Οι Fontaines D.C., η μπάντα από την Ιρλανδία, έχει κατακτήσει τον κόσμο της ροκ μουσικής σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα από την πρώτη εμφάνισή της στο Δουβλίνο. Την Παρασκευή το βράδυ, η μπάντα ανέβηκε στη σκηνή του Release Athens στη Πλατεία Νερού, για μια συναρπαστική βραδιά με αμείωτη ένταση και εντυπωσιακή μουσική. Ο ήχος και τα φωνητικά της μπάντας έχουν εξελιχθεί ώστε να αντανακλούν και να εξερευνούν τον ρομαντισμό με τον τρόπο που θα έκαναν οι μεγάλοι ποιητές. Και αυτό έχει εντυπωσιάσει και γοητεύσει το κοινό σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου της Πλατείας Νερού. Αν ο συμπατριώτης τους James Joyce έκανε την εμφάνισή του έναν αιώνα αργότερα, θα έβρισκε αδελφές ψυχές, και ίσως ακόμη και έναν συνεργάτη, στον frontman της μπάντας Grian Chatten.
Οι Shame άνοιξαν την βραδιά με ένα εκρηκτικό σετ από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Με αποκορύφωμα το απίθανο “Six Pack”, την ατμόσφαιρα του “Adderall”, το fan favorite “One Rizla” και το εξαιρετικό νέο τραγούδι τους “Cutthroat”, η παρέα του Charlie Steen γιόρτασαν την επιστροφή τους στο φεστιβάλ μετά από 6 χρόνια, με μια πραγματικά σπουδαία εμφάνιση.
Την σκυτάλη πήραν αμέσως μετά οι Boy Harsher, το μεγαλύτερο συγκρότημα που έβγαλε η ευρύτερη dark σκηνή τα τελευταία χρόνια, κάτι που μας το υπενθύμισαν οι Augustus Muller και Jae Matthews με το show τους. Το ντουέτο μας χάρισε ένα άψογο show μπροστά σε ένα φανατικό κοινό που χόρεψε και τραγούδησε μαζί τους, μερικά από τα κορυφαία τους τραγούδια όπως τα “Come Closer”, “Give Me A Reason”, “LA”, “Fate” μεταξύ πολλών άλλων.
Πρωταγωνιστές της βραδιάς ήταν φυσικά οι Fontaines D.C., μια μπάντα που έχουμε την τύχη να παρακολουθούμε από την αρχή της πορείας της και να διαπιστώσουμε από κοντά την εξέλιξη της από next big thing σε κορυφαία μπάντα των ημερών μας. Οι προσπάθειες των έξι μελών του συγκροτήματος στις κιθάρες, τα πλήκτρα και τα ντραμς μπορούν να παρομοιαστούν με μια θεατρική ορχήστρα, που δημιουργεί μουσική χωρίς ανισοροπίες, με ένα ρεπερτόριο που περιλαμβάνει ένα ευρύ και δυναμικό ηχόχρωμα γεμάτο πάθος κα δύναμη όταν χρειάζεται. Καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, ο Chatten άγγιξε τις συναισθηματικές χορδές, ξεσηκώνοντας το κοινό με τις κατάλληλες λέξεις και χειρονομίες και κρατώντας το γοητευμένο. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν πραγματικά αξιοσημείωτη.
Η ερμηνεία της μπάντας είναι ένα μάθημα έντασης και απελευθέρωσης, καθώς συνδυάζουν εκρηκτικές, παθιασμένες μελωδίες με στιγμές έντονης, σχεδόν καθαρτικής έντασης. Here’s the Thing, Jackie Down the Line, Boys in the Better Land και Televised Mind, δεν μας άφησαν να πάρουμε ανάσα, άλλωστε αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Τα riff του κιθαρίστα Carlos O’Connell είναι κοφτά, δαγκώνουν με την ένταση μιας πόλης που καίγεται από τη ζέστη, ενώ το rhythm section, με τον μπασίστα Conor Curley και τον ντράμερ Tom Coll, δημιουργεί ένα groove που παρασύρει το συγκρότημα με μια ανελέητη, ασταμάτητη ορμή. Οι Fontaines D.C είχαν πάντα μια ιδιαίτερη ικανότητα να δημιουργούν ατμόσφαιρα στις ζωντανές τους εμφανίσεις, αλλά εδώ φαίνεται ότι έχουν τελειοποιήσει την σκηνική τους παρουσία σε ένα επίπεδο όπου κάθε ρυθμός, κάθε νότα, είναι επιδέξια ρυθμισμένη για να προκαλεί το μέγιστο συναίσθημα.
Τα τραγούδια είναι κάτι περισσότερο από ύμνοι για τους απογοητευμένους. Είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά έναν κόσμο στο χείλος της κατάρρευσης, προσφέροντας μια γεύση ευαισθησίας μέσα στο χάος. Το καλύτερο το είχαν φυλάξει όμως για το τέλος. Το encore των Fontaines D.C. ήταν μια μοναδική εμπειρία και έδωσε την ευκαιρία στους φανατικούς τους οπαδούς να τραγουδήσουν λέξη προς λέξη τέσσερα από τα σημαντικότερα τραγούδια τους. Στο Romance, το κοινό είναι εκστασιασμένο, κινείται σε μια συλλογική έκσταση, χαμένο στη σκοτεινή ποίηση των στίχων του Chatten και στον ήχο που στροβιλίζεται γύρω του. Στη συνέχεια ακούγονται τα In The Modern World, I Love You και φυσικά το μεγαλύτερο indie anthem των τελευταίων ετών, Starburster, το τελευταίο τραγούδι του encore, να φωτίζει τον ουρανό και τον Charlie Steen των Shame να αλωνίζει τη σκηνή.
Ένα πράγμα που επιβεβαιώνει αυτή η συναυλία, είναι ότι οι Fontaines D.C. έχουν πραγματικά εξελιχθεί, τόσο ηχητικά όσο και ως performers. Δεν μοιάζουν πια με μια μπάντα που παίζει για το κοινό, αλλά με μια μπάντα που παίζει μαζί με το κοινό, τραβώντας το σε μια κοινή συναισθηματική εμπειρία. Είναι μια κάθαρση, μια απελευθέρωση, μια στιγμή απολογισμού. Οι Fontaines D.C. δεν παίζουν απλώς για να παίξουν, αλλά δημιουργούν έναν κόσμο. Έναν κόσμο όπου, όσο σκοτεινός κι αν είναι, είμαστε όλοι μαζί. Και κρίνοντας από την εντυπωσιακή ανταπόκριση του κοινού, είναι ένας κόσμος στον οποίο όλοι θέλουν να ζήσουν.
