Σκηνή 1η.
Στάδιο Φόξμπορο στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ. Προημητελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου 1994. Ιταλία εναντίον Ισπανίας. Τη φανέλα με τον αριθμό 21, την φορούσε εκείνη την ημέρα ο Λουίς Ενρίκε Μαρτίνεζ Γκαρσία, γνωστός ως Λουίς Ενρίκε. Στο 93ο λεπτό του αγώνα και ενώ η Ιταλία προηγείται με σκορ 2-1, ο Λουίς Ενρίκε δέχεται μια αγκωνιά από τον Μάουρο Τασσότι, με αποτέλεσμα να του σπάσει η μύτη και να έχει ακατάσχετη αιμοραγία. Όχι μόνο ο διαιτητής δεν απέβαλε τον Ιταλό παίκτη, αν και η FIFA τον τιμώρησε εκ των υστέρων με οκτώ αγωνιστικές, αλλά η Ισπανία δεν κέρδισε ούτε πέναλτι και αποκλείστηκε μετά την ήττα της με 2-1 στον προημιτελικό. Όλοι θυμόμαστε την εικόνα του Ενρίκε να πηγαίνει στον διαιτητή με δάκρυα στα μάτια γεμάτος αίματα, ζητώντας του, χωρίς επιτυχία, να σφυρίξει το πέναλτι. Σύμφωνα με τον προπονητή Χαβιέρ Κλεμέντε, ο διαιτητής φοβήθηκε να δείξει το σημείο του πέναλτι μπροστά στο ιταλικό κοινό που αποτελούσε την πλειοψηφία. «Ο Λουίς Ενρίκε ήθελε να σκοτώσει τον διαιτητή και τον Τασσότι», εξήγησε αργότερα ο φυσιοθεραπευτής της Ισπανίας, Σενέν Κορτεγκόσο, αναφερόμενος στην οργή του Ενρίκε εκείνη τη στιγμή. Χρόνια αργότερα, οι δύο άνδρες συμφιλιώθηκαν.
Σκηνή 2η.
Ολυμπιακό Στάδιο, Βερολίνο. Είναι 6 Ιουνίου του 2015 και η εκπληκτική Μπαρτσελόνα του Μέσι, του Ράκιτιτς, του Νεϊμάρ, του Σουάρεζ, του Ινιέστα με προπονητή τον Λουίς Ενρίκε, έχει στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης, σκορπίζοντας την Γιουβέντους με σκορ, 3-1. Μέσα στο γήπεδο υπάρχει ένα κοριτσάκι με τη σημαία της Καταλονίας. Η σημαία είναι τεράστια. Μόνη της, δεν θα μπορούσε να την κυματίζει για πολύ. Αλλά δεν είναι μόνη. Την κουνάει πάνω από το κεφάλι της, μαζί με τα την βοήθεια του πατέρα της.
Την παρακολουθεί να κυματίζει καθώς το κόκκινο, το μπλε και το κίτρινο χρώμα της διαπερνούν τον αέρα. Είναι ενθουσιασμένη με το θέαμα, ενθουσιασμένη με τον έλεγχο που έχει πάνω του. Είναι αργά σχεδόν μεσάνυχτα, αλλά είναι στο στοιχείο της, χαμογελαστή και γελαστή. Το ίδιο και ο πατέρας της, η στιγμή του είναι και δική της, διπλά πολύτιμη επειδή την μοιράζονται. Αργότερα, θα περπατήσουν μαζί στο γήπεδο, χέρι-χέρι, μιλώντας για τα πάντα και για τίποτα κάτω από το φως των προβολέων. Θα χοροπηδήσουν. Ένα μετάλλιο θα κρέμεται από το λαιμό της. Θα πηδήξει στους ώμους του για να την κάνει βόλτα. Θα συναντήσουν τους φωτογράφους, θα χαιρετήσουν στον φακό, δύο χαζοχαρούμενοι.
Σήμερα υπάρχει μόνο η σημαία, μόνο ο ήχος του υφάσματος που παίζει με τον άνεμο, και ένα μικρό κομμάτι παραδείσου που διατηρείται στη διάρκεια του χρόνου. Το όνομά της ήταν Χάνα. Ήταν η μικρότερη κόρη του Λουίς Ενρίκε. Γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 2009. Σύμφωνα με τα λόγια του, ήταν «εκπληκτική, ένας ανεμοστρόβιλος». Ήταν πέντε ετών όταν η ομάδα του πατέρα της, η Μπαρτσελόνα, νίκησε τη Γιουβέντους στον τελικό του Champions League 2014-15. Στις 29 Αυγούστου 2019, πέθανε. Υπάρχει μια σκηνή, προς το τέλος του «Luis Enrique: You Have No F****** Idea» (Δεν έχετε ιδέα), ενός εξαιρετικού ντοκιμαντέρ για τον Λουίς Ενρίκε που προβλήθηκε φέτος, που σε κάνει να συγκινηθείς.
Το περιστατικό συμβαίνει σε ένα δείπνο για τη συγκέντρωση χρημάτων για το «Fundacion Xana», το φιλανθρωπικό ίδρυμα που δημιούργησαν ο Λουϊς Ενρίκε και η σύζυγός του, Έλενα Κουλέλ, στο όνομα της κόρης τους. Παρών είναι ο πρώην αρχηγός της Μπαρτσελόνα, Κάρλος Πουγιόλ. Παρών είναι και ο καταλανός μουσικός Χουάν Νταούσα, ο οποίος τραγουδά ένα συγκινητικό τραγούδι προς τιμήν της Χάνα. Σε κάποιο σημείο, ο Λουίς Ενρίκε χαιρετά μια ομάδα εφήβων κοριτσιών και τις μητέρες τους. Συζητούν, αστειεύονται. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, συνειδητοποιείς ποια είναι αυτά τα κορίτσια. Ήταν οι φίλες της Χάνα. Ήταν στην ίδια ηλικία με αυτήν. Τώρα είναι μεγαλύτερες.
Η Χάνα ήταν εννέα ετών όταν διαγνώστηκε με οστεοσάρκωμα, μια σπάνια μορφή καρκίνου των οστών. Ο Λουίς Ενρίκε ήταν προπονητής της εθνικής ομάδας της Ισπανίας, αλλά παραιτήθηκε από τη θέση του όταν έγινε εμφανής η σοβαρότητα της ασθένειας. Για πέντε μήνες, η Χάνα νοσηλεύτηκε στο Sant Joan de Deu, ένα παιδικό νοσοκομείο στη Βαρκελώνη. Πέρασε τις τελευταίες ώρες της ζωής της στο σπίτι, περιτριγυρισμένη από τα μέλη της οικογένειάς της. «Αυτές οι στιγμές ήταν πολύ δύσκολες, αλλά ταυτόχρονα πολύ συγκινητικές, πολύ οικείες», λέει ο Λουίς Ενρίκε στο ντοκιμαντέρ.
Λάμπει όταν περιγράφει την προσωπικότητα της Χάνα, τη χαρά που έφερε στη ζωή του και στη ζωή τόσων άλλων. Είναι αξιοσημείωτο ότι δεν υπάρχει ούτε ίχνος θυμού ή πικρίας στη φωνή του σε κανένα σημείο. Αυτά τα συναισθήματα θα ήταν απολύτως δικαιολογημένα μπροστά στον πόνο και την απώλεια, αλλά αντιθέτως ο Λουίς Ενρίκε παρουσιάζει μια εικόνα γαλήνης τόσο αξιοθαύμαστη όσο και συγκινητική.
«Οι πιο αρνητικές εμπειρίες της ζωής σου είναι αυτές που σε διδάσκουν τα περισσότερα», λέει. «Οι άνθρωποι μπορεί να σκέφτονται: «Μα η μικρή σου κόρη πέθανε σε ηλικία εννέα ετών…». Η κόρη μου ήρθε να ζήσει μαζί μας για εννέα υπέροχα χρόνια. Έχουμε χιλιάδες αναμνήσεις από αυτήν. Μπορεί να με ρωτήσεις αν θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό ή άτυχο. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Πολύ τυχερό».
Έξι χρόνια μετά το θάνατο της Χάνα, ο Λουίς Ενρίκε κουβαλάει την κόρη του μαζί του όχι μόνο ως ανάμνηση, αλλά ως παρουσία. «Θα είσαι το αστέρι που θα καθοδηγεί την οικογένειά μας», έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετά το θάνατό της. «Η ενέργειά της είναι ακόμα πολύ έντονη», είπε κατά την παρουσίαση του Fundacion Xana. Στο ντοκιμαντέρ, γίνεται ακόμα πιο σαφής. «Η Χάνα μας παρακολουθεί ακόμα», λέει.
Δεν είναι μια ιστορία ποδοσφαίρου, αλλά το ποδόσφαιρο είναι ένα μέρος της. Το Σάββατο το βράδυ, ο Λουίς Ενρίκε οδήγησε την Παρί Σεν Ζερμέν στην κατάκτηση του Champions League. Ήταν ο δεύτερος τελικός του Champions League ως προπονητής. Έχει περάσει μια δεκαετία από τότε που αυτός και η Χάνα γιόρτασαν τη νίκη της Μπαρτσελόνα στο γήπεδο του Βερολίνου. Δεν είναι περίεργο που το έχει στο μυαλό του.
«Είναι μια απίστευτη ανάμνηση», είπε σε συνέντευξη Τύπου πριν από τον αγώνα της PSG για τη Ligue 1 εναντίον της Λανς τον Ιανουάριο. «Έχω μια καταπληκτική φωτογραφία της, που καρφώνει μια σημαία της Μπαρτσελόνα στο γήπεδο. Θέλω να μπορέσω να κάνω το ίδιο με μια σημαία της Παρί Σεν Ζερμέν. Η κόρη μου δεν θα είναι εκεί φυσικά, αλλά θα είναι εκεί πνευματικά, και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα». Τον ρώτησαν πώς βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει μετά το θάνατο της Χάνα. «Είμαι αποφασισμένος να συνεχίσω να προχωράω, να αντιμετωπίζω ό,τι μου φέρει η ζωή», είπε. Αυτό σήμαινε μια νύχτα αναμέτρησης, για τον ίδιο προσωπικά και για την ομάδα του. Μόνος του, θα ήταν πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσει, ακόμα και για έναν προπονητή με την εμπειρία του. Αλλά ο Luis Enrique δεν είναι μόνος.
Σκηνή 3η
Γήπεδο Allianz Arena, Μόναχο. Χθες. Τελικός του Champions League ανάμεσα στην Παρί Σεν Ζερμέν και την Ίντερ Μιλάνου. Με μια από τις πιο καταιγιστικές και εμφατικές εμφανίσεις, σε τέλικο οποιασδήποτε ευρωπαϊκής διοργάνωσης, η Παρί Σεν Ζερμέν, διέλυσε με σκορ 5-0 την Ίντερ στο Μόναχο και κατέκτησε το Champions League. Ο Λουίς Ενρίκε, βρέθηκε με το τρόπαιο του Champions League στο σημείο που βρίσκονταν οι οπαδοί της Παρί. Αμέσως οι οπαδοί της PSG ξετύλιξαν ένα πανό με την Χάνα να καρφώνει μια μπλε και κόκκινη σημαία της PSG στο κέντρο του γηπέδου, δίπλα στον πατέρα της. Η εικόνα ήταν εμπνευσμένη από τη φωτογραφία του Ενρίκε και της Χάνα, όταν ήταν 5 ετών, να καρφώνουν τη σημαία της Μπαρτσελόνα στο γήπεδο του Ολυμπιακού Σταδίου του Βερολίνου, μετά τη νίκη της ισπανικής ομάδας στο Champions League του 2015 εναντίον της Γιουβέντους.
«Ήταν πολύ συγκινητικό», δήλωσε ο Ενρίκε στους δημοσιογράφους σε συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα. «Ήταν όμορφο να σκέφτομαι ότι οι οπαδοί σκέφτηκαν εμένα και την οικογένειά μου. Δεν χρειάζομαι να κερδίσω έναν αγώνα ή το Champions League για να σκεφτώ την κόρη μου. Την σκέφτομαι κάθε μέρα. Είναι μαζί με την οικογένειά μας και νιώθω την παρουσία της ακόμα και όταν χάνουμε. Αυτό που έχει σημασία είναι να σκεφτόμαστε αυτά που είχαμε μαζί, να βλέπουμε τα θετικά μέσα από τα αρνητικά για μένα και την οικογένειά μου. Η Χάνα είναι πάντα μαζί μας. Την σκέφτομαστε πάντα, την αγαπάμε. Την κουβαλάμε για πάντα στις καρδιές μας. Νομίζω ότι θα έτρεχε ανάμεσά μας εδώ. Είναι μια υπέροχη σκέψη και είναι ωραίο να τη μοιράζομαι με την οικογένεια και τους φίλους μου. Χάρηκα πολύ με το πανό, αλλά δεν χρειάζομαι ένα τρόπαιο για να σκέφτομαι την κόρη μου».
Όλοι καταλαβαίνουν αυτό το συναίσθημα. Τι δεν θα έδινε για να έχει ξανά την κόρη του στο Μόναχο, για να καρφώσει άλλη μια σημαία στο γήπεδο 10 χρόνια μετά; Βρήκε όμως τον τρόπο να ξαναζήσει αυτή τη σύνδεση, με διακριτικότητα, μέσω του T-Shirt που φορούσε κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών. Με αυτόν τον τρόπο, η Χάνα ήταν μαζί του, στην αγκαλιά του. Η παρουσία της τον συνόδευε καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα. Ήταν ορατή στα μάτια του, κάθε φορά που πανηγύριζε, κάθε φορά που γυρνούσε προς τους συναδέλφους ή τους παίκτες του. Η εικόνα της φαινόταν να σχηματίζεται στο βλέμμα του.
Ο σεβασμός που έδειξαν οι οπαδοί της Παρί Σεν Ζερμέν που παρακολούθησαν τον τελικό ήταν πραγματικά συγκινητικός. Τη νύχτα του μεγαλύτερου θριάμβου της ομάδας τους, αντί να παρασυρθούν από τον ενθουσιασμό, άγγιξαν την καρδιά του Λουίς Ενρίκε, υψώνοντας ένα πανό που του θύμισε εκείνη τη νύχτα στο Βερολίνο. Είναι μια χειρονομία που αξίζει τεράστιο σεβασμό.
Μάλλον ο αγώνας πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Δεν χρειάζεται κριτική ανάλυση για τις τακτικές ή τα σχέδια του αγώνα. Για πολλούς, αυτός ο τελικός θα μείνει στην ιστορία για το μέγεθος του αρχιτέκτονα των νέων πρωταθλητών Ευρώπης. Τα λόγια δεν αρκούν για να περιγράψουν το βάθος της ψυχής του. Η εικόνα του, η γαλήνια ψυχραιμία του απέναντι σε αντιξοότητες που θα συνέτριβαν άλλους, είναι αυτό που πραγματικά μένει.
