Μπορεί αυτό να ακούγεται δεδομένο για έναν δημιουργό όμως δεν είναι πάντα. Η πίστη του στη φύση και στη συγγένειά του με τον άνθρωπο είναι σχεδόν συγκινητική. Γεννημένος το 1977, ξεκίνησε τις σπουδές του στη Γραφιστική και τις Εφαρμοσμένες Τέχνες στον όμιλο ΑΚΤΟ στην Αθήνα αλλά συνέχισε με τον σύγχρονο χορό και τη χορογραφία στο CND και στο M στο Παρίσι. Εκεί, ίδρυσε την Synthesis 748 Dance Co. Από τις 14 έως τις 18 Δεκεμβρίου στο Πλύφα θα παρουσιάσει τη συνέχεια του τριπτύχου «Sacred bodies of a new ecotopia» με τίτλο «Aurora» που αντλεί έμπνευση από τον φυτικό κόσμο και το βιβλίο «Οι τρεις οικολογίες» του Félix Guattari. Με αφορμή τη συγκεκριμένη χορογραφική μετα-μυθοπλασία μιλήσαμε για τον άνθρωπο, τον χορό και την ανάγκη του να επιμένει σε έναν καλύτερο κόσμο.
Πότε ξεκινάει να στήνεται μια χορογραφία;
Όταν γεννιέται στο μυαλό του δημιουργού της. Έχουμε σύλληψη, κυοφορία και γέννα. Υπάρχει μια ολόκληρη διαδικασία πριν αρχίσεις να δίνεις σώμα σε αυτή την παρόρμηση που προκύπτει από την ανάγκη σου να μοιραστείς. Μοίρασμα είναι η τέχνη. Μια διαδικασία γόνιμη και ενίοτε επώδυνη. Κάθε χορογραφία μέχρι να πάρει σώμα και να φτάσει στο κοινό ακολουθεί μια δική της, αυτόνομη διαδρομή που περνάει από πολλά στάδια. Θα μπορούσα να σκεφτώ πολλά επίθετα για αυτή την διαδρομή, όπως ψυχοφθόρα, πολύπονη αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό που νιώθεις όταν την βλέπεις ολοκληρωμένη.
Νιώθετε θλίψη όταν «φεύγει» από εσάς το έργο; Όταν ολοκληρώνεται, ενηλικιώνεται και δεν σας έχει πια ανάγκη;
Το νιώθω απόλυτα αυτό που λέτε. Νομίζω πως όλοι οι δημιουργοί το αισθάνονται. Εμένα μου παίρνει τουλάχιστον δέκα ημέρες να συνέλθω. Όπως όταν φεύγει το παιδί σου και πάει να σπουδάσει και μένεις με την αγκαλιά σου άδεια. Έχουμε να κάνουμε με έναν νοητικό και συναισθηματικό αποχωρισμό. Ευτυχώς δεν διαρκεί πολύ γιατί έρχεται κάτι νέο που ανάγκη και αυτό την φροντίδα σου. Μια νέα ιδέα που περιμένει να την αγαπήσεις.
Θεατής των έργων σας μπορείτε να υπάρξετε; Να αποστασιοποιηθείτε από τον χορογράφο και χορευτή και να το επεξεργαστείτε ως κάτι αυτόνομο.
Για να είμαι ειλικρινής μάλλον όχι. Μου φαίνεται αδόκιμο. Προσπαθώ να με φανταστώ ως θεατή της δουλειάς μου όταν τείνει να ολοκληρωθεί έτσι ώστε να έχω την ευκαιρία να δω κάποια πράγματα αλλά δεν λειτουργεί πάντα. Κυριαρχεί το ένστικτο του δημιουργού γιατί όταν κάτι γεννιέται από εσένα γνωρίζεις κάθε στιγμή κάθε ρωγμή του και αυτό σε εμπλέκει και συναισθηματικά. Μπορώ να κρίνω αυστηρά εμένα αλλά μου είναι δύσκολο να κρίνω το έργο μου. Ζεις και πεθαίνεις με τον μανδύα του δημιουργού.
Το «AURORA» αποτελεί την ολοκλήρωση της τριλογίας «Sacred bodies of a new ecotopia»;
Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με ένα τρίπτυχο υπό την έννοια ότι τα έργα δεν ακολουθούν μια συγκεκριμένη σειρά. Υπάρχει μια ακολουθία πρώτου, δεύτερου και τρίτου μέρους είναι ωστόσο ένα τρίπτυχο που εντάσσεται σε μια κοινή θεματική με κοινούς προβληματισμούς. Συνοπτικά έχουν να κάνουν γύρω από τη σχέση μας με το φυσικό κόσμο. Γύρω από τη σχέση φύσης και πολιτισμού και τις συγγένειες του ανθρώπινου είδους με άλλα οικοσυστήματα. Όμως το ένα δεν παίρνει σκυτάλη από το άλλο αλλά στέκουν αυτόνομα και τα τρία. Πρωταγωνιστεί η αγωνία της περιβαλλοντικής κρίσης. Διακρίνεται μια κοινή γλώσσα και στις τρεις δουλειές αλλά όχι με κάποιοι είδους αφηγηματικότητα.
Έχετε αντλήσει στοιχεία από τις «Τρεις οικολογίες» του Félix Guattari;
Το συγκεκριμένο βιβλίο το είχα διαβάσει πρώτη φορά πριν από μία δεκαετία και όταν άρχισα να κάνω την έρευνα μου πάνω στο έργο επέστρεψα σε αυτό. Παράλληλα διάβαζα και κάποιους σύγχρονους εθνολόγους ένας εκ των οποίων είπε κάτι που μου έκανε τεράστια εντύπωση και ίσως αποτέλεσε και αφετηρία του έργου μου. Έλεγε ότι το νοητικό ταξίδι της ζωή μας, οι σκέψεις , τα όνειρα αυτό που συμβαίνει όχι στον πραγματικό χρόνο αλλά στο ασυνείδητο αποτελεί τη μισή ζωή μας. Αν αθροίσεις αυτά που φανταζόμαστε, αυτά που ονειρευόμαστε και επιθυμούμε σε σχέση με αυτά που πράττουμε είναι η μισή μας ζωή. Προσωπικά με ταρακούνησε αυτή η διαπίστωση. Έτσι, σκέφτηκα να κάνω μια χορογραφική μεταμυθοπλασία που δεν θα πατάει στον ρεαλισμό που έτσι κι αλλιώς δεν μου είναι συμπαθής. Μου αρέσει να αναζητώ κόσμους και σύμπαντα και να αναρωτιέμαι αν τελικά η προηγμένη μας ανθρωπότητα είναι ικανή να δημιουργήσει έναν κόσμο χωρίς καταστροφή και βαρβαρότητες. Αν μέσα από το τέλος μπορεί να προβάλλει ένας νέος κόσμος.
Για αυτό ονομάσατε το έργο σας Χαραυγή;
Κάποτε μου είπε μια δασκάλα πως το να είσαι αισιόδοξος είναι ένα χρέος απέναντι στις επόμενες ς γενιές. Είναι το χρέος μας. Είμαι ιδεαλιστής, αναζητώ την ομορφιά, την ελπίδα. Αν θέλετε επιμένω να πιστεύω σε ένα κόσμο που δεν θα νικήσει το σκοτάδι. Το οφείλουμε στα παιδιά μας. Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ακόμα στο ανθρώπινο είδος. Οπότε, ναι, η «AURORA» είναι μια στιγμή αναγέννησης.
Ο κόσμος μας όπως τον αντιλαμβανόμαστε φθείρεται, χάνεται;
Σίγουρα μεταλλάσσεται, αλλάζει. Δεν ξέρω αν είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Πάλι η αισιόδοξη πλευρά μου αναζητά την ελπίδα. Αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς απέναντι στους εαυτούς μας και απέναντι στον κόσμο μας τότε θα πρέπει να παραδεχτούμε πως έχουμε βάλει πολύ βαθιά το χέρι μας στην καταστροφή του κόσμου. Η ιδέα του κυριάρχου είδους είναι κάτι που συναντάμε στη φύση απλά στη περίπτωση των ανθρώπων αυτό έχει αναλογικά ξεφύγει. Πρέπει να καταλάβουμε πως δεν ζούμε μόνοι μας κι αυτός ο κόσμος δεν μας ανήκει. Βέβαια να πούμε πως υπάρχουν ομάδες ανθρώπων που επαναστατούν και εξεγείρονται απέναντι στην καταστροφή του πλανήτη. Μπορεί να ζούμε σε καιρούς απίστευτης σκληράδας και ωμότητας αλλά υπάρχει επαγρύπνηση. Έχουν ενεργοποιηθεί τα κοινωνικά αντανακλαστικά των ανθρώπων που δεν έχουν καταθέσει τα όπλα.
Έχω παρακολουθήσει το δεύτερο μέρος του τριπτύχου, το «Natura Morta», και μου έκανε εντύπωση πως ενώ αποκλίνετε από την ανθρωποκεντρική θεώρηση του κόσμου ταυτόχρονα πιστεύετε πολύ στον άνθρωπο και στην αναγέννησή του.
Αν θυμάστε το τέλος του έργου που ήταν γυμνοί και παραδομένοι στις σάρκες τους ήταν σαν να επέστρεφαν στην μήτρα τους. Σας είπα πριν πως ο κόσμος αλλάζει. Και οι άνθρωποι αλλάζουν. Υποκύπτουν και ανορθώνονται. Σε άλλους πολιτισμούς ο θάνατος γιορτάζεται ως μέρος μιας τελετουργικής διαδικασίας. Νομίζω πως ο άνθρωπος συναντιέται με τη φύση στη φθορά του και στη γέννησή του. Μεταμορφώνεται το σύμπαν και εμείς ως μέρος του μετέχουμε σε αύτη διαδρομή. Δεν είναι ο άνθρωπος το κέντρο του κόσμου όμως ο κόσμος τον χρειάζεται ως κομμάτι ενός συνόλου που τον ολοκληρώνει.
INFO
Ιδέα, Χορογραφία, Σκηνικός Σχεδιασμός: Σπύρος Κουβαράς
Πρωτότυπη Μουσική: Θανάσης Κουμεντέρης
Χορευτές: Κατερίνα Γεβετζή, Στέλλα Δημητρακοπούλου, Ελεάννα Ζώη, Σοφία Πούχτου, Elton Petri, Σπύρος Κουβαράς
Performer: Κορίνα Κοτσίρη
Σχεδιασμός Φωτισμών: Θωμάς Οικονομάκος
Κοστούμια: Kenneth Haarstring – Hoodie Lab
Παραγωγή: Synthesis 748 Dance Co.
Από: 14/12/2024 Εως: 18/12/2024
Σάββατο, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη στις 21:00 | Κυριακή στις 19:00
ΠΛΥΦΑ, Κορυτσάς 39, Βοτανικός
