Ο κίτρινος τοίχος στο Σιγκνάλ Ιντούνα Παρκ ή Westfalenstadion της Μπορούσια Ντόρτμουντ, έγινε γνωστός για πρώτη φορά από τον Γερμανό συγγραφέα οπαδό της ομάδα Uli Hesse το 2018 ως η κερκίδα που δεν πρόκειται να έχει ποτέ η Μπάγερν Μονάχου, ο πιο επιτυχημένος και ισχυρός σύλλογος της Μπουντεσλίγκα. Η νότια κερκίδα του Σιγκνάλ Ιντούνα Παρκ μπορεί να χωρέσει 24.454 θεατές σε αγώνες της Μπουντεσλίγκα, υπερδιπλάσιους από όσους χωρούσε η μυθική «ζούγκλα» της Σέλτικτ τη δεκαετία του 1960 και λίγο λιγότερους από τη μέγιστη χωρητικότητα του Kop στο Άνφιλντ κατά την ίδια περίοδο, μια χρυσή εποχή στην ιστορία της Λίβερπουλ.
«Σε αντίθεση με τη ζούγκλα ή το Kop, ο όρος Yellow Wall δεν είναι πολύ παλιός», τόνισε ο Hesse, κάνοντας αναφορά στο Kicker, το πιο δημοφιλές ποδοσφαιρικό περιοδικό στη Γερμανία. Μόλις τον Μάιο του 2009 ο χαρακτηρισμός «Κίτρινο Τείχος» εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις σελίδες του και αυτό λόγω των δηλώσεων του τότε τερματοφύλακα της Ντόρτμουντ, Ρόμαν Βάιντενφέλερ, όταν διαπίστωσε ότι 10.000 οπαδοί του συλλόγου είχαν ταξιδέψει σε ένα παιχνίδι με την Άιντραχτ Φρανκφούρτης. «Είναι απίστευτο, ακόμα και όταν παίζουμε μακριά από την έδρα μας, ο κίτρινος τοίχος θα είναι εκεί», δήλωσε ο Βάιντενφέλερ. Θα πέρναγε ένας χρόνος μέχρι το Kicker να αρχίσει να χρησιμοποιεί συχνά αυτή την έκφραση, και να την καθιερώσει στην παγκόσμια ποδοσφαιρική γλώσσα.
Ήταν περίπου την εποχή που η Ντόρτμουντ κέρδισε την Μπουντεσλίγκα δύο συνεχόμενες σεζόν με προπονητή του Γιούργκεν Κλοπ, ο οποίος μεταμόρφωσε μια μεσαία δυναμικότητας ομάδα, σε έναν σύλλογο που διεκδικούσε εγχώριες αλλά και ευρωπαϊκές διακρίσεις. Η ομάδα του Ντόρτμουντ θα έχανε τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ από την Μπάγερν στο Γουέμπλεϊ τον Μάιο του 2013. Το χάρισμα και τα επιτεύγματα του Κλοπ βοήθησαν την Ντόρτμουντ να γίνει η δεύτερη ομάδα για πολλούς ποδοσφαιρόφιλους σε όλη την Ευρώπη. Ωστόσο, το Κίτρινο Τείχος ήταν ο πόλος έλξης για να παρακολουθήσει κάποιος την Ντόρτμουντ. Ο δημοφιλής πρώην προπονητής τους, ο οποίος έφυγε από τη Λίβερπουλ τον Μάιο μετά από σχεδόν εννέα χρόνια, περιέγραψε την εμπειρία του να βλέπεις το Κίτρινο Τείχος καθώς βγαίνεις από ττο τούνελ του Westfalenstadion ως μια σχεδόν εξωσωματική εμπειρία.
«Αυτή η σκοτεινή σήραγγα, έχει ύψος ακριβώς δύο μέτρα και όταν βγαίνεις έξω είναι σαν να γεννιέσαι», είπε ο Κλοπ. «Βγαίνεις έξω και το μέρος εκρήγνυται, από το σκοτάδι, στο φως. Κοιτάζεις προς τα αριστερά σου και φαίνεται σαν να υπάρχουν 150.000 άνθρωποι πάνω στην κερκίδα, οι οποίοι τρελαίνονται εντελώς».
Ο Βάιντενφέλερ ήταν ένας από τους ηγέτες της ομάδας του Κλοπ: «Αν είσαι ο εχθρός, σου κόβει τα πόδια, αλλά αν το έχεις στην πλάτη σου ως τερματοφύλακας, είναι ένα φανταστικό συναίσθημα». Την άποψη αυτή υποστήριξε και ο Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ, μέσος της Μπάγερν, που έχει κατακτήσε Champions League και Παγκόσμιο Κύπελλο. Όταν ρωτήθηκε αν ανησυχεί περισσότερο για τους παίκτες της Ντόρτμουντ ή για τον προπονητή της, τον Κλοπ, απάντησε: «Είναι το κίτρινο τείχος που με φοβίζει περισσότερο». Η τεράστια κλίμακα της κατασκευής προσφέρει μια σειρά από πλεονεκτικά σημεία. «Από το μπροστινό μέρος του κάτω διαζώματος μπορείς σχεδόν να ακουμπήσεις τον τερματοφύλακα στην πλάτη, ενώ πολύ ψηλά κάτω από την οροφή, όπου υπάρχει μια κεκλιμένη γωνία 37 μοιρών, είναι σα να βρίσκεσαι σε ράμπα για άλμα στο σκι», περιγράφει το γερμανικό ειδησεογραφικό περιοδικό Der Spiegel.
Σύμφωνα με τον Hesse, ο Ντάνιελ Λόρτσερ, γεννημένος το 1985, ήταν «λίγο-πολύ υπεύθυνος» για τη δημιουργία του όρου Yellow Wall. Το 2004, όταν η Ντόρτμουντ αντιμετώπιζε την καταστροφή εντός και εκτός γηπέδου και καθώς η οικονομική της κατάσταση γινόταν όλο και πιο ζοφερή, η μεγαλύτερη ομάδα οπαδών του συλλόγου δημιούργησε ένα κορεό που παρέφραζεμια πρόταση του Όσκαρ Ουάιλντ: «Πολλοί περπατούν σε σκοτεινά σοκάκια, αλλά μόνο λίγοι κοιτούν τα αστέρια».
Ο Λόρτσερ ήταν ηγετικό μέλος της «Ενότητας», η οποία βρισκόταν στο κέντρο, το θρυλικό Block 13 τώρα, που τότε ήταν γνωστό απλά ως Sudtribune, ακριβώς πίσω από το τέρμα. Η δουλειά τους ήταν να κάνουν όσο το δυνατόν περισσότερο θόρυβο, αλλά ο Λόρτσερ ένιωθε ότι υπήρχαν μεγαλύτερες δυνατότητες στη Ντόρτμουντ, λόγω του μεγέθους αυτής της κερκίδας. Αν οι ultras μπορούσαν να εμπλέξουν και άλλους οπαδούς της ομάδας, πείθοντάς τους να ντυθούν στα έντονα κίτρινα, κρατώντας σημαίες και πανό του ίδιου χρώματος, το αποτέλεσμα θα ήταν εντυπωσιακό, βοηθώντας τους παίκτες της Ντόρτμουντ, αλλά και δημιουργώντας ενδεχομένως μια πιο εκρηκτική ατμόσφαιρα για τους αντιπάλους. Αυτό όχι μόνο απαιτούσε μια τεράστια ποσότητα υφάσματος, αλλά όλα έπρεπε να είναι στη σωστή απόχρωση του κίτρινου.
Ο Lorcher και άλλοι ultras ήρθαν σε επαφή με μια δανέζικη αλυσίδα λιανικής πώλησης που είχε καταστήματα σε όλη τη Γερμανία. «Μας πούλησαν περισσότερα από τρία χιλιόμετρα υφάσματος και κατασκευάσαμε τέσσερις χιλιάδες σημαίες», δήλωσε ο Lorcher στο Hesse. «Νοικιάζαμε ραπτομηχανές για εβδομάδες και μετά έπρεπε να μάθουμε πώς να τις χρησιμοποιούμε. Ήταν σκληρή δουλειά, αλλά διασκεδάζαμε πολύ». Καθώς η σεζόν 2004-05 έφτανε στο φινάλε της και η Ντόρτμουντ κρατήθηκε στην μεγάλη κατηγορία, «οι σημαίες έντυσαν όλη την εξέδρα στα κίτρινα» πριν από ένα εντός έδρας παιχνίδι με τη Χάνσα Ροστόκ, έγραψε ο Hesse στο βιβλίο του, «Building The Yellow Wall». Ένα από τα πανό έγραφε: «Στο τέλος του σκοτεινού διαδρόμου λάμπει το κίτρινο τείχος. Κίτρινο τείχος, Νότια κερκίδα Ντόρτμουντ».
Από το 2005, το Westfalenstadion είναι γνωστό ως Signal Iduna Park, αφού ο σύλλογος αποφάσισε να χρησιμοποιήσει μια συμφωνία χορηγίας για να μειώσει ένα χρέος, το οποίο τελικά αποπληρώθηκε στην τράπεζα Morgan Stanley τρία χρόνια αργότερα. Υπήρχαν πολλοί παράγοντες που συνέβαλαν στην επισφαλή οικονομική κατάσταση της Ντόρτμουντ εκείνη την περίοδο και ένας από αυτούς ήταν η απαίτηση να μετατραπούν τα γήπεδα σε γήπεδα με πιστοποιημένους όρους ασφαλείας για όλους τους θεατές, στον απόηχο της καταστροφής του Χίλσμπορο το 1989 στην Αγγλία. Το καλοκαίρι του 1992, στη βόρεια κερκίδα του Westfalenstadion τοποθετήθηκαν καθίσματα, μειώνοντας τη συνολική χωρητικότητα από 54.000 σε κάτι λιγότερο από 43.000. Η διοίκιση του συλλόγου συνειδητοποίησε ότι θα μπορούσε να χρεώνει περισσότερα χρήματα για μια πιο άνετη εμπειρία, αλλά υπήρχε απροθυμία να να γίνει το ίδιο στη νότια Sudtribune (όπως εξακολουθούν να την αποκαλούν οι παλαιότεροι φίλαθλοι της Ντόρτμουντ), μετά από συζητήσεις με τους οπαδούς, οι οποίοι τους έκαναν να συνειδητοποιήσουν ότι η κερκίδα ήταν το μοναδικό πραγματικό εργαλείο μάρκετινγκ του συλλόγου.
Αφού η Ντόρτμουντ νίκησε 3-1 τη Γιουβέντους στο Μόναχο, εξασφαλίζοντας τον τίτλο του Champions League τον Μάιο του 1997, η νότια κερκίδα διπλασιάστηκε σε μέγεθος. Καθώς το γήπεδο έγινε μεγαλύτερο και ασφαλέστερο, η Ντόρτμουντ ξόδεψε περισσότερα χρήματα από ποτέ σε παίκτες. Αλλά η πορεία της στο Champions League και στην Μπουντεσλίγκα δεν ήταν καλή και, μέχρι το 2005, υπήρχε πραγματική πιθανότητα ο σύλλογος να βάλει λουκέτο. Πριν από κάθε σέντρα, οι οπαδοί με τα κίτρινα ενώνουν τις φωνές τους για να τραγουδήσουν υπέροχες εκτελέσεις του διάσημου ποδοσφαιρικού ύμνου «You’ll Never Walk Alone». Ένα μέρος όπου το πάθος συναντά την έκσταση. Είναι μοναδικό και εμπνευσμένο, φέρνοντας υπερηφάνεια στους ανθρώπους που βρίσκονται στην καρδιά του.
Σήμερα, το γήπεδο της Ντόρτμουντ είναι το μεγαλύτερο στη Γερμανία, ενώ ο μέσος όρος προσέλευσης στην Μπουντεσλίγκα είναι μεγαλύτερος από οποιονδήποτε άλλο σύλλογο συμπεριλαμβανομένης της Μπάγερν. Τη σεζόν 2023-24, η Ντόρτμουντ είχε μέσο όρο πάνω από 81.000 και η Μπάγερν, στη φουτουριστική Allianz Arena, ήταν στις 75.000. Μεταξύ της Ντόρτμουντ και της τρίτης και της τέταρτης ομάδας (Άιντραχτ Φρανκφούρτης και Στουτγάρδης), η πτώση ήταν σχεδόν 26.000, που είναι μόνο λίγο μεγαλύτερη από τη χωρητικότητα του Κίτρινου Τείχους, μιας κερκίδας που θα μπορούσε να φιλοξενήσει τον πληθυσμό μιας πόλης λογικού μεγέθους. Ο Hesse υπονοεί μάλιστα ότι το κίτρινο τείχος «βλάπτει» τη Ντόρτμουντ από αυτή την άποψη, επειδή οι τιμές των εισιτηρίων έχουν κρατηθεί τόσο χαμηλά. Κατά μέσο όρο, οι κάτοχοι εισιτηρίων διαρκείας πληρώνουν 14 ευρώ ανά αγώνα, αλλά αν η Ντόρτμουντ τοποθετούσε εκεί καθίσματα και χρεωνόταν περισσότερα, ο σύλλογος, σύμφωνα με τον Hesse, θα έχανε μια αίσθηση της ψυχής του.
Το γεγονός ότι, σύμφωνα με τους οικονομικούς εμπειρογνώμονες του Forbes και της Deloitte, η Ντόρτμουντ δεν είναι καν στους 20 κορυφαίους συλλόγους της Ευρώπης όσον αφορά τα έσοδα από τις αγωνιστικές ημέρες (ενώ διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα γήπεδα της Ευρώπης) αντικατοπτρίζει τη νοοτροπία που επικρατεί στην περιοχή τους, τη βιομηχανική καρδιά της Γερμανίας. Αντίθετα, υπάρχει ένα χρηματικό όφελος από το Κίτρινο Τείχος, με επιχειρήσεις όπως η χημική εταιρεία Evonik, η ζυθοποιία Brinkhoff’s και η εταιρεία κατασκευής αντλιών Wilo που επιθυμούν να συνδεθούν με ότι είναι αυθεντικό σε μια εργατική περιοχή της χώρας. Το Westfalenstadion έχει γίνει τουριστικός προορισμός, αλλά το Κίτρινο Τείχος παραμένει προς το παρόν ανεπηρέαστο. Η μεγαλύτερη απόφαση για τους επισκέπτες, λέει ο Hesse, είναι αν θα συμμετάσχουν στο πάρτι στη κερκίδα ή αν θα παρακολουθήσουν τη λάμψη του από μακριά.
