Ο κινηματογράφος συχνά εμπνέεται από έτοιμο υλικό. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η αγαπημένη σας ταινία να βασίζεται σε κάποιο βιβλίο, σε θεατρικό έργο ή ακόμα και σε ένα άρθρο. Στο μιούζικαλ, οι πιθανότητες είναι ότι η ταινία βασίζεται σε μια παραγωγή του Μπρόντγουεϊ ή του Γουέστ Εντ. Σε σπανιότερες περιπτώσεις, ένα μουσικό άλμπουμ μπορεί να αποτελέσει την έμπνευση για μια ταινία. Αυτό μπορεί να ακούγεται παράξενο, καθώς τα άλμπουμ τείνουν να μην έχουν πολλούς χαρακτήρες ή πλοκή, αλλά αποδεικνύεται ότι τα άλμπουμ έχουν αποτελέσει το σημείο εκκίνησης για ορισμένες κλασικές πλέον ταινίες. Τα άλμπουμ, άλλωστε, είναι συχνά γεμάτα από ζωντανές εικόνες και ιστορίες που περιμένουν να ζωντανέψουν στην οθόνη.
Πολλοί σπουδαίοι καλλιτέχνες έχουν συμμετάσχει στη μεταφορά των άλμπουμ τους στη μεγάλη οθόνη. Από συγκροτήματα όπως οι Beatles, οι Talking Heads και οι The Who μέχρι καλλιτέχνες όπως ο Prince και ο Willie Nelson. Πολλά κλασικά LPs έχουν υποστεί κινηματογραφική επεξεργασία, μετατρέποντας τις ιδέες τους σε κινηματογραφικά θεάματα. Το 2021, η ποπ σταρ Halsey κυκλοφόρησε την ταινία If I Can’t Have Love, I Want Power σε συνδυασμό με το ομώνυμο άλμπουμ της. Και αργότερα φέτος, το Hurry Up Tomorrow προορίζεται για το τελευταίο άλμπουμ του The Weeknd.
Καθώς η ψυχεδελική ροκ όπερα Tommy των The Who, γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον Ken Russell και με πρωταγωνιστή τον Roger Daltrey στο ρόλο του καλύτερου φλιπερά στον κόσμο, κλείνει τα 50 της χρόνια, σας παρουσιάζουμε μερικά από τα καλύτερα spin-offs άλμπουμ.
A Hard Day’s Night (1964)
Σκηνοθεσία: Α: Richard Lester
Οι Beatles ήταν πρωτοπόροι στη μουσική, αλλά και στον κινηματογράφο. Το A Hard Day’s Night, που κυκλοφόρησε την ίδια μέρα με το τρίτο τους LP, αποδείχθηκε εξαιρετικά επιδραστικό, εμπνέοντας τη γέννηση του σύγχρονου μουσικού βίντεο. Σε σκηνοθεσία του Richard Lester, η ταινία παρακολουθεί το συγκρότημα, που όλοι υποδύονται τους εαυτούς τους, επί 36 ώρες καθώς ετοιμάζονται για μια μεγάλη εμφάνιση στην τηλεόραση. Η Beatlemania βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, με την παρέα να ξεφεύγει από τεράστιες ορδές υστερικών θαυμαστών κάτι που στο τέλος είναι το μικρότερο από τα προβλήματά τους.
Μια γιορτή της swinging δεκαετίας του ’60 και της φρενήρους ενέργειας ενός Λονδίνου που σφύζει από ζωή, το A Hard Day’s Night είναι μια ωδή σε όλα όσα έκαναν τους Beatles τόσο διαχρονικούς. Το μοναδικό κωμικό ύφος του Lester ταιριάζει απόλυτα με τους Beatles, και ο John, ο Paul, ο George και ο Ringo είναι όλοι χαρισματικοί ερμηνευτές. Λαμπρή, χαζοχαρούμενη, ασεβής και γεμάτη φανταστική μουσική, λίγες κινηματογραφικές εμπειρίες σας μεταφέρουν σε μια εποχή και έναν τόπο όπως το A Hard Day’s Night.
Jesus Christ Superstar (1973)
Σκηνοθεσία: Norman Jewison
Αν και είναι περισσότερο γνωστό για τη μουσική παραγωγή του West End, η προέλευση του Jesus Christ Superstar ήταν ένα concept album του 1970 από τους Andrew Lloyd Webber και Tim Rice. Η ταινία αφηγείται τη γνωστή ιστορία, ακολουθώντας τη ζωή του Ιησού Χριστού (Ted Neeley) και των μαθητών του. Αλλά αυτό που είναι μοναδικό στο Jesus Christ Superstar είναι η εστίασή του στον Ιούδα Ισκαριώτη (Καρλ Άντερσον) και η εκπληκτικά συμπαθητική απεικόνιση του ανθρώπου που πρόδωσε τον Ιησού στους Ρωμαίους.
Η σκηνοθεσία του Norman Jewison, που γυρίστηκε στο Ισραήλ και τη Δυτική Όχθη, είναι εμπνευσμένη, αποτυπώνοντας την εξαιρετική έκταση των αχανών τοπίων της ερήμου και προσδίδοντας μια δόση ρεαλισμού στο βιβλικό σκηνικό. Αυτός ο ρεαλισμός έρχεται σκόπιμα σε σύγκρουση με τα κοστούμια και τα σκηνικά της δεκαετίας του 1970, συμπεριλαμβανομένης μιας σύγχρονης σεκάνς αγοράς με ανταλλακτήριο χρημάτων και σύγχρονα σύνεργα. Η λαμπρή ερμηνεία του Άντερσον είναι αυτή που αποδεικνύεται η κινητήριος δύναμη, και το μεγάλο μουσικό του νούμερο «Superstar» με τα ατελείωτα κρόσσια είναι μαγευτικό.
Tommy (1975)
Σκηνοθέτης: Ken Russell
Τίποτα άλλο δεν συγκρίνεται με το Tommy, ένα glam rock θέαμα με τη μορφή μιας εκπληκτικά φιλόδοξης ροκ όπερας. Ο σκηνοθέτης Ken Russell (ο οποίος έγραψε και το σενάριο) δεν είναι άγνωστος, αλλά ακόμη και για τα δικά του δεδομένα, το Tommy είναι πέρα για πέρα αξιοσημείωτο. Προσαρμοσμένη από το ομώνυμο άλμπουμ των The Who, η ταινία ακολουθεί τον Tommy, ο frontman των Who, Roger Daltrey, ο οποίος υπέστη ένα τραυματικό περιστατικό ως παιδί, που τον άφησε «κουφό, βουβό και τυφλό». Βρίσκεται σε ένα απίθανο μέρος: στον κόσμο του επαγγελματικού φλίπερ. Το Tommy είναι οπτικά συγκλονιστικό, με έναν εκπληκτικό σχεδιασμό παραγωγής που είναι πιο εντυπωσιακό από τα περισσότερα σύγχρονα blockbusters, με χαμηλό κόστος παραγωγής. Οι παρουσίες του Elton John, της Tina Turner και του Jack Nicholson συμπληρώνουν ένα ζωντανό καστ.
Quadrophenia (1979)
Σκηνοθέτης: Franc Roddam
Σε ένα πάρτι, ο Jimmy Cooper (ένας φανταστικός Phil Daniels) και οι φίλοι του Mod χορεύουν το «My Generation» των The Who. Υπάρχει μια ατίθαση ενέργεια στον αέρα. Αλλά παρά το γεγονός ότι περιβάλλεται από χαρά, ο Jimmy μοιάζει χαμένος. Είναι αποκομμένος: με δυσκολία αντέχει την οικογένειά του, δεν έχει πραγματικούς φίλους και δεν τον ενδιαφέρει η δουλειά του. Βασισμένο στο ομώνυμο άλμπουμ ροκ όπερας των The Who του 1969, το Quadrophenia είναι μια εκρηκτική ματιά στην απογοήτευση των νέων Βρετανών στη δεκαετία του ’60. Η μουσική των The Who κυριαρχεί σε όλη την ταινία, με το «Quadrophenia» να κυριαρχεί στο soundtrack. Ενώ η ταινία του Franc Roddam θυμίζει ένα συγκεκριμένο σκηνικό της δεκαετίας του ’60, οι παρατηρήσεις της για την εφηβική αγωνία και τη μοναξιά είναι διαχρονικές. Είναι μια οργισμένη αλλά κατανοητή ταινία που, αντί να καταδικάζει την επανάσταση, προσπαθεί να συμπάσχει με τις ρίζες της.
Pink Floyd – The Wall (1982)
Σκηνοθεσία: Alan Parker
Το στοιχειωμένο φάντασμα της μοναξιάς πλανάται στο The Wall των Pink Floyd, καθώς ένα νεαρό αγόρι περιηγείται στη ζωή χωρίς τον πατέρα του, ο οποίος πέθανε στον πόλεμο. Αυτό το αγόρι μεγαλώνει και γίνεται ο Pink (Bob Geldof), ένας ροκ σταρ που έχει υποστεί τόσες ατυχίες που ο μηχανισμός αντιμετώπισης είναι να προστατεύει τον εαυτό του με ένα συναισθηματικά κατασκευασμένο ψυχικό τείχος.
Σε σκηνοθεσία του Alan Parker και σενάριο του μπασίστα των Pink Floyd Roger Waters, το The Wall είναι ένα μιούζικαλ με λίγους διαλόγους, πολλά τραγούδια, καθώς και στοιχειωμένες σκηνές κινουμένων σχεδίων που βρίθουν από ανεπαίσθητες αλλά αποτελεσματικές μεταφορές (σε μία από αυτές, ένα περιστέρι εκρήγνυται σε ένα μαύρο πουλί που μεταμορφώνεται σε πολεμικό αεροπλάνο). Δεν είναι μόνο τα κινούμενα σχέδια που εντυπωσιάζουν, καθώς η σεκάνς «Another Brick in the Wall Part 2» και η φασιστική συγκέντρωση είναι επίσης εξαιρετικά αποτελεσματικές. Το The Wall είναι μια συναρπαστική ταινία για την προσπάθεια να βγάλουμε νόημα από το παράλογο και να αντισταθούμε στη θεσμοθετημένη καταπίεση.
Purple Rain (1984)
Σκηνοθεσία: Albert Magnoli
Κυκλοφόρησε περίπου ένα μήνα μετά το ομώνυμο άλμπουμ που έμεινε 24 συνεχόμενες εβδομάδες στην κορυφή των charts του Billboard. Το Purple Rain είναι γεμάτο με τους ρυθμούς και την ψυχεδελική λάμψη που έκαναν το άλμπουμ να αγαπηθεί σε όλο τον κόσμο. Βασισμένη στη γενέτειρα του Prince, τη Μινεάπολη, ακολουθεί τον The Kid (Prince), έναν μοναδικά προικισμένο αλλά προβληματικό frontman ενός συγκροτήματος που ονομάζεται The Revolution. Ο The Kid ρίχνεται στη μουσική για να ξεφύγει από τη μιζέρια που τον περιμένει στο σπίτι του.
Πρόκειται για ένα πορτρέτο του σταρ: ο The Kid είναι συχνά δυσάρεστος στην παρέα, αγενής και απορριπτικός προς τους συναδέλφους του καλλιτέχνες και συχνά σκληρός προς τη φίλη του Apollonia (Apollonia Kotero). Ωστόσο, η πιο διαχρονική πτυχή του Purple Rain είναι ο ίδιος ο μουσικός. Το χάρισμα του Prince προκαλεί δέος, και βλέποντάς τον να τα δίνει όλα στις μουσικές του ερμηνείες (ειδικά στο φινάλε του «I Would Die 4 U» και του «Baby I’m a Star») είναι σαν να παρακολουθείς έναν καλλιτέχνη στο απόγειο της δύναμής του.
True Stories (1986)
Σκηνοθέτης: David Byrne
Η φανταστική πόλη Virgil του Τέξας ετοιμάζεται να γιορτάσει την 150ή επέτειό της και ένας ανώνυμος καουμπόι (David Byrne) έχει έρθει να επισκεφθεί τους κατοίκους της πόλης για να δει πώς είναι η ζωή τους. Σε σκηνοθεσία του Byrne και σε σενάριο των Byrne, Stephen Tobolowsky και Beth Henley, το True Stories κυκλοφόρησε μόλις λίγες εβδομάδες μετά το ομώνυμο άλμπουμ των Talking Heads. Μέσα από μια σειρά σύντομων παρουσιάσεων, συναντάμε αξιομνημόνευτους κατοίκους του Virgil, όπως έναν ιεροκήρυκα που ενθουσιάζεται με τις θεωρίες συνωμοσίας, μια γυναίκα που δεν φεύγει από το κρεβάτι της (Swoozie Kurtz) και έναν τεχνικό που λαχταρά την αγάπη (John Goodman).
Η ιδιοσυγκρασιακή φαντασία του Byrne βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη στις μοναδικές Αληθινές ιστορίες. Πρόκειται για μια τόσο μοναδική εξερεύνηση της αμερικανικής ζωής, μέσα από τις ζωές εκκεντρικών ατόμων των οποίων τα προβλήματα είναι καθολικά. Η κινηματογράφηση του Ed Lachman φέρνει ζεστασιά στην ατελείωτη σειρά από εμπορικά κέντρα, κάνοντας την καθημερινότητα να μοιάζει ιδιαίτερα φιλόξενη, ενώ η μουσική των Talking Heads βοηθά να αναδυθούν τα βάθη της ανθρώπινης εμπειρίας.
Rhythm Nation 1814 (1989)
Σκηνοθεσία: Dominic Sena
Γυρισμένο μέσα και γύρω από ένα εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής στην Πασαντίνα που δίνει στην ταινία ένα υποβλητικό μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό, το Rhythm Nation 1814, βασισμένο στο ομώνυμο άλμπουμ της Janet Jackson, είναι μια θεαματική επίδειξη της επίδρασης της κίνησης στην οθόνη. Υπάρχουν κομμάτια μιας πλοκής που αναδεικνύουν δύο νεαρά αγόρια που αγωνίζονται να δημιουργήσουν μουσική. Το πραγματικό επίκεντρο της ταινίας μικρού μήκους είναι οι τρεις πλήρεις εκτελέσεις των τραγουδιών «Miss You Much», «The Knowledge» και του εξαιρετικά επιδραστικού και συχνά μιμούμενου «Rhythm Nation».
Η εξαιρετικά ταλαντούχα Τζάκσον πρωταγωνιστεί ως η ίδια, διαθέτοντας μια επιβλητική παρουσία στην οθόνη, ιδιαίτερα όταν κάνει την πολύπλοκη χορογραφία (που η Τζάκσον δημιούργησε με τον Άντονι Τόμας). Το «Rhythm Nation 1814» είναι ένα ηλεκτρικό ταξίδι, που ζωντανεύει με υποβλητικό ασπρόμαυρο χρώμα, το οποίο υπογραμμίζει τη σημασία της τέχνης ως διαμαρτυρίας και αγώνα για μια καλύτερη ζωή,
God Help the Girl (2014)
Σκηνοθέτης: Stuart Murdoch
Η Εύα (Έμιλι Μπράουνινγκ) λαχταρά να γίνει μια από τις μεγαλύτερες μουσικούς, αλλά πρώτα πρέπει να καταλάβει το μπερδεμένο χάος που είναι η ίδια της η ζωή. Μετά από μια παρατεταμένη παραμονή σε ψυχιατρική κλινική, γνωρίζει τον Τζέιμς (Όλι Αλεξάντερ), ο οποίος τη βοηθά να αναπτύξει τη στιχουργική της δεινότητα. Ο Τζέιμς διδάσκει επίσης την Κάσι (Χάνα Μάρεϊ), και οι τρεις τους δημιουργούν μια γρήγορη φιλία. Για να ξεπεράσουν ένα βαρετό καλοκαίρι στη Γλασκώβη, το τρίο αποφασίζει να γίνει δημιουργικό και να φτιάξει ένα συγκρότημα: το ομώνυμο God Help the Girl.
Βασισμένο στο άλμπουμ του 2009 του σκωτσέζικου indie συγκροτήματος Belle and Sebastian, σε σενάριο και σκηνοθεσία του ίδιου του συγκροτήματος, του Stuart Murdoch, το God Help the Girl είναι μια πνευματώδης, γοητευτική ωδή στις αγωνίες της εφηβείας και στη χαρά της μουσικής ανακάλυψης. Η κινηματογράφηση του Giles Nuttgens λούζει την ταινία με μια ζεστή, παρηγορητική λάμψη και τα φωτεινά κοστούμια αναδεικνύουν τον καλύτερο εαυτό των χαρακτήρων μέσα από τα αξέχαστα μουσικά νούμερα.
Lemonade (2016)
Σκηνοθέτες: Beyoncé Knowles-Carter, Kahlil Joseph, Dikayl Rimmasch, Todd Tourso, Jonas Åkerlund, Melina Matsoukas και Mark Romanek
Επιφανειακά, η ταινία Lemonade της Beyoncé, όπως και το ομώνυμο άλμπουμ, αφορά μια γυναίκα που αντιμετωπίζει την απιστία στον γάμο της. Αλλά δεν είναι καθόλου καταθλιπτική: αντίθετα, είναι ένας εορτασμός της αντοχής και της χαράς της μαύρης θηλυκότητας. Η μουσική της Beyoncé προωθεί τη δράση, αλλά οι δημιουργικές και εντυπωσιακές εικόνες της είναι αυτές που κάνουν το Lemonade να μοιάζει τόσο μνημειώδες. Συνδυάζει σπουδαία ασπρόμαυρη και έγχρωμη κινηματογράφηση και αναφορές σε σημαντικούς μαύρους καλλιτέχνες, όπως η ταινία-ορόσημο της Julie Dash «Daughters of the Dust» του 1991. Στο Lemonade, η Beyoncé πρωταγωνιστεί ως ο εαυτός της, αποπνέοντας τόσο θεϊκή δύναμη όσο και βαθιά ανθρώπινη ευαισθησία. Η ταινία παίζει με τα είδη, δημιουργώντας ένα καλειδοσκόπιο μυθοπλασίας και μη μυθοπλασίας, φαντασίας και ονειρικής ακολουθίας, τρόμου, ρομαντισμού και κωμωδίας. Περιλαμβάνει επίσης cameos από τις Serena Williams, Amandla Stenberg, Zendaya και Quevenzhané Wallis. Χωρισμένο σε 11 κεφάλαια (μεταξύ των οποίων τα «Denial», «Apathy» και «Anger»), το Lemonade είναι ένα συναρπαστικό κομμάτι ασυμβίβαστου arthouse cinema από έναν από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες της ποπ παγκοσμίως.
