Η Κατερίνα Αγγελίτσα έχει σπουδάσει θέατρο στη Δραματική Σχολή «Πράξη Επτά» ενώ είναι και απόφοιτη του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ. Έχει γράψει τα θεατρικά έργα «Είμαι η μετεμψύχωση της Σύλβια Πλαθ» και η «Αφρική ή πώς να φυτέψετε τον νεκρό αδερφός σας». Έχει συμμετάσχει –μεταξύ άλλων- στις παραστάσεις: «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ», «Θέλμα και Ίρις», «Στα Βούρλα θα λέγεσαι Χρυσάνθη» και «Το μικρό σπίτι στο ποτάμι». Στον κινηματογράφο έχει πάρει μέρος στην ταινία μικρού μήκους «When Millennials Dance (they are no longer bourgeois)».
Τελευταία ταινία που είδες και σου άρεσε;
Το “Anora”. Το βρήκα πολύ πρωτότυπο και ευρηματικό.
Ποιο βιβλίο έχεις στο κομοδίνο σου;
Έχω τη συνήθεια να έχω πολλά βιβλία στο κομοδίνο μου. Κάποια που ήδη έχω διαβάσει , αλλά μ’ αρέσει να ξανά επιστρέφω σ’ αυτά, άλλα που θέλω να διαβάσω και ακόμη δεν τα πιάνω και ένα που συνήθως διαβάζω. Αυτή την περίοδο ανατρέχω ξανά στη συλλογή ποιημάτων «Άριελ» της Πλαθ και στον «Γυάλινο κώδωνα» της ίδιας, λόγω της παράστασης που ανεβάζουμε με τον Ευάγγελο Βογιατζή στο ΠΛΥΦΑ, το «Είμαι η μετεμψύχωση της Σύλβια Πλαθ».
Τι θα έκανες αν δεν ήσουν…
Μάλλον θα κατευθυνόμουν προς κάποια άλλη καλλιτεχνική διέξοδο, πιθανότατα σχετική με τη μουσική και το τραγούδι.
Περιέγραψε μια στιγμή ευτυχίας
Οι ύπνοι κι οι αγκαλιές με τον σκύλο μου.
Τι φοβάσαι πιο πολύ;
Την απώλεια αγαπημένων μου, τη μοναξιά.
Πότε λες ψέματα;
Προσπαθώ όσο μεγαλώνω να μην καταφεύγω στο ψέμα. Αν συμβεί μάλλον θα είναι από υπερβολικές ενοχές που νιώθω για κάτι ή για να αποφύγω κάποια κατάσταση που την αισθάνομαι πιεστική κι αφόρητη.
Αν θα μπορούσες ν’ αλλάξεις κάτι στον εαυτό σου, τι θα ήταν
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μιλάω πολύ και γρήγορα, σε βαθμό που ξεχνάω να παίρνω ανάσα. Αυτό θα προσπαθούσα και ήδη προσπαθώ να αλλάξω , γιατί πια μου έχει δημιουργήσει και διάφορα προβλήματα φώνησης.
Ποια είναι η χειρότερη μορφή δυστυχίας;
Το να ζεις σε μια χώρα, συνθήκη, πλαίσιο, περιβάλλον, που δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμά σου στη ζωή, στην υγεία, στην ασφάλεια, στην ελεύθερη έκφραση του εαυτού σου και στην αυτοδιάθεση του σώματός σου.
Σε ποια εποχή θα ήθελες να ζεις;
Νομίζω δε θα ήθελα πολύ να ζήσω σε κάποια άλλη εποχή, γιατί οι γυναίκες ειδικά έχουμε υπάρξει εξαιρετικά καταπιεσμένες όσο πάμε προς τα πίσω κι οι κοινωνίες αρκετά έως πολύ πιο συντηρητικές σε διάφορα επίπεδα. Έχω πάντως μία περιέργεια για τις περιόδους εκείνες που αποτέλεσαν ορόσημο για αγώνες και κεκτημένα πάνω στη γυναικεία χειραφέτηση κι απελευθέρωση.
Ποιο είναι το motto σου;
Έχω δύο. «Κάποια προβλήματα, τα λύνει η ίδια η ζωή» και «Πάμε τώρα κι ό, τι γίνει , θα αυτοσχεδιάσουμε» .
Αγαπημένος προορισμός;
Στο εξωτερικό οπουδήποτε στη Γαλλία. Στην Ελλάδα θα έλεγα η Σύρος και τα Κύθηρα.
Το μεγαλύτερο ελάττωμα σου;
Είμαι γκρινιάρα.
Αν είχες μπροστά σου τον θεό τί θα του έλεγες;
Θα του ζητούσα να φυτέψει καλύτερο σπόρο ενσυναίσθησης μέσα μας.
Αγαπημένη βόλτα στην πόλη
Στον Λυκαβηττό, στο ευρύτερο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, ειδικά όταν καταλήγοει στην ανακάλυψη κάτι νέου που δε γνώριζα την ύπαρξή του. Ένα όμορφο κτίριο, κάποιο μαγαζί ή δρομάκος με ενδιαφέρον.
Τι ετοιμάζεις αυτόν τον καιρό και ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;
Πολύ σύντομα , στις 30/4, ξεκινάει στο ΠΛΥΦΑ , σε συν-σκηνοθεσία δική μου και του Ευάγγελου Βογιατζή- όπως προανέφερα- ένας μονόλογος που έχω γράψει και χρόνια ήθελα να γίνει . Λέγεται «Είμαι η μετεμψύχωση της Σύλβια Πλαθ». Έχω μεγάλη χαρά και αγωνία γι’ αυτό το εγχείρημα. Υπάρχουν και μεταγενέστερα σχέδια στα σκαριά, αλλά ακόμη δεν είναι πολύ συγκεκριμένα για να είμαι σε θέση να αναφέρω κάτι. Αυτή την περίοδο έχω αφοσιωθεί εξ ολοκλήρου στην «μετεμψύχωση».
Προπώληση: https://www.ticketservices.gr/event/plyfa-eimai-i-metempsyxosi-tis-sylvia-plath/?lang=el
