, τηλεφωνικούς θαλάμους και στέγαστρα λεωφορείων. Ο Donnelly δημιούργησε δημόσιες «παρεμβάσεις» ζωγραφίζοντας πάνω από τις διαφημιστικές εικόνες με τους δικούς του ακρυλικούς χαρακτήρες όπως τον Companion (που μοιάζει με τον Μίκυ Μάους), τον BFF (Έλμο), τον Chum (τον άνθρωπο Μισελέν), να γίνονται εξαιρετικά δημοφιλής, παρόλο που η γνώμη των κριτικών διχάζεται.
Οι παρεμβάσεις του έχουν εμφανιστεί σε πόλεις σε όλο τον κόσμο, όπως το Λονδίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο και το Τόκιο, ενώ αξιοσημείωτα έργα του περιλαμβάνουν τα Untitled (Calvin Klein), Untitled (DKNY) και Christy Turlington Ad Disruption. Καθώς η φήμη του αυξανόταν, αυτές οι «ανακτημένες διαφημίσεις» γίνονταν όλο και πιο περιζήτητες και μέχρι το 2008 πωλούνταν για 22.000 δολάρια στο eBay. Η μέθοδος του Donnelly να επαναλαμβάνει εμβληματικές εικόνες είναι μια προσπάθεια να καταστήσει τους χαρακτήρες του παγκόσμιους, ώστε να είναι άμεσα κατανοητοί στο κοινό του, υπερβαίνοντας έτσι τόσο τη γλώσσα όσο και την κουλτούρα.
Το 1999 ο Donnelly ταξίδεψε στο Τόκιο, και μπήκε στον κόσμο της κατασκευής παιχνιδιών από βινύλιο για τα οποία είναι πλέον γνωστός. Ενστερνιζόμενος το εμπορικό πνεύμα του Claes Oldenburg (του κυρίαρχου βασιλιά της ποπ γλυπτικής), συνεργάστηκε με την ιαπωνική εταιρεία Bounty Hunter για να κυκλοφορήσει την πρώτη του φιγούρα, μια έκδοση ύψους 20 εκατοστών του μαυρογκρίζου χαρακτήρα του Companion. Αυτές οι καρτουνίστικες φιγούρες, που θυμίζουν Pop Art και κουλτούρα – και σε κάποιο βαθμό μοιάζουν με τα έργα του Takashi Murakami και του Jeff Koons – έγιναν αμέσως επιτυχία στην παγκόσμια κοινότητα συλλογής παιχνιδιών τέχνης. Αναγνωρίζοντας τις δυνατότητες της γλυπτικής, ο Donnelly άρχισε να κατασκευάζει μεγαλύτερα κομμάτια. Το αποκορύφωμα αυτού ήταν το Companion (Passing through), ύψους πέντε μέτρων ενός από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες του καλλιτέχνη, που τοποθετήθηκε έξω από το Harbour City του Χονγκ Κονγκ το 2010 και αργότερα έξω από το The Standard Hotel στη Νέα Υόρκη. Το γλυπτό, ένα υβρίδιο ανθρώπου – ζώου – καρτούν, φαίνεται καθισμένο, με το κεφάλι στα χέρια, και τη στάση του να υποδηλώνουν θλίψη, κούραση και το αίσθημα της καταπίεσης. Ενώ οι κριτικοί υποστήριξαν ότι η στοχαστική στάση του γλυπτού θυμίζει το έργο του Auguste Rodin The Thinker (1903), ο Donnelly δήλωσε στη Wall Street Journal: «Σκεφτόμουν, Θεέ μου, αν έπρεπε να κάθομαι εκεί όλη μέρα και να με προσπερνούν εκατομμύρια άνθρωποι και να με κοιτάζουν, θα ταπεινωνόμουν. Αυτή θα ήταν η χειρότερη εμπειρία που έχω ζήσει ποτέ. Από εκεί προήλθε η πόζα».
Στο μετέπειτα έργο του ο Donnelly ανέπτυξε το πρώιμο ενδιαφέρον του για την επαναπροσέγγιση και τη διαχείριση εμπορικών εικόνων μέσω της ένθεσης ενός αρχείου γνωστών χαρακτήρων της τηλεόρασης και της ποπ κουλτούρας, όπως ο Snoopy, ο Μπομπ Σφουγγαράκης και οι Simpsons, οι οποίοι εμφανίζονται συχνά στα παιχνίδια, τα γλυπτά και τους πίνακες του. Συνεχίζοντας να θολώνει τα όρια μεταξύ ανατροπής και διαφήμισης, το 2017 ο Donnelly συνεργάστηκε με τη Nike για την παραγωγή ενός παπουτσιού Air Jordan 4 και με την Uniqlo για την παραγωγή μιας φθηνής σειράς T-shirt και αξεσουάρ εμπνευσμένων από τα Peanuts. Για το σκοπό αυτό, ο Donnelly δεν είναι απλώς ένας καλλιτέχνης, αλλά μια μάρκα. Tα αντικείμενα που παράγει για εμπορική κατανάλωση βρίσκονται σε άμεσο διάλογο με την τέχνη του. Καθώς η αξία της «διασωθείσας» τέχνης του δρόμου αυξανόταν, ο Donnelly ενθαρρύνθηκε να δημιουργήσει πρωτότυπα έργα, τα οποία, τελευταία, γίνονται όλο και πιο ασύνδετα και αποσπασματικά, μεταδίδοντας μια αίσθηση κολάζ. Ενώ εξακολουθεί να δίνει έμφαση στη γραμμή και το χρώμα, ο Donnelly αποδομεί την αφομοίωση εικονικών χαρακτήρων σε μορφές που αντλούν από την παράδοση της αφηρημένης ζωγραφικής.
Η Pop Art ξεκίνησε τη δεκαετία του 1950 ως εξέγερση ενάντια στην κυρίαρχη προσέγγιση της τέχνης και του πολιτισμού, αλλά από τις δεκαετίες του 1960 και του ’70 είχε ήδη αρχίσει η σταδιακή μετάβασή της στον κανόνα της mainstream τέχνης. Από την ίδρυσή της στα τέλη της δεκαετίας του 1960, η «τέχνη του δρόμου» εξελίχθηκε από μια υποκουλτούρα που αποτελούσε προνόμιο των περιθωριακών, στην αναμφισβήτητα πιο διαδεδομένη μορφή τέχνης στον κόσμο. Ένα είδος που κάποτε συνδεόταν με την εξέγερση και τη διαμαρτυρία, την τελευταία δεκαετία μέσω μιας γενιάς επιμελητών και ιδιοκτητών γκαλερί που μεγάλωσε με την ποπ αρτ, η τέχνη του δρόμου κάνει την ίδια μετάβαση, ταυτόχρονα σεβαστή και αποκηρυγμένη από κοινό και κριτικούς.
Ο Warhol γοητευόταν από τις ιδέες της αφθονίας και της λατρείας της διασημότητας, ενώ τα πορτρέτα του που τυπώνονταν με μεταξοτυπία ήταν ένα σχόλιο για την κατανάλωση και τον καταναλωτισμό που είχαν φτάσει να καθορίζουν τη σύγχρονη αμερικανική κουλτούρα. Τριάντα πέντε και πλέον χρόνια μετά το θάνατό του, η εποχή του καταναλωτισμού δεν δείχνει σημάδια ύφεσης. Σε έναν κόσμο πολύπλευρης, πολυμεσικής πληροφόρησης, βομβαρδιζόμαστε με εταιρικές εικόνες. Ο KAWS τις παίρνει και τις κάνει δικές του. Με αυτόν τον τρόπο, είναι ισχυρό και ακόμη και κατά κάποιο τρόπο απελευθερωτικό για τους ανθρώπους να βλέπουν αυτό να συμβαίνει.
Πιο άνετος με τις μάρκες και τις άδειες χρήσης από πολλούς από τους συγχρόνους του στο κίνημα της τέχνης του δρόμου, ο Donnelly είναι ένας καλλιτέχνης με μεγάλο ταλέντο στο μάρκετινγκ, ο οποίος έχει καταφέρει να αξιοποιήσει την τέχνη του δρόμου σε επικερδείς εκθέσεις σε γκαλερί. Από νωρίς η υποκουλτούρα του Donnelly οδήγησε σε άμεσες συνεργασίες με εμπορικούς φωτογράφους και σχεδιαστές που παρήγαγαν τις αρχικές διαφημίσεις και έχει παρουσιαστεί σε πολυάριθμες εκδόσεις. Με περισσότερους από 1,7 εκατομμύρια followers στο Instagram, αναμφισβήτητα το πιο αληθινό métier της σημερινής επικαιρότητας, ο Donelly έχει γίνει ο αγαπημένος του κόσμου της τέχνης, με έργα στις συλλογές του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης του Σαν Ντιέγκο, του Μουσείου του Μπρούκλιν και του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης του Fort Worth. Ο Ντόνελι έχει πει για το έργο του: «Παρόλο που χρησιμοποιώ μια κωμική γλώσσα, οι φιγούρες μου δεν αντανακλούν πάντα την ιδεαλιστική άποψη καρτούν με την οποία μεγάλωσα, όπου όλα έχουν αίσιο τέλος … Θέλω να καταλάβω τον κόσμο στον οποίο βρίσκομαι και, για μένα, η δημιουργία και η προβολή της τέχνης είναι ένας τρόπος για να το κάνω αυτό».
