20. The Beatles: «Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band»
Το «Sgt Pepper». για δεκαετίες βρισκόταν στην κορυφή κάθε δημοσκόπησης για τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών. Τελευταία, η γενική άποψη έχει γίνει ότι, τραγούδι προς τραγούδι, δεν μπορεί καν να χαρακτηριστεί ως το καλύτερο άλμπουμ των Beatles. Για το καθαρό ευφάνταστο εύρος, την τεχνική του επίδοση, τη μουσική του τόλμη και την εξαιρετική του επίδραση, το «Sgt Pepper» είναι ένα από τα πιο εκθαμβωτικά επιτεύγματα της ποπ.
Με την ευρηματική σύνθεση τραγουδιών των Lennon και McCartney, την παραγωγική ιδιοφυΐα του George Martin και τη δημιουργική συνέργεια τεσσάρων νεαρών μουσικών στο απόγειο των δυνάμεών τους, επαναπροσδιόρισε το καλλιτεχνικό δυναμικό της ποπ. Ηχογραφημένο στα στούντιο της Abbey Road σε τέσσερις μήνες, είδε το συγκρότημα να συνδυάζει ήχους και ιστορίες όπως ποτέ άλλοτε. Από την καλειδοσκοπική λάμψη του «Lucy in the Sky with Diamonds» μέχρι το συντριπτικό φινάλε του «A Day in the Life», το «Sgt Pepper» είναι η ποπ μουσική ως θέατρο και τέχνη. Παραμένει βαθιά παράξενο και πραγματικά συγκινητικό, προσκαλώντας τους ακροατές στον δικό του ζεστό, μαγικό, διερευνητικό του κόσμο.
19. Stevie Wonder: «Songs in the Key of Life»
Δίπλα στον Paul McCartney και τον Prince, ο Stevie Wonder αποτελεί έναν από τους πιο χαρισματικούς τραγουδοποιούς με πολλά όργανα της ποπ μουσικής. Πρώην παιδί-θαύμα της Motown, ο Wonder βρισκόταν σε μια λαμπρή πορεία καθ’ όλη τη δεκαετία του 1970, και το «Songs in the Key of Life» είναι η πιο πρωτοποριακή του επιτυχία. Αυτό το 86λεπτο διπλό άλμπουμ ξεχειλίζει από εφευρετικότητα, συνδυάζοντας στιχουργικά δυνατή, μελωδικά πλούσια σύνθεση τραγουδιών με βαθιά grooves και πρωτοποριακή ηλεκτρονική μουσική.
Φανατικός των gadget, ο Wonder προώθησε τη χρήση συνθεσάιζερ με τη βοήθεια του Tonto’s Expanding Head Band, δημιουργώντας funky υφές γύρω από κλειδιά και πλήκτρα. Στα 26 του, έπαιζε ο ίδιος τα περισσότερα όργανα, αλλά όταν είχε διάθεση να μοιραστεί, έφερνε γίγαντες όπως ο Herbie Hancock και η Minnie Riperton για να σκορπίσουν λίγη μαγεία.
Από τον τζαζ ύμνο «Love’s in Need of Love Today» μέχρι την σπαρακτική μπαλάντα «Joy Inside My Tears», το εθιστικά πιασάρικο «Pastime Paradise» και το εκρηκτικό «Isn’t She Lovely», το άλμπουμ είναι γεμάτο πλούτο. Η ζεστή φωνή του Γουόντερ συνδυάζεται με μια φιλοσοφία που επιβεβαιώνει τη ζωή, η οποία αποτυπώνεται στον Σερ Ντιουκ, έναν χαρούμενο χαιρετισμό στη δύναμη της μουσικής να μας συγκινεί σώμα τε και ψυχή.
18. Led Zeppelin: «IV»
Όσον αφορά το τι μπορεί να επιτευχθεί με τα πρωτόγονα ροκ στοιχεία των ντραμς, του μπάσου, της κιθάρας και της φωνής, είναι δύσκολο να ξεπεραστεί το αλαζονικά δεξιοτεχνικό κουαρτέτο των Bonham, Jones, Page και Plant. Το υπέροχο τέταρτο άλμπουμ των Led Zeppelin είναι η πιο αγνή απόσταξη της heavy-rock δύναμης που έχει ηχογραφηθεί ποτέ. Σε μόλις οκτώ κομμάτια, καλύπτει βροντερή μπλουζ («Black Dog»), έντονη ροκαμπίλι («Rock and Roll»), φολκ μυστικισμό («The Battle of Evermore»), αρμονική ευδαιμονία («Going to California») και επική υπέρβαση («Stairway to Heaven»).
Κάθε τραγούδι είναι ένα αριστούργημα. Τα σεισμικά ντραμς και τα groovy κρουστά του John Bonham, τα ελικοειδή riffs και τα σόλο υψηλής ταχύτητας του Jimmy Page, το λαμπερό μπάσο και οι επιδέξιες υφές των πλήκτρων του John Paul Jones, και ο πρωτόγονος θρήνος του Robert Plant συνδυάζονται με έναν τρόπο που εξακολουθεί να συναρπάζει. Το «Stairway» μπορεί να έχει φθαρεί από την υπερβολική οικειότητα, αλλά αν ελευθερώσετε τα αυτιά σας, θα δείτε ένα επιβλητικό, συμφωνικό θαύμα. Τα μπλουζ ημι-τεμπό του «When the Levee Breaks» που κλείνουν ακούγονται σαν το τέλος του κόσμου. Το «IV» των Led Zeppelin έθεσε το ροκ σημείο αναφοράς για όλα όσα ακολούθησαν.
17. Bruce Springsteen: «Darkness on the Edge of Town»
Το… κανόνι του Springsteen είναι απαράμιλλο στην ιστορία της ποπ μουσικής. Ασυνήθιστο αμερικανικό είδωλο, ο άνθρωπος γνωστός ως Boss ενσαρκώνει ταυτόχρονα την τόνωση του πατριωτισμού και την υποβόσκουσα φιλελεύθερη αμφιβολία. Πιο σκληρό και ζοφερό από τις πιο φιλόδοξες πρώτες ηχογραφήσεις του, το «Darkness» συνδέεται με την πιο δύσκολη οικονομική κατάσταση της εποχής, αντανακλώντας την αυξανόμενη πολιτικοποίησή του και συμπιέζοντας το μείγμα ροκ και σόουλ της E Street Band σε κάτι πιο κομψό και σκληρό.
Είναι ένα είδος concept άλμπουμ αμερικανικής αποτυχίας – αμαυρωμένων ονείρων. «Κύριε, δεν είμαι αγόρι, όχι, είμαι άντρας», βρυχάται ο 28χρονος στο πρώτο του μεγάλο και διαρκές έργο ωριμότητας που εξακολουθεί να καίει έντονα σήμερα.
16. Michael Jackson: «Thriller»
Ο Michael Jackson ήταν ένας… 24χρονος βετεράνος της showbiz όταν δημιούργησε το best-seller άλμπουμ όλων των εποχών με τον παραγωγό Κουίνσι Τζόουνς, του οποίου το υπόβαθρο ήταν στην τζαζ και στα ορχηστρικά soundtrack. Μαζί δημιούργησαν μια φανταστικά ευρηματική, φουτουριστική σύντηξη ασπρόμαυρων μουσικών στυλ που καθιέρωσε μια νέα ποπ δυναμική, η οποία εξακολουθεί να αποτελεί τη βάση των επιτυχημένων μουσικών επιτυχιών σήμερα. Οι ρυθμοί της πάλλονται με τη ζωή και η σχεδόν εξωπραγματική φωνή του Michael Jackson πετάει ψηλά, επείγουσα και εκστατική, διαμορφώνοντας τον αιθέρα με μια αλλόκοτη ευκολία.
Από το ηλεκτριστικό τράνταγμα του «Wanna Be Startin’ Somethin’» μέχρι το ύπουλο παρανοϊκό ποπ του «Billie Jean», το ροκ snap του «Beat It», τον τρυφερό πόνο του «Human Nature» και την κινηματογραφική έπαρση του ομώνυμου κομματιού, κάθε τραγούδι μοιάζει με αυτοτελές σύμπαν. Ισχυρισμοί και διαμάχες έχουν αμφισβητήσει τον τρόπο που βλέπουμε τον Jackson, αλλά η χαρούμενη έμπνευση του Thriller λάμπει μέσα από τις σκιές που ρίχνει ο δημιουργός του.
15. Bob Dylan: «Blonde On Blonde»
Αυτό είναι το πρώτο σπουδαίο διπλό άλμπουμ της ροκ κουλτούρας. Το 1966, ο 25χρονος Ντίλαν μετακόμισε σε ένα στούντιο στο Νάσβιλ, όπου οι session men κουρδίζανε, ενώ ο καλύτερος λυρικός τραγουδοποιός της γενιάς του σφυρηλάτησε μελλοντικά κλασικά κομμάτια επί τόπου. Αναζητούσε «αυτόν τον άγριο ήχο του υδραργύρου» – και τον βρήκε σε ένα ρευστό, χαοτικό ηλεκτρικό μπλουζ με ποίηση συναισθήματος. Το «Blonde on Blonde» είναι ο Dylan, στην πιο οραματική του μορφή – παραληρηματικά ποιητικός, ανήσυχα ευρηματικός και εντελώς ασυγκράτητος.
Το επικό «Visions of Johanna» κινείται ανάμεσα στον σουρεαλιστικό ρομαντισμό και το σκληρό νουάρ, ενώ το «Just Like a Woman» προσφέρει ένα λεπτό, συγκρουσιακό βαλς που ταλαντεύεται ανάμεσα στην τρυφερότητα και το δάγκωμα. Ακόμα και ο… παραλογισμός της μπάντας χάλκινων πνευστών του ενοχλητικού εναρκτήριου κομματιού, «Rainy Day Women #12 & 35», παίζει με την άτακτη τάση του Dylan, να ανατρέπει τις προσδοκίες. Γραμμένο ανάμεσα σε παιχνίδια πόκερ και εκρήξεις έμπνευσης, το άλμπουμ είναι ένα καλειδοσκοπικό αριστούργημα και μια πράξη καλλιτεχνικής επανάστασης.
14. Joni Mitchell: «Hejira»
Ενώ το αριστούργημά της, το «Blue», με θέμα τον χωρισμό του 1971, μπορεί να αντιπροσωπεύει την Joni Mitchell στην πιο τρυφερή της μορφή, το «Hejira» είναι το πιο εκλεπτυσμένο και αινιγματικό έργο της τραγουδοποιού που συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους όλων των εποχών. Στιχουργικά, κινείται σε ένα επίπεδο όπου ο Bob Dylan και ο Leonard Cohen είναι οι μόνοι σοβαροί αντίπαλοί της. Μουσικά, η αίσθηση της για την τζαζ την κάνει πιο μελωδικά και ρυθμικά πολύπλοκη από οποιονδήποτε άλλον. Το «Hejira» γράφτηκε κυρίως κατά τη διάρκεια μιας οδύσσειας σε όλη τη χώρα, στην οποία η Mitchell πάλεψε με τον έρωτα και τα όρια της οικογενειακής ζωής. Ο τίτλος, που προέρχεται από μια αραβική λέξη που σημαίνει «αναχώρηση», θέτει τον τόνο για τραγούδια βυθισμένα στην εκτόπιση και τη λαχτάρα.
Ο ήχος είναι λιτός και ανοιχτός, η ηλεκτρική κιθάρα της Mitchell που κινείται σε ανορθόδοξα κουρδίσματα θέτει μια στοχαστική βάση, ενώ το άταστο μπάσο του Jaco Pastorius χορεύει απαλά από κάτω, και τα κρουστά διατηρούν την ανήσυχη ορμή των συναισθηματικών ταξιδιωτικών της ημερολογίων. Τραγούδια όπως το «Coyote» και το «Amelia» διερευνούν σχέσεις που ξετυλίγονται και όνειρα που διαλύονται, με ποιητική ακρίβεια. Η φράση της Mitchell σε όλη τη διάρκεια είναι γεμάτη ηλεκτρισμό: «Μια γυναίκα που ήξερα μόλις πνίγηκε / Το πηγάδι ήταν βαθύ και λασπωμένο / Απλώς τίναζε τη ματαιότητα / Ή τιμωρούσε κάποιον», τραγουδάει στο «Song for Sharon». Το «Hejira» είναι ένα ανήσυχο και ανοιχτό άλμπουμ θυσίας και απόδρασης.
13. Prince: «Purple Rain»
Ο Πρινς Ρότζερς Νέλσον ίσως ήταν ο σπουδαιότερος δημοφιλής μουσικός της εποχής μας. Ήταν σίγουρα ο πιο πολυτάλαντος. Μπορούσε να παίξει κάθε όργανο που άγγιζε σε εξωφρενικά υψηλά επίπεδα, ηχογραφώντας πολλά από τα άλμπουμ του εντελώς σόλο. Η γνώση του σε μουσικά στυλ ήταν εκπληκτική, καλύπτοντας ροκ, σόουλ, τζαζ, φανκ, ντίσκο, γκόσπελ, ευαίσθητη σύνθεση τραγουδιών, ασταθή ηλεκτρονική μουσική και βαθιά groovy techno dance μουσική, συνδυάζοντάς τα όλα σε κάτι μοναδικό.
Η φωνή του ήταν απίστευτη, αλλάζοντας ταχύτητα από βραχνή σόουλ σε γλυκό, σαγηνευτικό φαλτσέτο και κραυγαλέο heavy-metal βρυχηθμό. Όλα αυτά συνδυάστηκαν σε ένα τέλειο πακέτο στο έκτο άλμπουμ του, «Purple Rain», καθιερώνοντας το θαύμα της Μινεάπολης ως έναν από τους σούπερ σταρ της εποχής του. Το άλμπουμ, παρουσιάζει τον Πρίγκηπα στην πιο πειθαρχημένη του εκδοχή, ερμηνεύοντας εννέα ποπ τραγούδια σε λιγότερο από 45 λεπτά, από την εισαγωγή του στο «Let’s Go Crazy» μέχρι το μινιμαλιστικό παγωμένο synth romance του «When Doves Cry», και το εκστατικό σόλο κιθάρας που έκλεισε το υμνητικό ομώνυμο κομμάτι.
12. David Bowie: «Aladdin Sane»
Το εμβληματικό εξώφυλλο με την αστραπή απαθανατίζει τον Bowie ως μια πεσμένη εξωγήινη θεότητα – στοιχειωμένη, υπέροχη, ανέγγιχτη και υποψήφια για το καλύτερο εξώφυλλο άλμπουμ όλων των εποχών. Το «Aladdin Sane» είναι η κορυφαία λαμπερή έκδοση του Bowie, που δημιουργήθηκε από ένα από τα πιο γόνιμα μυαλά στην ποπ μουσική. Αναδύθηκε ως μέρος της πιο καυτής σειράς στο ροκ εν ρολ: 11 εξαιρετικά άλμπουμ που εκτείνονται από το «Hunky Dory» το 1971 μέχρι το «Scary Monsters» (και το «Super Creeps») το 1980.
Είναι μια τόσο πλούσια και τολμηρή σειρά που είναι δύσκολο να διαλέξεις ένα αγαπημένο, αλλά το «Aladdin Sane» προσφέρει μια ακανόνιστη κρυστάλλωση του Bowie στην πιο εκθαμβωτικά παράξενη και υπέροχη εκδοχή του. Γραμμένο κυρίως κατά τη διάρκεια περιοδείας στις ΗΠΑ με τη μορφή του «Ziggy Stardust», η ριζικά παραβατική του αριστουργηματική έκρηξη αιχμαλωτίζει τον Bowie να ταλαντεύεται μεταξύ φήμης και κατάρρευσης, διοχετεύοντας το χάος της φήμης σε ένα εκθαμβωτικό, συντριπτικό αριστούργημα.
Πολλά από τα τραγούδια του ασχολούνται με την ψυχική αποσύνθεση, επηρεασμένη από ιδιωτικούς φόβους σχετικά με τον σχιζοφρενή ετεροθαλή αδελφό του Bowie, Terry. Το εύρος του είναι τεράστιο: από το ύπουλο καβαλέτο του «Cracked Actor» μέχρι το μπρεχτικό μεγαλείο του «Time», ο Bowie διασχίζει τη ροκ, το καμπαρέ, την τζαζ και τις μπαλάντες επιστημονικής φαντασίας με ευμετάβλητη ευκολία. Συγκλονιστικές οι ηρωικές κιθαριστικές επιδόσεις του Mick Ronson και η πρωτοποριακή τζαζ πιανιστική μονομαχία του Mike Garson, ενώ τα «The Jean Genie» και «Panic in Detroit» ενσταλάσσουν μπλουζ swagger και Detroit soul.
Η επική «Lady Grinning Soul» και η εκρηκτική έκρηξη doo-wop του «Drive-In Saturday» αναδεικνύουν τη μελωδική φινέτσα και το θεατρικό θάρρος του Bowie. Σε παραγωγή του Ken Scott, ο ήχος είναι ευρύτερος και πιο σκληρός από οτιδήποτε είχε δημιουργήσει ο Bowie πριν, μια ηχητική εξέλιξη και πνευματική αναμέτρηση. Ο Bowie, όπως πάντα, προχώρησε γρήγορα, αφήνοντας τον χαρακτήρα πίσω με το στοιχειωτικό ρεφρέν «Ποιος θα αγαπήσει τον Aladdin Sane;» Η απάντηση σε αυτό, μισό αιώνα αργότερα, είναι σίγουρα όλοι.
11. The Beatles: «Revolver»
Το πρώτο τους ψυχεδελικό αριστούργημα, το «Revolver», αντιπροσωπεύει τους Beatles στην πιο συνεκτική τους μορφή. Κάθε τραγούδι είναι ένα στιβαρά φτιαγμένο κόσμημα, το παίξιμο είναι σφιχτό και ποικίλο, το τραγούδι και η αρμονία είναι εκπληκτικά.
Συμβαίνουν τόσα πολλά: Ινδικά tablas και σιτάρ που δημιουργούν μυστικιστική μαγεία στο «Love You To» του George Harrison· κουαρτέτο εγχόρδων που στηρίζει την σπαρακτική βινιέτα του Paul McCartney, «Eleanor Rigby»· ώριμα κόρνα που βουίζουν μέσα από το soulful στο «Got to Get You Into My Life»· το πρώτο στον κόσμο με ανάποδα σόλο κιθάρας που συγκλονίζει, το ονειρικό «I’m Only Sleeping» του John Lennon· δυναμικό twin lead στο φλογερό ροκ «And Your Bird Can Sing»· το ωραίο snap του «Taxman»· οι υπέροχες αρμονίες του «Here, There and Everywhere»· tape loops, ορεινά τύμπανα και ένα πνεύμα τρέλας που εκτοξεύει το συναρπαστικό επικό φινάλε «Tomorrow Never Knows».
Ακόμα και ο Ringo Starr (ο τραγουδιστής των χειρότερων τραγουδιών των Beatles) λάμπει στο σουρεαλιστικό κλασικό παιδικό «Yellow Submarine». Τραγούδι προς τραγούδι, το «Revolver» είναι όσο καλύτερο γίνεται, καθιερώνοντας ένα πρότυπο για την εμφάνιση και τον ήχο των κιθαριστικών συγκροτημάτων για τις επόμενες δεκαετίες.
