Cilia Katrali και Σπύρος Παρασκευάκος: «Η ζωή δεν έχει τέλος έχει μόνο διαδρομές»

Δύο καλλιτέχνες που μοιάζουν να κουβαλούν στις τσέπες τους ολόκληρες μικρές πόλεις. Ο Σπύρος Παρασκευάκος με τις νοσταλγικές του αποχρώσεις, υφαίνει μελωδίες σαν υπνωτικές γέφυρες ανάμεσα σε κόσμους. Η Cilia Katrali, με το αφηγηματικό της βλέμμα, φέρνει τραγούδια που μοιάζουν με κινηματογραφικές σκηνές χωρίς τέλος και χωρίς ανάγκη για λύτρωση. Όταν συναντιούνται, οι ιστορίες τους δεν συγκρούονται· ενώνονται. Και κάπως έτσι, η συναυλία της 5ης Δεκεμβρίου στη Death Disco γίνεται μια πρόσκληση σε ένα κοινό σύμπαν όπου ο ήχος γίνεται χώρος, ο λόγος γίνεται ρυθμός, και κάθε ακροατής βρίσκει ένα μικρό σημείο να σταθεί. Λίγες μέρες πριν το live τους συνάντησα και μιλήσαμε για συνθεσάιζερς, ονειρικές μελωδίες και για μικρές πύλες διαφυγής.

– Σπύρο και Cilia, πού συναντήθηκαν πρώτα οι κόσμοι σας; Στη σκηνή, στη φαντασία ή στην ανάγκη για αφήγηση;

Σπύρος: Πρώτα στη σκηνή. Συμπέσαμε σε ένα live και κάναμε ένα πρώτο γκέστ ο ένας στο live του άλλου. Εκεί καταλάβαμε ότι οι κόσμοι μας συγκλίνουν. Η ανάγκη για αφήγηση είναι κοινή, ο καθένας με το τρόπο του αλλά στο ίδιο σύμπαν.

Cilia: Πρωτοσυναντηθήκαμε σκηνικά σε ένα φεστιβάλ κι έπειτα μοιραστήκαμε κάποια καλλιτεχνικά βήματα. Με το Σπύρο πάντα συγκλίνουν οι κόσμοι μας μέσω της διαφορετικότητας με έναν τρόπο το καταλήγουμε σε ένα κοινό συμπαν.

– Αν η «μπελ εποκ» και τα «Πατίνια στο φεγγάρι» ήταν δύο παράλληλοι γαλαξίες, τι τους ενώνει στο κέντρο;

Σ: Ο άνθρωπος. Πάντα στο κέντρο είναι ο άνθρωπος. Ο έρωτας, το τραύμα, τα πάθη. Η επιθυμία για ζωή.

C: Με την πρώτη ματιά σίγουρα τίποτα απολύτως. Με μία δεύτερη εξέταση όμως οι ανησυχίες μας στο βάθος έχουν κοινό πυρήνα. Έπειτα έχουμε και οι δύο μια ιδιαίτερη αδυναμία στο στιχουργικό κομμάτι. Είναι κάπως ο τρόπος που αφηγούμαστε μια ιστορία.

– Στο live στη Death Disco υπάρχει κάτι που θέλετε να προστατέψετε από τον κόσμο και κάτι που θέλετε να εκθέσετε;

Σ: Τα live που κάνουμε είναι μια ειλικρινής κατάθεση. Δε νιώθω την ανάγκη να προστατέψω κάτι από τους ανθρώπους που μαζί τραγουδάμε, ονειρευόμαστε και ανταλλάσουμε ιστορίες. Ανυπομονώ πάντα για το κάθε live, να βρεθώ ξανά με το κοινό και να μοιραστούμε συναισθήματα. Για μένα το κάθε live είναι μια αγκάλια σε μια τρομερά τραυματική καθημερινότητα, είναι ένα χέρι τρυφερό που χαϊδεύει το δικό σου.

C: Πάντα οι συναυλιες μας είναι ένας ειλικρινής τόπος. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Νιώθω πως θα βρούμε μαζί μια διαδρομή από το σκοτάδι στο φως και το αντίστροφο. 

– Τι αξία έχει σήμερα ο ρομαντισμός; Και πόσο κόστος έχει;

Σ: Αξία είχε πάντα, σήμερα έχει περισσότερη ακριβώς γιατί είναι πασέ. Δεν είναι μαγκιά. Δεν είναι “μούρη” άρα τον βρίσκεις και πιο δύσκολα. Θέλει επιμονή ο ρομαντισμός και έχει μεγάλο κόστος. Μπορεί να σου κοστίσει μέχρι και καλούς φίλους που καταλαβαίνεις πως δεν είστε στην ίδια σελίδα.

C: Ο ρομαντισμός όπως και όλα αυτά τα πράγματα έχουν την αξία που τους δίνουμε. Τόσο προσωπικά όσο και κοινωνικά. Μέσα σε ένα εντελώς αφιλόξενο περιβάλλον για τέτοιου είδους έννοιες μπορώ να δηλώσω πως κάπου κάπου τον βρίσκω κι εγώ χωρίς ωστόσο να μου υπόσχεται ποτέ την μονιμότητα του.

– Γιατί οι ιστορίες σας μοιάζουν να μην έχουν τέλος; Είναι επιλογή ή συνθήκη;

Σ: Γιατί η ζωή δεν έχει τέλος. Είναι μια λούπα. Η ανθρωπότητα, η αγάπη, το σύμπαν. Πάντα γυρνάμε γύρω από το ίδιο πράγμα. Την τροφή, την αγάπη, την αποδοχή, το τραύμα. Απλά κάθε φορά κάνουμε την διαδρομή λίγο πιο απολαυστική. Αυτό είναι τα τραγούδια. Παρέα για τη διαδρομή.

C: Μοιάζει με κάποιον τρόπο σα να μην έχω ανάγκη να δώσω ένα τέλος στις ιστορίες μου. Κάπως μειώνεται η σημασία αυτή. Λαμβάνοντας τη λέξη με την πρωταρχική της έννοια, δηλαδή ο επιδιωκόμενος σκοπός κάθε πράξης. Δεν υπάρχει σκοπός εδώ. Σίγουρα ο ακροατής μπορεί να αντιληφθεί το μήνυμα και να δώσει μόνος του την ερμηνεία του. Σίγουρα δεν μπορώ να τον καθοδηγήσω σε αυτό.

– Η νύχτα στην Αθήνα τι μουσική έχει για εσάς; Και η σιωπή της;

Σ: Μπίτια, 80ς συνθεσάιζερς και ηλεκτρικές κιθάρες. Η σιωπή είναι σίγουρα ένα κουαρτέτο εγχόρδων.

C: Αναζητώ αυτή τη σιωπή. Πάντα μου ήταν απαραίτητη και πάντα τόσο δυσεύρετη.

– Αν ο καθένας σας έπρεπε να δανειστεί μια φράση από τη δισκογραφία του άλλου, ποια θα ήταν;

Σ: Ο έρωτας έχει μυρωδιά όπως και ο φόβος.

C: Αγαπάμε σημαίνει να είμαστε μαζί, να βλέπουμε τον ίδιο σάπιο κόσμο, και χέρι χέρι να κοιτάμε όλα όσα χτίσαμε να ανατινάζονται.

– Τι κουβαλάει μέσα του ένας άνθρωπος όταν ανεβαίνει στη σκηνή; Και τι αφήνει εκεί όταν κατεβαίνει;

Σ: Νομίζω κουβαλάει όλη την απόρριψη που έχει βιώσει στη ζωή του. Την μοναξιά. Την εγκατάλειψη. Στην σκηνή ανεβαίνω μόνος. Γυμνός. Φοβισμένος. Σαν πεντάχρονος χαμένος στο σκοτάδι. Και σιγά σιγά εκεί πάνω αρχίζω να σευνδέομαι με όλους .

C: Την ενέργεια και τους φόβους των ιστοριών του. Την ανάγκη για μοίρασμα. Την αγκαλιά. Και αντίστοιχα το άδειασμα, την σύνδεση και την αφαίρεση.

– Ποιο είναι το πιο παράξενο σημείο έμπνευσης που σας βρήκε πρόσφατα;

Σ: Στο σούπερ μάρκετ, μπροστά στα τυριά.

C: Έγραψα ένα τραγούδι ενώ οδηγούσα από Θεσσαλονίκη για Αθήνα. Το έγραψα με ηχογραφήσεις στο κινητό μου. Δεν το χα ξανακάνει ποτέ αλλά ήταν αναγκαίο.

– Πιστεύετε ότι η νοσταλγία μάς κρατάει ζωντανούς ή μας παγιδεύει;

Σ: Εξαρτάται τη χρήση της. Αν την έχεις για όχημα ή αν την έχεις για καύσιμο.

C: Η νοσταλγία είναι καλό πράγμα. Απλώνει ένα ροζ ζωηρό ηλιοβασίλεμα πάνω στον ομιχλώδη αφρό της ιστορίας. 

– Τι κουβαλάει η φωνή όταν η ψυχή δεν θέλει να μιλήσει;

 Σ: Όταν δε θέλει είναι που πρέπει να μιλάει.

C: Νομίζω πως είναι αλληλένδετα και συνδεδεμένα. Μιλούν και σιωπούν αντιστοιχα, μα πάντοτε παρέα.

– Τι σας πληγώνει περισσότερο: η σιωπή ή η παρεξήγηση;

 Σ: H  σιωπή. Η παρεξήγηση λύνεται. Αν είσαι παρών, αν το θές, αν κάνεις το βήμα. Αν λείπεις, άστο.

C: Έχω περάσει αρκετά χρόνια θεραπείας για να κατανοήσω κα να αποβάλλω την σιωπή ως λύση. Η πρώτη μου σκέψη σε μια παρεξήγηση είναι πάντα η σιωπή και η απομάκρυνση. Όμως μπορώ να δηλώσω υπεύθυνα πως πλέον επιδιώκω τον διάλογο και την επίλυση της οποιαδήποτε παρεξήγησης.

– Για ποιο πράγμα εύχεστε να είχατε περισσότερο θάρρος, και γιατί δεν το αποκτήσατε ακόμα;

Σ: Να λέω: «Ε! ψιτ. Δε σε θέλω εγώ».

C: Για αναρίθμητα πράγματα. Γενικώς δεν φημίζομαι καθόλου για το θάρρος μου πέραν κάποιων φωτεινών εξαιρέσεων στην ιστορία.

– Ποια σκηνή από την καθημερινότητά σας μοιάζει πάντα με σινεμά;

Σ: Η επιστροφή προς το σπίτι. Το χειμώνα. Όταν νυχτώνει. Στις πρώτες βροχές.

C: Ανάλογα τη φάση στην οποία βρίσκομαι. Γενικά δεν έχω παράπονο η ζωή μου μιμείται την τέχνη του σινεμά με πολύ μεγάλη επιτυχία.

– Πότε μια βόλτα στην πόλη γίνεται εξομολόγηση;

Σ: Όταν φοράς ακουστικά και ακούς μουσική.

C: Όταν την μοιράζεσαι.