Ο Ζερόμ Καλούτα επιστρέφει με διπλή καλλιτεχνική παρουσία αυτόν τον Οκτώβριο: την Παρασκευή 3 Οκτωβρίου ανοίγει τη νέα σεζόν του Κύτταρο Live Stage με μια βραδιά γεμάτη ρυθμό, πάθος και αυθεντική ενέργεια, ενώ λίγο αργότερα τον συναντάμε στη σκηνή του θεάτρου Επί Κολωνώ, όπου συμπρωταγωνιστεί στην απαιτητική και βαθιά φιλοσοφική παράσταση «Άσπρο Μαύρο» (“The Sunset Limited”) του Κόρμακ ΜακΚάρθι. Με αφορμή αυτές τις δύο τόσο διαφορετικές αλλά εξίσου έντονες δημιουργικές προκλήσεις, μιλήσαμε μαζί του για τη μουσική, το θέατρο και την αστείρευτη ανάγκη του να επικοινωνεί με το κοινό.
– Για 2η φορά στο ιστορικό Κύτταρο Live Stage. Τι θα παρουσιάσετε αυτή τη φορά;
Αυτή τη φορά θα παρουσιάσουμε το πολύχρωμο σετ μας που αποτελείται απο μοναδικούς καλεσμένους τη Νίνα Μαζάνη, τον Mc Yinka και τον Αντρέα Πολυζωγόπουλο στην τρομπέτα και επίσης τραγούδια από τη δισκογραφία μου και από το άλμπουμ μου “Afrogrecο”.
– Με ποιο τραγούδι θα ξεκινήσετε το σετ;
Ξεκινάμε με τις ευλογίες του Papa Wemba και το Yolele, για να τιμήσουμε τη μνήμη αυτού του ιδιαίτερου τραγουδιστή από την Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
– Γιατί ακούμε μουσική;
Για να ερχόμαστε σε επαφή με το μέσα μας, γιατί μας θυμίζει την ανθρώπινη και απενοχοποιημένη πλευρά μας, γιατί μας κάνει χαρούμενους και μας δημιουργεί συναισθήματα, γιατί…έτσι μας αρέσει.
– Ποιο τραγούδι ακούτε συνεχώς;
Δεν ακούω ένα τραγούδι μόνο αλλά έχω μια ομάδα τραγουδιών από καλλιτέχνες που αγαπώ και με εμπνέουν. Για ν’ απαντήσω ακούω πιο συχνά απ’ όλα τα τραγούδια του Bob Marley.
– Ποιο τραγούδι σας κάνει να νιώθετε ξανά 17;
To Fugee-La των Fugees
– Spotify ή Apple Music;
Spotify
– Μια playlist με τα τραγούδια που σας εκφράζουν αυτή τη στιγμή;
– Η αγαπημένη σας δεκαετία στη μουσική;
Η αγαπημένη μου δεκαετία είναι το διάστημα 1996-2006, εκείνο το διάστημα υπήρχαν διαμάντια παγκοσμίως!
– Αγαπημένη μουσική ταινίας;
Who did that to you του John Legend , στην ταινία Django
– Ποιο τραγούδι σας κάνει να κλαίτε;
Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο, μάλλον όποιο τραγούδι συνοδεύει μια συγκινητική σκηνή στην ταινία που βλέπω.
– Τι σας αρέσει στην Αθήνα;
Η πολυχρωμία της, ο θόρυβός της, η ησυχία της, οι διαφορετικές γειτονιές που έχει και σε κάποια σημεία η άπλα της.
– Ποιος είναι ο στόχος σας όταν βρίσκεσαι στο στούντιο;
Να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό και να δημιουργώ όμορφα τραγούδια που θα θέλω πάντα να ακούω.
– Πότε νιώθετε νευρικότητα;
Όταν η θερμοκρασία δεν είναι η σωστή.
– Πιστεύετε στη τύχη;
Όχι, πιστεύω ότι την φτιάχνουμε την τύχη μας.
– Τι είναι τύχη τελικά;
Αυτό που φτιάχνουμε! Τύχη είναι η στιγμή που μια πιθανότητα, όσο μικρή και να είναι, γίνεται πραγματικότητα.
– Γιατί δεν γίνεται να κρατά για πάντα η μαγεία;
Γιατί τότε θα γινόταν ρουτίνα. Η μαγεία διαρκεί τόσο όσο χρειάζεται για να μην την καταλάβουμε.
– Υπάρχει κάτι που μετανιώνετε που δεν κάνατε;
-Τίποτα απολύτως.
– Μέσω των συναισθημάτων επικοινωνούν πιο εύκολα οι άνθρωποι;
Επικοινωνούμε πιο εύκολα όταν μιλάμε μεταξύ μας, τα συναισθήματα μας εκδηλώνονται πολύ με τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον. Με τις πράξεις μας δείχνουμε πολλά πράγματα.
– Οι φόβοι μας είναι οι οδηγοί της ζωής μας;
Το θάρρος είναι ο οδηγός της ζωής μας και όλα όσα λαχταράμε μέσα μας να κατακτήσουμε και να αποκτήσουμε. Οι φόβοι είναι τα σημεία που πρέπει να ξεπεράσουμε για να γίνουμε καλύτεροι.
– Για εσάς ποια είναι η ουσία της ζωής;
Να αγαπάς και να σε αγαπάνε. Να είσαι ευτυχισμένος και να το μοιράζεσαι.
– Οι επιθυμίες είναι γεννήματα της φαντασίας ή η πραγματικότητα η ίδια δημιουργεί τις επιθυμίες;
Πιστεύω ότι ισχύουν και τα δύο. Αυτό που θέλεις και επιθυμείς αρχικά το ονειρεύεσαι, μετά το οραματίζεσαι βλέποντας τον εαυτό σου να το έχει πετύχει, στην πορεία ανακαλύπτεις πράγματα που δεν ήξερες ότι σου αρέσουν και στο τέλος… θέλεις κι άλλα.
– Υπάρχουν άνθρωποι χωρίς φαντασία;
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν “δουλέψει” πάρα πολύ ώστε να κρατήσουν αυτό το κομμάτι τους ανενεργό.
– Πώς επιλέξετε την υποκριτική και τη μουσική για να εκφραστείτε; Γιατί δεν γίνατε ζωγράφος ή συγγραφέας;
Η υποκριτική και η μουσική είναι οι κυριότεροι τρόποι έκφρασής μου, δεν αποκλείω τη ζωγραφική και την συγγραφή γιατί φλερτάρω και πειραματίζομαι με αυτά χρόνια.
– Έχετε συναντήσει ανθρώπους που να σας αντιμετωπίζουν σαν ένα είδος «ο τρελός του χωριού»;
Πολλές φορές όταν λέω σε συνεργάτες ότι θα καταφέρουμε κάτι που εκείνη τη στιγμή φαίνεται αδύνατο να γίνει.
– Οι άνθρωποι όποιον δεν καταλαβαίνουν τον θεωρούν κατά κάποιον τρόπο τρελό;
Στην καλύτερη περίπτωση συμβαίνει αυτό, πλέον οι άνθρωποι όποιον δεν καταλαβαίνουν τον θεωρούν εχθρό.
– Είναι η τρέλα είναι μια μορφή εξυπνάδας;
Σίγουρα η τρέλα είναι μια διαφορετική οπτική των πραγμάτων που εμείς οι γνωστικοί δεν βλέπουμε. Ένα άλλο διάβασμα της πραγματικότητας που όλοι βιώνουμε, την οποία κάποιοι αντέχουμε και κάποιοι άλλοι όχι… και τους τελευταίους τους λένε τρελούς.
– Τι διαβάζετε αυτή τη στιγμή;
Διαβάζω το έργο που θα παίζω με τον Αντώνη Καφετζόπουλο τον χειμώνα στο Επί Κολωνώ.
– Πως προέκυψε η συνεργασία με τον Αντώνη Καφετζόπουλο, με την παράσταση «Άσπρο Μαύρο» (“The Sunset Limited”), στο θέατρο Επί Κολωνώ ;
Είχα την τιμή να με σκεφτεί ο κ. Καφετζόπουλος και να μου προτείνει αυτό το έργο. Είχα δει την ταινία παλιότερα και θυμάμαι να λέω πως αυτό που βλέπω είναι βαρετό και ότι θα ήταν καλύτερο να το έβλεπα στο θέατρο. Μετά από χρόνια ήρθε ένα τηλεφώνημα από έναν άνθρωπο που θαυμάζω (ακόμα πιο πολύ τώρα) με την ιδέα να παίξω αυτό το έργο μαζί του στο θέατρο. Η χαρά μου είναι μεγάλη και είχα ήδη δεχτεί πριν διαβάσω το έργο!
– To «Άσπρο Μαύρο» (“The Sunset Limited”) του σπουδαίου Αμερικανού συγγραφέα Κόρμακ ΜακΚάρθι, ακολουθεί τη συζήτηση μεταξύ των δύο ανδρών, ενός μαύρου πρώην κατάδικου και ενός λευκού άθεου καθηγητή που συγκατοικούν, καθώς αμφισβητούν ο ένας τον άλλον σχετικά με τη θρησκεία, την οικογένεια, τη βία και την εγγενή αξία της ζωής. Βρήκατε στο ρόλο σας μέρη του εαυτού σας;
Ο χαρακτήρας μου στο έργο έχοντας ένα θορυβώδες και βίαιο παρελθόν ανέπτυξε μια σχέση με τον Θεό και τη Βίβλο μέσα στη φυλακή. Δεν έχουμε το ίδιο παρελθόν αλλά θεωρώ πως και οι δύο έχουμε κοινό το κομμάτι της πνευματικότητας καθώς έχουμε βρει τη βοήθεια που χρειαζόμαστε από αυτό.
– Ο ΜακΚάρθι εκφράζει κρίσιμα, αναπόφευκτα ερωτήματα σχετικά με την ύπαρξη, το πώς και το γιατί υπάρχουμε. Γιατί υπάρχουμε;
Το γιατί, πιστεύω πως βρίσκει την απάντησή του στον στόχο που έχει ο καθένας στη ζωή του. Τη στιγμή που κάποιος βρίσκει τον ρόλο του και τον λόγο που έχει έρθει στη γη, όντας κομμάτι μεγάλο ή μικρό ενός μεγαλύτερου σχεδίου.
– Κάποια στιγμή στο έργο ο Μπλακ λέει: «Ψάχνω τις λέξεις, καθηγητά. Ψάχνω τις λέξεις γιατί πιστεύω ότι οι λέξεις είναι ο δρόμος προς την καρδιά σου». Πιστεύετε στη δύναμη των λέξεων; Σας ρωτάω επειδή ζούμε στην εποχή της εικόνας και μάλιστα της γρήγορης εικόνας.
Είναι μια δυνατή στιγμή αυτή στο έργο και τα συναισθήματα είναι έντονα εκείνη την ώρα ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες. Εν αρχή ην ο λόγος… και πιστεύω πως πάντα θα υπάρχει και πάντα θα παίζουν ρόλο τα λόγια είτε αυτά είναι καλά είτε όχι. Αυτό που λέγεται και ο τρόπος που λέγεται καθορίζει την ποιότητα των ανθρώπων, δίνει θάρρος ή αποθαρρύνει, μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να ανθίσουν και να οδηγηθούν και σε υπερβάσεις.
– «Πήρα αυτό που χρειαζόμουν αντί για αυτό που ήθελα και αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να σου τύχει», λέει στο έργο ο Μπλακ. Συμφωνείτε;
Στη ζωή το θέμα δεν είναι αν η μοίρα θα σου μοιράσει τα καλυτέρα χαρτιά, αλλά το θέμα είναι πως παίζεις τα χαρτιά σου.
Σας ευχαριστώ
