Ήταν κάτι περισσότερο από ένας απλός σκόρερ, του οποίου οι άγριες σπρωξιές και τα επικίνδυνα σουτ προκαλούσαν πανικό στις αντίπαλες άμυνες. Ο Λο αποτελούσε έμπνευση για τους γύρω του σε επίπεδο συλλόγου και χώρας και για τις νεότερες γενιές φιλάθλων παντού. Οι συμπαίκτες του τον λάτρευαν, οι αντίπαλοι τον φοβόντουσαν και οι οπαδοί τον σέβονταν. Ήταν ένα ελεύθερο πνεύμα, ένας εξωστρεφής άνθρωπος, ένας μοναδικός άνθρωπος, ένας σπάνιος συνδυασμός θράσους και εξυπνάδας, κλάσης και επιβλητικότητας. Ο Ντένις Λο είναι, ήταν και θα είναι πάντα ο Βασιλιάς του Όλντ Τράφορντ.
Η ιστορία του Ντένις Λο είναι μια εκπληκτική και συγκινητική ιστορία θριάμβου επί των αντιξοοτήτων που είδε ένα νεαρό αγόρι από το Αμπερντίν να ανεβαίνει από ένα ψαροχώρι της Σκωτίας και να γίνεται ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές που έχει δει ποτέ ο κόσμος. Ο Ντένις έπαιξε για τις Huddersfield Town, Manchester City, Torino και Manchester United και έγινε ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που έβγαλε ποτέ η Σκωτία, ένα είδωλο που σέβεται και αγαπάει όλος ο ποδοσφαιρικός κόσμος. Είναι περισσότερο γνωστός για τα έντεκα χρόνια που έπαιξε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όπου πέτυχε 237 γκολ σε 404 συμμετοχές και ονομάστηκε από τους οπαδούς της «The Lawman» και «The King»
Είναι αξιοσημείωτο ότι είναι ο μόνος ποδοσφαιριστής που έχει δύο αγάλματα αφιερωμένα σε αυτόν στο Old Trafford. Το ένα στο διάδρομο του Stretford End, το άλλο ως μέρος της “United Trinity” με θέα το προαύλιο του γηπέδου, όπου είναι μαζί με τους άλλους δύο μεγάλους της Γιουνάϊτεντ, τον Τζόρτζ Μπέστ και τον Σερ Μπόμπι Τσάρλτον. Και τα δύο αποτελούν μαρτυρία για μια από τις πραγματικά θρυλικές μορφές των Reds. Η πρώτη φορά που οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ είδαν τον Λο να σκοράρει με τους «κόκκινους» ήταν στις 18 Αυγούστου 1962, στο ντεμπούτο του εναντίον της Γουέστ Μπρόμιτς Άλμπιον. Έμελλε να επαναλάβει το κατόρθωμα άλλες 236 φορές για τη Γιουνάιτεντ, πολλές από αυτές τις φορές πανηγυρίζοντας με αυτό που έγινε το σήμα κατατεθέν του. Tο χέρι στον αέρα, το χέρι να σφίγγει το μανίκι του, το δάχτυλο να δείχνει στον ουρανό. Ήταν μια κίνηση που έκαναν στις αλάνες χιλιάδες παιδιά ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους.
Το ταξίδι του Λο στο Ολντ Τράφορντ ακολούθησε έναν μακρύ και δαιδαλώδη δρόμο. Ξεκινώντας από τη Huddersfield Town το 1955, υπέγραψε στη Manchester City για ένα ποσό ρεκόρ στη Βρετανία το 1960 και μετακόμισε στην Τορίνο στην Ιταλία, τον επόμενο χρόνο. Επέζησε από ένα τρομερό αυτοκινητιστικό δυστύχημα που τραυμάτισε σοβαρά τον συνάδελφό του Τζο Μπέϊκερ. Δεν του άρεσε το ιταλικό ποδόσφαιρο και ένα χρόνο αργότερα, ο Ματ Μπάσμπι τον δελέασε να επιστρέψει στο Μάντσεστερ για να παίξει με τα κόκκινα της Γιουνάιτεντ. Σκόραρε στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας το 1963, όταν η Γιουνάιτεντ νίκησε τη Leicester City με 3-1, και ήταν το έκτο του γκολ στη διοργάνωση. Μόλις είχε ξεκινήσει. Τριάντα γκολ σε 41 παιχνίδια, την επόμενη σεζόν, τον έκαναν να τερματίσει και πάλι πρώτο σκόρερ της Γιουνάιτεντ, καθώς οι «κόκκινοι» κατέκτησαν το πρωτάθλημα το 1965 και το 1967. Στη σπουδαιότερη βραδιά του, τον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου του 1968 στο Γουέμπλεϊ, ο Λο ήταν απών. Βρισκόταν στο Μάντσεστερ για να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση για ένα μακροχρόνιο πρόβλημα στο γόνατο που τον ταλαιπώρησε στην καριέρα του. Αποκάλεσε την απώλεια του Γουέμπλεϊ τη «μεγαλύτερη απογοήτευσή του» και στην αυτοβιογραφία του, «The King», ο Λο λέει: «Μην ξεχνάτε, ήμουν και τότε αρχηγός». Ο Λο ανάρρωνε σε νοσοκομείο του Μάντσεστερ, μετά από επέμβαση στο τραυματισμένο γόνατό του, καθώς οι συμπαίκτες του νικούσαν την Μπενφίκα με 4-1 μετά από παράταση στο Γουέμπλεϊ. Την επόμενη ημέρα, είχε έναν επισκέπτη στο κρεβάτι του, τον Matt Busby, μαζί με το Ευρωπαϊκό Κύπελλο.
Όπως συμβαίνει συχνά, η αποχώρηση του Λο από τη Γιουνάιτεντ δεν αντιστοιχούσε στις μέρες της δόξας του. Μετά από 11 χρόνια, το 1973 ο Λο απολύθηκε από τον Τόμι Ντόχερτι, τον οποίο ο Λο είχε προτείνει για τη θέση του προπονητή της Γιουνάιτεντ. Οι υπόλοιποι της «τριάδας της Γιουνάιτεντ», Μπεστ και Τσάρλτον, είχαν πλέον αποχωρήσει, και ο Λο πήγε στη Μάντσεστερ Σίτι με ελεύθερη μεταγραφή τον Ιούλιο του 1973. Ο Λο είχε ένα χρόνο ακόμα στο συμβόλαιό του. «Ένιωσα απογοητευμένος», δήλωσε ο ίδιος. Το τελευταίο παιχνίδι της Σίτι για την περίοδο 1973-74 την έφερε απέναντι στη Γιουνάιτεντ και τον Λο πίσω στο Ολντ Τράφορντ. Στις καθυστερήσεις, με το σκορ στο 0-0, ο Λο, με ένα ενστικτώδες τακουνάκι, πέτυχε το μοναδικό γκολ. Η Γιουνάιτεντ είχε ήδη υποβιβαστεί, αλλά ο Λο δεν το ήξερε και δεν πανηγύρισε. Υπήρξε εισβολή στον αγωνιστικό χώρο και το παιχνίδι διακόπηκε, αλλά το αποτέλεσμα έμεινε. Ο Ντένις Λο μίλησε αργότερα για το περιστατικό αυτό, παραδεχόμενος: «Σπάνια έχω νιώσει τόσο στεναχωρημένος όσο εκείνο το Σαββατοκύριακο».
Αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο μετά τους τελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974 στη Δυτική Γερμανία, όπου πραγματοποίησε την τελευταία από τις 55 εμφανίσεις του με τη Σκωτία, έχοντας σημειώσει το ρεκόρ των 30 τερμάτων, επίτευγμα που μοιράζεται με τον Κένι Νταλγκλίς. Κατείχε επίσης το ρεκόρ για τα περισσότερα γκολ στο Κύπελλο Αγγλίας (41) πριν το περάσει ο Ian Rush το 1996.
Ο Ντένις Λο έπαιζε ποδόσφαιρο με τον τρόπο που θα έπαιζαν οι οπαδοί αν είχαν το απεριόριστο ταλέντο του, συνδυάζοντας το θεαματικό με το σκληρό αλλά όχι αντιαθλητικό στιλ. Μερικοί ποδοσφαιριστές αγγίζουν τους ανθρώπους πέρα από τα μετάλλια ή τις στατιστικές τους. Ο Ντένις Λο ήταν ένας από αυτούς. Όπως είπε ο Μπάσμπι για τον Λο στο βιβλίο του «Soccer at the Top» του 1973:
«Ήταν ο ταχύτερα σκεπτόμενος παίκτης που έχω δει ποτέ, δευτερόλεπτα πιο γρήγορος από οποιονδήποτε άλλον. Είχε την πιο τρομερή επιτάχυνση. Πηδούσε σε απίστευτα ύψη. Έπαιρνε την κεφαλιά με σχεδόν απίστευτη ακρίβεια και με τη δύναμη του σουτ. Είχε το θάρρος να τα βάλει με τους μεγαλύτερους και πιο άγριους αντιπάλους. Η πάσα του ήταν άψογη. Ήταν ένας από τους πιο ανιδιοτελείς παίκτες που έχω δει. Κανένας άλλος παίκτης δεν πέτυχε τόσα θεαματικά γκολ όσα ο Ντένις Λο. Ήταν ο πρώτος Βρετανός παίκτης που χαιρετούσε το κοινό. Σύντομα έγινε αυτό που το κοινό τον αποκαλούσε “Ο Βασιλιάς”».
